Je kunt het slechter treffen met je debuutoptreden als band. Openen voor een van de grootste bands van Zuid-Korea staat natuurlijk wel lekker op je cv. Heirloom, dat ontsproten is aan het brein van Tom Broshuis (ook bekend van Mister And Mississippi), bestaat echter niet uit trotse borstkloppers. Het drietal gooit het over een post-rock/ambient-boeg en houdt het klein. Met een minimalistische lichtshow zonder frontlicht geeft het zittende drietal weinig inzicht in wat er in de band omgaat. Het geeft het geheel een wat mysterieus karakter. Het enige wat het handjevol bezoekers meekrijgt, is hoe de twee gitaristen en de toetsenist worden begeleid door een backing track.
De show bestaat uit experimentele soundscapes waarbij de band elk contact met het publiek mijdt. Vervreemdende sounds worden afgewisseld met ontvankelijke majeuren. En gek genoeg past dat bij elkaar; compositioneel vakmanschap, zoals dat zo mooi heet. Toch blijft er een unheimisch gevoel hangen: wat wil de band hier nou mee zeggen? Een extra instrument en wat meer aandacht voor podiumpresentatie zouden geen kwaad kunnen. Een mooie, geprojecteerde video bijvoorbeeld. Toch worden de thuisspelers getrakteerd op een hartelijk applaus.
Jambinai is anders dan alle andere bands. Dat zegt natuurlijk zo ongeveer elke band bij elke nieuwe release, maar bij Jambinai is het echt waar. Hoeveel metalbands kent u bijvoorbeeld die optraden bij een openings- of sluitingsceremonie van de Olympische Spelen? Ik bedoel maar. Niet dat dat nou een selectiecriterium is, maar toch.
Gek genoeg brengt dat vanavond niet veel man op de been. De zaal is nauwelijks voor de helft gevuld. Wie er wel is, ziet een band in topvorm, die overigens vooral bezig is met het promoten van de nieuwe plaat. Na het weergaloze debuut Différance uit 2012 en het sterke, verdiepende Hermitage (2016) worden we nu voorgesteld aan Onda, waarvan de openingstrack Sawtooth afkomstig is.
De bijna acht minuten durende track wordt ingeleid met traditionele fluit. De circulaire ademhaling van frontman Lee Il-woo maakt de betoverende geluiden nog mystieker. Bij Jambinai weet je nooit waar het heengaat, maar je ziet de concentratie van de bandleden gedurende het nummer opbouwen. Tot na tweeënhalve minuut de distorted elektrische gitaren er uit het niets vol opklappen. Bam!
Alsof dat nog niet genoeg is, wordt vervolgens gelijk de opener van het eerste album ingezet: Time Of Extinction. De publiekslieveling krijgt de hoofden in beweging, al lijken de meeste bezoekers vooral van binnen te genieten. Dat sluit aan bij de bandleider. Gezeten op zijn houten stoel is hij een man van weinig woorden. De tengere doch aimabele figuur lijkt erg in zichzelf gekeerd. Hij richt zich meermalen tot het publiek, maar heeft daarbij zijn ogen neergeslagen. Met een verlegen glimlach maakt hij af en toe een grap of licht een nummer toe. Dat zorgt ondanks de vervreemdende muziek toch voor verbondenheid. Maar het meest nog wint hij het publiek met zijn ene woordje Nederlands: Dankjewel.
De setlist draait vanavond overduidelijk om het nieuwe album. Dat is jammer, want met de lange nummers die Jambinai doorgaans brengt, blijft er dan weinig ruimte over voor knallers van de andere albums. Maar genieten is het toch wel. Sun. Tears. Red en In The Woods mogen dan misschien wat minder makkelijk in het gehoor liggen, ze maken des te meer indruk.
En dan schroeft Il-woo zijn microfoon omhoog. Heel hoog. Hij pakt zijn saenghwang erbij. Wat een bizar instrument! Het blaasinstrument heeft een mondstuk dat haaks staat op de omhoogstekende pijpen. Het is het titelnummer van de nieuwe plaat dat ingeleid wordt met deze buitenaardse klanken. Wat een band.
Maar aan al het goede komt een eind en zo naderen we het einde van de set. Maar niet zonder dat fantastische nummer waarmee ook de Olympische Spelen vorig jaar in Pyeongchang, Zuid-Korea werden afgesloten: Connection. Het vormt een prachtig hoogtepunt van een verstillende, maar ook verbindende avond.
Meer foto's op www.basementonline.nl
.jpeg){kind=small}
