Het eerste dat opvalt bij binnenkomst in de grote zaal van De Effenaar, is hoe onthutsend leeg het is. Natuurlijk is de maandagavond voor veel mensen niet de ideale dag voor een concertbezoek (en de overdaad aan festivals zal ongetwijfeld ook een rol spelen), maar zelfs met een afgesloten achterste gedeelte is de zaal nog niet eens voor een kwart gevuld. Dat is zonde, want een line-up van deze twee grootheden in het melodieuze deathmetalgenre verdient beter. Bovendien is Hypocrisy nu niet direct een band die we nog vaak live aan het werk kunnen zien. Desondanks blijken maar weinig mensen de moeite te hebben genomen om naar Eindhoven af te reizen.

Het siert de mannen van Soilwork dat ze zich geen moment laten ontmoedigen door de lage opkomst. Vanaf de eerste tonen zweept zanger Björn "Speed" Strid het publiek op. Zijn innemende houding en enthousiasme werken aanstekelijk, want de aanwezige fans van de band laten zich luidkeels horen. Na een kort intro trappen de Zweden af met het krachtige Arrival, een van de hoogtepunten van het meest recente album Verkligheten (2019). Vooral het prachtig gezongen, cleane refrein maakt indruk. Knap is vooral hoe Strid ook live moeiteloos switcht tussen cleane zang, epische screams en snauwende grunts. Hoewel de geluidsman nog zoekende is naar het juiste gitaargeluid, is de figuurlijke toon gezet.

Soilwork krijgt ruim een uur speeltijd toebedeeld en die tijd kan de band zeker gebruiken. Een blik op het indrukwekkende oeuvre laat immers zien dat de heren door de jaren heen ontzettend veel goede nummers hebben geschreven. Het is moeilijk kiezen en iedereen zal andere voorkeuren hebben, maar vanavond putten Strid en co. vooral uit nieuw materiaal. Naast de nieuwste langspeler zijn vooral The Ride Majestic (2015), The Living Infinite (2013) en – ietwat verrassend - Stabbing The Drama (2005) het best vertegenwoordigd met elk twee nummers. Liefhebbers van het oudere werk moeten het doen met Like The Average Stalker van A Predator’s Portrait (2001). Opvallend is overigens dat die track verrassend ingetogen is in vergelijking met het veel krachtigere nieuwe werk, dat zich vooral onderscheidt in het ijzersterke drumwerk.

De band werkt zich in rap tempo door de rijke setlist heen. Opvallend genoeg zijn het de nummers die op plaat wat minder sterk overkomen die live juist goed blijken te werken. De twee relatief rechtlijnige, moderne nummers van Stabbing The Drama (het titelnummer en Nerve) worden live luidkeels meegezongen, ook al valt er in deze tracks minder te genieten qua gitaarspel. De vier nummers van het nieuwe album sluiten naadloos aan bij de rest van het materiaal. Tussen de nummers door bedankt de frontman het publiek meerdere malen voor zijn aanwezigheid. Ook beide gitaristen lijken zich uitstekend te vermaken. Ze zoeken elkaar regelmatig op voor fraaie twinleads.

Een punt van kritiek is uiteindelijk toch de setlist. Natuurlijk is het onmogelijk om iedereen tevreden te houden, maar het magistrale album Natural Born Chaos (2002) volledig negeren, is toch wel pijnlijk. Zelfs de meesterlijke oorwurm As We Speak komt niet voorbij! En als The Living Infinite met twee nummers is vertegenwoordigd, is het evenzeer onvoorstelbaar dat Spectrum Of Eternity en This Momentary Bliss – twee van de beste nummers die Soilwork ooit schreef – buiten beschouwing worden gelaten. Had dan het makke The Akuma Afterglow (afkomstig The Panic Broadcast) weggelaten.

Afijn, dergelijke bekommeringen geven vooral aan hoe constant de Zweden de afgelopen twee decennia hebben gepresteerd. Soilwork mag dan vollere zalen gewend zijn, het speelt vanavond wel een thuiswedstrijd voor het publiek.

In tegenstelling tot Soilwork is Hypocrisy heel wat minder vaak op de planken te bewonderen. Het laatste album van de formatie rondom zanger/gitarist Peter Tägtgren – het prima End Of Disclosure – stamt ook alweer uit 2013. De rest van de tijd heeft Tägtgren het vooral druk met zijn werk als producent, terwijl hij zijn muzikale creativiteit tegenwoordig primair in Pain en Lindemann kwijt kan. Na jaren radiostilte keren de Zweden vorig jaar terug op de internationale podia middels de Death...Is Just The Beginning-tour, die ze co-headlinen met Kataklysm. Ook Hypocrisy kan putten uit een imponerende collectie ijzersterke albums, die voor elk wat wils bieden, van de pure death metal uit de oude dagen tot de übercatchy, sfeervolle melodieuze death metal waar de band later mee is doorgebroken.

De band gooit direct een sterk wapen in de strijd door met de klassieker Fractured Millennium te openen. Wie echter een puur old school optreden verwacht, komt bedrogen uit. Want hoewel Hypocrisy met de stevig erop los knuppelende ‘medley’ Pleasure Of Molestation / Osculum Obscenum / Penetralia teruggrijpt op de begindagen, is de setlist veel diverser. Zo is er ook genoeg ruimte gereserveerd voor materiaal van na de eeuwwisseling. Het zijn vooral de sfeervolle, met subtiele (van tape afkomstige) keyboardpartijen ondersteunde midtempo-krakers van de recentere albums die live het best uit de verf komen. Zo vormt het ijzersterke Eraser (van het geweldige album The Arrival) wat mij betreft het hoogtepunt van het optreden. Ook het titelnummer van End Of Disclosure werkt uitstekend dankzij het smeuïge, gelikte gitaarwerk en het niet te versmaden meezingrefrein.

Daar staat tegenover dat juist de snellere nummers minder beklijven dan op plaat. Dat komt deels door het niet ideaal afgestemde geluid, maar ook door het soms wat onnavolgbare drumwerk van Horgh, die af en toe de afstemming met de andere muzikanten lijkt te missen. Daardoor mist War-Path bijvoorbeeld de impact die de track wél heeft op het uitstekende Virus (2005). Gelukkig zijn het details van een verder prima optreden. Tägtgren laat horen nog steeds over een prima strot te beschikken. Zijn ietwat hese krijs komt live sterk over en draagt bij aan de beleving van de nummers. De sfeervolle banieren accentueren de X-Files-achtige thematiek van de band.

Met zoveel goede tracks om uit te putten, vliegt de avond voorbij. Ondanks de magere opkomst gaat het publiek goed op in de muziek. Voor veel mensen viert de nostalgie hoogtij. Hypocrisy en Soilwork brengen ons terug naar de tijd rond de eeuwwisseling, toen deze vorm van melodieuze death metal nog tot uitverkochte zalen leidde. Een tijdperk van longsleeves en jaarlijks terugkerende festivals als No Mercy en X-Mass Metalfest. Toch maakt vanavond eveneens duidelijk dat deze bands niet louter op nostalgie draaien. Ondanks het sterk veranderde muzikale landschap blijkt de muziek van Hypocrisy en Soilwork aan actualiteitswaarde weinig ingeboet te hebben. Een sterke, catchy compositie is immers tijdloos.

Setlist Hypocrisy:
1. Fractured Millennium
2. Valley Of The Damned
3. End Of Disclosure
4. Adjusting The Sun
5. Eraser
6. Pleasure Of Molestation / Osculum Obscenum / Penetralia
7. Apocalypse / The Fourth Dimension
8. Carved Up
9. Fire In The Sky
10. War-Path
11. The Final Chapter

Toegift:
12. The Gathering
13. Roswell 47
14. Deathrow (No Regrets)

Setlist Soilwork:
1. Intro (Verkligheten)
2. Arrival
3. Like The Average Stalker
4. Nerve
5. Full Moon Shoals
6. The Living Infinite I
7. The Nurturing Glance
8. The Akuma Afterglow
9. Drowning With Silence
10. The Phantom
11. The Ride Majestic
12. Stabbing The Drama
13. Stålfågel