Cooper reist na vanavond door naar Groot-Brittannië, maar voor Black Stone Cherry is dit het laatste optreden van de Europese tournee. Op cd vind ik het uit de Amerikaanse staat Kentucky afkomstige gezelschap best oké, maar niet echt speciaal. Live blijkt de groep gelukkig zeer onderhoudend. Alle vier bandleden leveren daar een belangrijke bijdrage aan. Op papier zou je verwachten dat alles om zanger/leadgitarist Chris Robertson draait, maar zijn collega's laten zich geenszins onbetuigd. Zo is bassist Jon Lawhon degene die met succes het publiek geregeld aanspoort om mee te klappen en is slaggitarist Ben Wells het meest beweeglijke en enthousiaste groepslid. Black Stone Cherry oogt als een uitgebalanceerd gezelschap en het wekt daarom geen verbazing dat, volgens de songwritingcredits, het viertal de nummers gezamenlijk schrijft.

De beste composities zijn wat mij betreft Me And Mary Jane en White Trash Millionaire, al ken ik het materiaal nog niet goed genoeg voor een definitief oordeel. Bij een aantal songs krijgt de band live versterking van een oude hippie, die als percussionist fungeert. Hij lijkt tevens als drumroadie dienst te doen. De setlist bestaat vooral uit songs van het derde album Between The Devil & The Deep Blue Sea (2011) en de recente, zesde langspeler Family Tree (2018). De prima titeltrack van het laatstgenoemde album besluit het drie kwartier durende voorprogramma op gepaste wijze. Om me heen hoor ik vooral positieve geluiden over Black Stone Cherry en ook mijn vooroordeel heeft de formatie weten om te buigen. Voordat ik de bandleden live in actie zag, was ik op basis van wat ik van hun cd's gehoord had sceptisch, maar nu hoop ik ze vaker tegen te komen.

Een half uur later is het tijd voor de artiest waar (bijna) iedereen voor gekomen is, Alice Cooper oftewel, zoals de muurposters ons laten weten: "Ol' Black Eyes". Dat we geen alledaagse show mogen verwachten, blijkt al uit het feit dat de merchandisestand onder meer griezelig ogende knuffelbeertjes in de aanbieding heeft. Het podium is omgebouwd tot een waar horrorkasteel, inclusief de guillotine die tijdens een Alice Cooper-show nooit mag (en zal) ontbreken. De zanger omringt zich bovendien met uitstekende, vitale muzikanten en een paar bekwame acteurs, maar laat zelf in het begin toch wat steekjes vallen. Als showman is Cooper nog steeds ongeëvenaard, maar vocaal beginnen de jaren te tellen. Hoewel zijn zangpartijen soms kracht missen, is de prestatie van Alice desondanks toereikend om van de nummers te kunnen blijven genieten.

Diverse onvermijdbare hits als Poison, I'm Eighteen en School's Out prijken natuurlijk weer op de setlist, maar gelukkig wijkt de songselectie genoeg af van de vorige optredens in 013 om ook de grootste die-hard fans te kunnen plezieren. Zo had Alice tot aan dit jaar Steven en Dead Babies voor het laatst in 2009 gespeeld, Raped And Freezin' in 2008, Bed Of Nails in 2004, Teenage Frankenstein in 2001, Roses On White Lace in 1988 en My Stars zelfs voor het laatst in 1974! Wat met name opvalt, is het relatief grote aandeel van composities die uit de jaren tachtig stammen.

Van het meest recente studio-album Paranormal (2017) passeert daarentegen alleen Fallen In Love de revue. Op zich valt over de songkeuzes weinig te klagen, aangezien Alice Cooper nou eenmaal over een immense hoeveelheid sterke nummers beschikt en er dus slachtoffers moeten vallen. Wat wel jammer is, is dat een aanzienlijk deel van de show gevuld wordt met enkele medleys, waarbij de diverse tracks sterk ingekort worden. Ik had het fijn gevonden als alle liedjes in zijn geheel werden gespeeld, maar dan zou het concert natuurlijk wel flink wat langer hebben geduurd. Wellicht is een optreden van anderhalf uur voor Alice Cooper op zijn gevorderde leeftijd gewoon het maximaal haalbare en mogen we niet meer van hem verlangen.

Qua showelementen is het zoals altijd dikke pret met Alice en zijn band. Zo worden er de nodige theaterstukjes opgevoerd, confetti of billiondollarbiljetten de zaal in geblazen, hoofden afgehakt en komt het monster van Frankenstein tweemaal opdraven. Tijdens de toegift draagt Cooper bovendien een Willem II-shirt en komt Chris Robertson van Black Stone Cherry nog even meezingen. Hoewel Alice zelf de meeste bekijks trekt, staan de leden van zijn begeleidingsband ook regelmatig in de spotlights. Daarbij maakt gitariste Nita Strauss de meeste indruk; niet alleen tijdens haar eigen solospot, maar ook door het fraaie gitaargeluid tijdens de solo's die ze in andere nummers speelt.

Net als de eerdere keren dat ik Alice in de afgelopen decennia aan het werk heb gezien, zet hij (ondanks een wat minder stemgeluid dan vroeger) gewoon weer een mooie show neer, met een prima begeleidingsband. Ik vermoed dan ook dat bijna alle aanwezigen het goed naar hun zin hebben gehad. Toch moet het me van het hart dat ik er zelf wat minder van kon genieten dan normaal, doordat het vanavond in de uitverkochte 013 wel erg druk was. Je kon je kont nauwelijks keren, wat voor mij persoonlijk een sterk minpunt is. Gezien het succes van dit concert is Alice Cooper op zijn volgende Europese tournee gerust weer welkom in Tilburg, maar wat mij betreft zou het bordje 'uitverkocht' dan wel achterwege moge blijven. Of is het na drie keer Noord-Brabant nu misschien eens tijd voor een grote(re) zaal of festival in een ander deel van het land, zoals de AFAS Live?

Setlist Alice Cooper:
1. Feed My Frankenstein
2. No More Mr. Nice Guy
3. Bed Of Nails
4. Raped And Freezin'
5. Fallen In Love
6. Muscle Of Love
7. He's Back (The Man Behind The Mask)
8. I'm Eighteen
9. Billion Dollar Babies
10. Poison
11. Gitaarsolo Nita Strauss / Roses On White Lace
12. My Stars
13. medley: Devil's Food / The Black Widow / Black Juju
14. medley: Steven / Dead Babies / I Love The Dead
15. Escape
16. Teenage Frankenstein

Toegift:
17. Under My Wheels
18. School's Out

Setlist Black Stone Cherry:
1. Burnin'
2. Me And Mary Jane
3. Blind Man
4. In My Blood
5. Blame It On The Boom Boom
6. White Trash Millionaire
7. Lonely Train
8. Cheaper To Drink Alone
9. Family Tree