De Amerikanen van Wings Denied moeten het net als de openers van de eerste twee dagen doen met een kleine club vroegelingen. Bands die headless spelen hebben bij mij altijd een streepje voor en zo is het fijn om te zien dat de basgitarist en gitarist daar gehoor aan hebben gegeven. Waar deze instrumenten doorgaans garant staan voor moeilijke muziek, maken deze heren toegankelijke prog. Verwacht dus geen extreme vocals en complexe maatsoorten. Nee, dit komt meer in de buurt van een combinatie van Northlane en Deftones. Dat betekent ook dat er wat meer aandacht kan gaan naar podiumpresentatie en dat heeft zanger Luka Kerecin onder de knie. Hij zweet zich kapot. Trek je jasje dan ook uit! Net als genoemde bands bedienen de mannen zich regelmatig van lekkere meezingstukken die snel blijven hangen: There's nothing I can do to save you! Slechts bij de verstokte progfreak bandwagon zal klagen dat dit wel erg simplistisch overkomt. En dat zal dan waarschijnlijk alleen maar gaan over de zanglijnen, die inderdaad soms wat flauw zijn. Ze zijn soms meer opvulling dan je van een krachtige zanger als Kercin mag verwachten. Desalniettemin geeft de band een erg professionele show weg. Wat dat betreft geen enkele kritiek.
Controversial heeft begrepen hoe je een moderne show weggeeft. Net als opvallend(!) veel andere bands dit jaar staan er eigen lichten op het podium. Maar veel belangrijker nog: de band gebruikt in-ear monitors. Dat zorgt ervoor dat de enorme bakken vooraan op het podium (de normale monitors dus) verwijderd zijn en er veel beter zicht op de band is. Helaas bedienen de heren zich van een wel heel erg lang intro, waarbij ze met de rug naar het publiek staan. Als je maar zo'n korte speeltijd hebt, is dat eeuwig zonde. Uiteindelijk blijkt de muziek van het Bremense kwintet vooral boze metalmannen-metalcore te zijn met weliswaar alle ingredinten van het genre, maar qua compositie niet al te sterk. Daar valt nog aardig wat winst te behalen. De heren hebben dan ook niet zo veel aanloop. Het helpt ook niet dat de zanger in het Duits praat tegen het publiek. Ook zij lijken zich niet te beseffen dat ze op een festival met bezoekers uit meer dan vijftig landen spelen. Een goede voorbereiding is het halve werk. Ook qua geluid is het niet helemaal je van het. Hoewel het geluid gaandeweg het optreden beter wordt blijft de bas een issue. Veel meer dan wat knikkende kopjes brengen ze niet teweeg.
Thrailkill is een instrumentaal trio uit Los Angeles, California en maakt het de ongeoefende luisteraar ontzettend moeilijk. Hoewel het bij vlagen doet denken aan de relaxte grooves van Heights (met name Phantasia On The High Processions Of Sun, Moon And Countless Stars Above), doet het bij minstens zoveel vlagen denken aan een Exivious on speed. Hier had het festival vandaag wel mee mogen openen. Dan kunnen de muzikale fratsen van de Amerikanen nog zo onnavolgbaar zijn, dit is een stuk prettiger wakker worden dan de in your face-herrie van Strains. Wel moet gezegd worden dat er nog wat gewerkt kan worden aan catchy hooks. Of beter gezegd: compositionele thema's. Het is soms wel erg zoeken naar houvast. Maar met een Super Mario Bros-cover nemen ze mannen iedereen weer bij de hand. De lachers zijn duidelijk op de hand van Thrailkill. Een zeer vermakelijk optreden.
Frostbitt Van een Noorse band met zo'n naam verwacht je een dikke pot black metal en dat is precies wat je niet krijgt. Als Korn djent maakte, klonk het zo. Of dat een compliment of een belediging is, moet u zelf weten. Er zijn nog meer elementen die niet helemaal volgens verwachting zijn. Zo staat de kick (voor de verandering) maar weer eens te hard. Met de beleving van de band is weinig mis. Kijk maar eens naar die rechter gitarist. Die staat een partij kapot te gaan, alsof zijn leven ervan afhangt. Geweldig om naar te kijken, maar muzikaal kan ik er niet zo veel mee. Ik had hier meer van verwacht.
The Haarp Machine Dit is met speels gemak het belachelijkste optreden van de tien jaar Euroblast die ik heb meegemaakt. Als ik een top tien slechte optredens moest samenstellen uit de ruim tweehonderd optredens prijkt dit optreden met stip op het hoogste treetje. Het zou een schavot moeten zijn. The Haarp Machine was natuurlijk al wel een beetje het lachertje van de scene. Dat weten we allemaal. De grappen en grollen vliegen je om de oren. Met een knipoog naar de tourvaardigheden van de band, wordt er vooraf geschertst dat hij (Al Mu'min) nog altijd af kan zeggen. Dus met een mix van brandende nieuwsgierigheid en grenzeloze argwaan begeven wij ons naar de grote zaal. Wat schetst onze verbazing? Al Mu'min heeft de gitaar in de wilgen gehangen. Hij licht dat ook zelf schromeloos toe: "I don't play guitar anymore. I'm lazy. I just wanna sing." Naar verluidt zou hij de eigenlijke zanger (de frontman van Shokran, die hier dit weekend dus ook gewoon aanwezig is) vlak voor het optreden hebben ontslagen. Maar ik laat de roddels liever voor wat ze zijn en hou me graag bij de feiten. En de feiten liegen niet. Al Mu'min kan niet zingen. Voor geen meter zelfs. Vrijwel elke zanglijn eindigt in een uithaal die in de buurt komt van een F#. In de buurt ja, want van zuiver zingen is geen sprake. Het klinkt werkelijk nergens naar. Wie had gedacht dat hij in staat was zijn reputatie nog meer schade toe te brengen. Dan kun je de strobo wel op max zetten, maar dat kan niet verbloemen dat dit echt het allerslechtste optreden is dat ik in jaren gezien heb. Kan iemand deze man een doosje zelfkritiek cadeau doen? Of een pallet? Het enige positieve is dat ik nog even heb gelachen: "Who is ready for car bomb? And for Celine Dion?" Dat was oprecht grappig. Maar het enige wat goed is aan dit optreden zijn zijn bandleden en het feit dat dit optreden een einde heeft. Met een mix van ontzag en medelijden zien we hoe zijn bandleden werkelijk de sterren van de hemel spelen. Maar dat kan niet voorkomen dat de zaal leegloopt. Op een festival vol muzieknerds kom je hier gewoonweg niet mee weg. Ik kan het dan ook niet aanhoren en ga er na het derde nummer ook vandoor. Bij buitenkomst galmt de F# door de biergarten. Ik heb een band nog nooit zo snel in een meme zien veranderen. Facebook en Instagram staan er ook al vol mee. Het is hilarisch en droevig tegelijkertijd, maar boekers: boek deze man alsjeblieft nooit meer. Tenzij u hier een slaatje uit wilt slaan. Er valt ongetwijfeld geld te verdienen aan de verkoop van shirts met "I survived The Haarp Machine". Wat een gedrocht van een show.
Shrezzers gooit het allemaal wat over een andere boeg en vallen daarom op. Eindelijk, want sec beschouwd is het grootste deel van de line-up toch wel een beetje in de lijn der verwachting en weinig experimenteel. Consolidatie gaat ook gepaard met een bepaalde vorm van gezapigheid. Anyways, deze Russische heren hebben zichzelf in witte shirts gehuld. De toegankelijke djenty, jazzy muziek wordt begeleid door een saxofoon. Dat zien we natuurlijk graag: genrevreemde elementen. En er is niets mis met de instrumentbeheersing van de Sint-Petersburgse jongelingen, maar alles in de functie van het liedje. Een erg vermakelijk tussendoortje voor we weer gaan knallen.
Want knallen zal het. Als het tenminste aan Betraying The Martyrs ligt. We zijn natuurlijk ook niet anders gewend van de Parijzenaren. Het enthousiaste zestal brengt deathcore en metalcore zoals het bedoeld is met een bijbehorendem podiumpresentatie. Zo zien we het graag. Headbangende snarenplukkers, een keytar en een vaardige brulaap achter de gilstok die het geheel aaneenblrt. Hij weet het publiek bovendien goed te bereiken en te bespelen, maar geheel onomstreden is zijn optreden niet. Blijkbaar is er nog wat oud zeer jegens Al Mu'min (van The Haarp Machine dus). Dat de heren nog even een knipoog maken naar het hilarisch slechte optreden, is begrijpelijk. Of het verstandig is om je collegamuzikanten publiekelijk af te branden en voor lul te zetten, valt te betwijfelen. Je laat je dan wel heel erg in de kaarten kijken en het zegt ook wat over je sociale vaardigheden. Maar goed, er is niks mis met de muziek en het optreden. Gezien de goed gevulde zaal, schudt iedereen dat ook wel redelijk van zich af. Als we de flauwe grappen tussendoor wegdenken, is dit eigenlijk ook wel een van de betere shows. Wellicht wat degelijk, maar professioneel en strak.
Ook erg degelijk zijn de Australirs van Voyager. Maar dat is precies wat we van de kangaroos verwachten. De melodieuze prog staat met n been in het verleden en het andere in het verleden. Dat hoor je toch niet al te vaak. Maar de heren en dame(!) weten dat perfect te combineren. Ook hier wordt de keytar ter hand genomen. Wat is dat toch een mooi en veelzijdig instrument. Ondanks de toegankelijke muziek en de strakke show, staat de zaal helemaal niet vol en rijzen er vraagtekens over de kaartverkoop. Dat is echter voor later zorg. Het geluid staat perfect en de band levert zoals altijd een topprestatie. Noch de heren, noch de dame vallen op een gemiste noot te betrappen. Simone Dow trekt zoals altijd de gekste bekken en toont maar weer eens aan dat je als vrouw wel degelijk kunt rocken en metallen. Hoewel het publiek in de scene steeds meer vrouwen omvat, blijft dat op het podium toch schaars. Wat is dat toch, dames?! Voyager kwijt zich in ieder geval perfect van de taak als semi-headliner. Een terechte spot zo hoog op de bill.
Meer foto's op www.basementonline.nl
