Net als drie jaar geleden is er vanavond gekozen om geen supportact mee te nemen. Dat betekent dat er alle tijd is om een mooie dwarsdoorsnede van de vier reguliere albums tellende discografie aan het progminnende publiek voor te schotelen. Dat gebeurt wederom op een podium dat is versierd met takken met bladeren aan de microfoonstandaards en met origami�s. Lag tijdens het vorige optreden de nadruk op het doorbraakalbum Lighthouse (2016), staat vandaag het recente The Bell centraal. Slechts twee nummers daarvan komen niet aan bod.

Voordat het zover is, begint het kwartet (het vaste duo, bestaande uit Kolyadin en Semkina, wordt vergezeld door percussionist Evan Carson en cellist Mikhail Ignatov) met vaste waarden als Scotland, To Human Misery en Touching II. Omdat het de eerste tourdag is in de nieuwe samenstelling zijn er de nodige schoonheidsfoutjes. Carson en Kolyadin kijken elkaar meermaals aan en kunnen er een paar keer wel om lachen. De foutjes zijn echter niet storend.

Ignatov houdt zich rechts op het podium plaatsnemend op de achtergrond. Hij blijft serieus en strak voor zich uitkijken naar de bladmuziek op zijn lessenaar.De als een balletdanseres over het podium zwevende zangeres geeft aan dat hij geen Engels praat en ze dus gerust allerlei grappen over hem kan maken. Dat laat ze echter begrijpelijkerwijs achterwege. De fraai gestylde frontvrouw geeft aan dat het vanavond het eerste optreden is van de Europese tour. �We�ve been to England, but I�m not sure that counts anymore.� Carson kan er als Engelsman wel om lachen. De droge en sarcastische humor van Semkina slaat aan. Zo kondigt ze Matches aan met: �This is a cheerful one... about burning down houses.�

Vervolgens is er echter weer opperste concentratie om de knap gearrangeerde versies van eigen songs zo goed mogelijk ten gehore te brengen. Dat laatste lukt, al staat in het begin van het optreden het geluid van de drums wat aan de harde kant ten opzichte van de zang. Dat trekt gelukkig bij en daardoor is het daarna optimaal genieten. Het publiek, dat grotendeels bestaat uit liefhebbers die al eerder bij een Iamthemorning-show zijn geweest (zo blijkt bij een peiling van de zangeres), is respectvol stil. Men staat in zijn of haar eigen wereld te genieten. Een enkeling zingt mee (dat had niet gehoeven).

Elk van de vier muzikanten komt in de spotlights te staan. Marjana staat uiteraard centraal met Gleb zittend achter het keyboard achter haar. Mede vanwege haar expressieve presentatie is het een genot om naar haar te kijken en te luisteren. Waar haar zang op het studiomateriaal na verloop van tijd wat te veel van hetzelfde kan worden, past de breekbaarheid van haar lieve, zachte stemgeluid vanavond juist uitstekend in deze intieme setting. Ze neemt de gitaar ter hand voor Blue Sea, ��n van de hoogtepunten van de nieuwe cd en ook live. Links op het podium voegt Carson met zijn Ierse drum een verrijkend element toe aan de muziek, bijvoorbeeld in Touching II en Sleeping Pills. Ignatov is het minst opvallend, maar hij maakt een goed voorbereide indruk.

Het is echter Kolyadin die de ster van de avond is. Hij dirigeert, bepaalt het tempo en excelleert op technisch vlak. Met schijnbaar veel gemak beroert hij de toetsen. Wat een meesterpianist is hier aan het werk. Hij krijgt een staande ovatie na een overweldigende uitvoering van Lilies, waarin hij zijn uitzonderlijke klasse toont. Zelfs Carson zit tijdens het nummer met de mond open van verbazing naar hem te kijken.

Het levendige Ghost Of A Story slaat goed aan en nodigt uit tot meer beweging van het publiek. De live-versie van Salute is mooi vol gearrangeerd en hierin valt wederom het technische niveau van de pianist op, alsmede dat van de cellist. Marjana is blij dat ze na het fraaie getokkel in Song Of Psyche even geen gitaar meer hoeft te spelen. Ze concentreert zich liever op het zingen en het contact maken met het publiek, zoals in publieksfavoriet 5/4, waarin het traditioneel meeklappen is. Het mooi bewerkte Chalk And Coal (drum- en cellobijdragen sluiten goed op elkaar aan) en prachtig gezongen K.O.S. eindigen de reguliere set.

Marjana heeft middels een knipoog echter al verklapt dat er een toegift volgt. Deze bestaat uit Romance en Os Lunatum. Eerstgenoemde loopt even vast en daardoor schiet Marjana in een slappe lach, tot grote hilariteit van iedereen in de zaal. Het tekent het karakter van Iamthemorning, waarbij er naast knap en progressief musiceren ruimte is voor humor. Dat is ook het succes van de groep, die een lang aanhoudend applaus van de aanwezigen met een paar buigingen in ontvangst neemt en nadien nog even met de liefhebbers blijft praten.

Toegift:
18. Romance
19. Os Lunatum

Met dank aan Henrico Fotografie en Jos Tijhuis voor de foto's.