FemME Battle-finale in Hilvarenbeek | Metalfan.nl Concertreview

Allereerst betreedt Meridian4 (aardrijkskundigen snappen de betekenis van de naam) het podium. De Brusselse formatie is sinds 2016 actief en maakt symfonische metal met een progressieve inslag. Het zestal muzikanten heeft vorige maand zijn eerste ep Collateral op de markt gebracht. Dat is een goed verzorgd conceptalbum over een jonge, Midden-Oosterse vluchtelinge die een bekende boxer werd in Europa. Vandaag komen alle songs van die ep aan bod, plus Night Drive. Ze klinken live echter minder overtuigend dan op de ep. Dat komt deels vanwege het wat doffe geluid, deels door de uitvoering zelf. Het lijkt erop dat de muzikanten technisch te veel hooi op de vork willen nemen. Misschien spelen de zenuwen ook wel mee. De presentatie is wat statisch. Degene die in zeer positieve zin opvalt, is zangeres Caro Brecht. Zij trekt de kar, zowel qua presentatie als technische uitvoering. Ze heeft een volle en krachtige stem. Helaas kunnen de heren vandaag niet mee met haar niveau. Volgende keer beter.

Met de volgende band kan het alleen maar beter gaan, en dat gaat het ook. Cathubodua is dan ook al drie jaar langer actief dan de openingsact en die extra ervaring betaalt zich uit. De ep Opus I: Dawn kwam uit in 2016 en later dit jaar verschijnt de eerste full-length. Beslist iets om naar uit te kijken, want de groep muzikanten, die naar de Gallische godin van de oorlog is vernoemd, doet vandaag alles goed wat je maar goed kunt doen. Er zit overtuigingskracht in de presentatie, aan de aankleding is gedacht (verzorgde banners en backdrop en een zwaard op de microfoonstandaard) en de composities (een mix van After Forever, Turisas, Epica, Eluveitie en Rhapsody Of Fire) zijn dik in orde. The Hero Of Ages en Apotheosis zijn de hoogtepunten van een overtuigende set. Cathubodua gaat ongetwijfeld hoog in de ranking eindigen.

De Marianentrog is met elf kilometer het diepste punt in de oceaan. Zo diep gaat de muziek van Secrets Of Mariana echter niet. De mix van rock en metal, die af en toe aan Paramore doet denken, klinkt lekker fris en energiek. De songs zijn kort en krachtig met een punky edge. Toch zit er hier en daar wel een interessante twist in met onder andere tremoloriffs en het drumwerk in onder Queen Of Hearts vs The Joker verdient beslist een compliment. Andere hoogtepunten op de setlist zijn openingstrack Calling You Out en Fake Smiles And False Pretences (fraaie duale gitaarpartijen). De kleurrijke zangeres Amy Wyatt, die een heerlijk Birminghams accent heeft, geeft alles wat ze heeft op het podium en komt behalve met haar melodieuze poprockzang ook screamend goed uit de hoek. Ook de heren om haar heen hebben zichtbaar plezier in het optreden. Ook voor de Engelse formatie geldt dat je kunt zien dat deze ervaring heeft opgebouwd. De nummers van de ep�s Reach (2014) en No Escape (2016) stemmen positief en de uitstraling is lekker jong en eigenwijs. Prima optreden.

De originaliteitsprijs van de dag gaat naar Pallas Athena. De vorig jaar in Manchester opgerichte groep brengt een mix van atmosferische extreme metal, theatrale, meerstemmige zang en progressieve twists. Soms doomy en mysterieus, dan weer rockend in de buurt van het oude Lacuna Coil. Op de debuut-ep The Awakening klinkt die mix prima, maar vandaag komt de gelaagdheid niet goed uit de boxen en mist het geheel sfeer. Bovendien is de cleane zang van Vickie Harley niet altijd zuiver. Ze wisselt sterke en mindere momenten af. Ze is wel fraai gestyled en ook de andere bandleden hebben zichtbaar moeite gedaan zich conform de thematiek te kleden middels zwarte gewaden. Het podium is bovendien versierd met kaarsen. Voor de meeste bezoekers is de muziek te experimenteel. Het roept meer vraagtekens op dan een positieve ervaring. Op verschillende punten is er nog werk aan de winkel voor Pallas Athena en de band moet vooral ervaring opdoen. Positief is dat de Engelse groep een eigen stijl laat horen.

Het moet gek lopen, wil Eight Lives Down niet in de prijzen vallen. Het internationale gezelschap (�We�re from the UK, but no member of the band is British�) ontpopt zich bij een deel van de bezoekers als publiekslieveling. Dat komt vooral door de speelse, excentrieke zangeres Aliki Katriou, die gekke bekken trekt, teksten accentueert met lichaamsbewegingen en veel speelplezier toont. Het in Puszczykowo, Rio de Janeiro, Thessaloniki en La Rochelle geboren gezelschap doet lekker waar het zin in heeft. De basis is groove metal, maar onder andere in het nieuwe From The Cradle toont het viertal zijn diversiteit met clean getokkel. Katriou gaat mee in de diversiteit met zowel cleane vocalen, screams en overtuigende grunts (Sacrifice). Zij trekt met haar charismatische, lekker gekke performance de kar. Muzikaal is er nog wel wat werk aan de winkel. Soms ontbreekt de samenhang in de overgangen, maar talent is er beslist. Dat kun je horen aan onder meer de gitaarsolo�s. Eight Lives Down zet een vermakelijke set neer.

Iedere band is blij om in de finale te mogen staan, maar waar bij de een het motto �meedoen is belangrijker dan winnen� is, lijkt het motto bij Toxic Army precies andersom. Het kwartet uit Palma de Mallorca speelt alsof het leven ervan afhangt. De drie stoere dames en een drummende heer werken hard en knallen er vol overtuiging in. Ze zijn flink aan het headbangen (soms synchroon) of aan het dansen op de mix van groove metal, electronic rock en industrial. Waar de meeste nummers stevig zijn, valt de met veel beleving gezongen ballad in positieve zin op. Andere songs die opvallen, zijn Toxine en Once And For All (dat met robotische moves van de zangeres en bassiste begint). Jammer genoeg komen de elektronische samples van backingtrack en niet van een toetsenist(e). Toxic Army krijgt desondanks veel bijval vanwege de vol overgave gespeelde show.

Ook Xordia laat zich van zijn goede kant zien en horen. De Zwitserse formatie maakt een moderne vorm van metal met elektronica, maar met meer nadruk op melodie en minder op industrial. Soms komt de naam van Amaranthe in gedachten op, zoals in Blue Blood, maar de muziek van de Zwitsers is zeker geen kopie, want soms komen heel andere namen in gedachten op, zoals in No Way To Escape (Theatres Des Vampires). De instrumentatie is basic en relatief onopvallend, op de keyboardklanken van toetseniste Pit na. Het is vooral zangeres Alyn die voor de memorabele momenten zorgt, zoals in Blue Blood en Paint The Walls. Ze maakt goed contact met het publiek en als ze uitnodigt om te dansen tijdens Penumbra komt er beweging in bij het publiek, zeker bij een groep enthousiaste bezoekers, die speciaal deze band aanmoedigt. Xordia, dat regelmatig gebruik maakt van risers en rookkanonnen, zorgt voor een positieve vibe.

De laatste, maar zeker niet de minste band van de dag is Pandora�s Key. De ambitieuze groep muzikanten komt met een goed doordachte en uitgewerkte show, die van begin tot einde boeit. Knap dat ze dit voor elkaar krijgen, want er zijn de laatste tijd nogal wat wisselingen geweest in de line-up. Violist/componist Rowan Schuddeboom (Rhovanion, Pyrates, Sneeuwstorm Ensemble) is terug en nieuw zijn vocaliste Kelly Thans, gitarist Bram Luiken en drummer Dimmy Marcelissen (Terradown). Over Terradown gesproken, er is een gastoptreden van zanger Nick Brouwer tijdens Ariadne. Hij deelt in de feestvreugde, want al tijdens het eraan voorafgaande Shattered klapt het publiek mee. Het ene nummer belicht power metal, het andere is symfonisch of melodieus. Er zit veel afwisseling in het songmateriaal. Niets gaat echter boven de prachtige ballad Ephemeral Eternity. Zangeres Kelly laat horen zowel met de cleane als de extreme zangpartijen wel raad te weten. Ze is zeer expressief en dat trekt de luisteraar mee in de performance. Ook de andere bandleden tonen zich zeer actief. Er zit veel overtuigingskracht in de performance. Het moet gek lopen dat Pandora�s Key niet in de prijzen valt.

Na afloop mag elke bezoeker zijn stem uitbrengen en is er los daarvan een jury die ook een winnaar bepaalt. Twee winnaars dus, of eigenlijk is elke band winnaar. Het niveau ligt hoog en dicht bij elkaar. De diversiteit in performance en muziekstijl maakt het lastig om bands te vergelijken. Terwijl iedereen op de uitslag wacht, hoor je dan ook dat veel bezoekers een andere winnaar in gedachten hebben. Uiteindelijk komt organisator Ton Dekkers met het verlossende woord. Pandora�s Key is publiekswinnaar en Cathubodua is de jurywinnaar. Die twee bands staan in oktober op FemME 2019. De andere treuren slechts kort, want wat overheerst is de dankbaarheid om te mogen spelen. De groepsfoto spreekt boekdelen. Veel bands hebben een positief woord over voor elkaar en veel vriendschappen worden gesloten tijdens deze speciale en gezellige dag, die een podium bood aan acht gemotiveerde bands. Juist dat is winst.

Setlist Meridian4:
1. Ashes Of A Memory
2. Night Drive
3. Earthquake
4. The Consecration
5. There Will Be Light

Setlist Cathubodua:
1. Hydra
2. The Hero Of Ages
3. The Fire
4. Deified
5. Nightfall
6. Apotheosis

Setlist Secrets Of Mariana:
1. Calling You Out
2. No Escape
3. Chinese Whispers
4. Fake Smiles And False Pretences
5. Queen Of Hearts Vs The Joker
6. Slipping Away
7. Eat Me Alive