Zondag
Dag drie is een bijzondere dag. Niet alleen omdat er niet meer gebruik wordt gemaakt van het achterste gedeelte van het terrein met het kleine podium en niet alleen omdat er vijf bands op het hoofdpodium geprogrammeerd staan met pauzes ertussen, maar vanwege de toegangsregeling. Kort gezegd komt het erop neer dat, als je gegarandeerd toegang tot het terrein wilt krijgen (ook als je later arriveert), een ticket van 25 euro koopt. Daarnaast is er een groep die vanaf 14.00 uur welkom is. Dat zijn de mensen die een combiticket hebben. De eerste twee groepen mogen onbeperkt naar binnen en buiten. Wat resteert, is de groep gratis bezoekers. Die krijgen toegang vanaf 15.00 uur, maar wel gelimiteerd omdat de eerste twee groepen gegarandeerd naar binnen en buiten mogen.
Er zijn dus al behoorlijk wat bezoekers bij openingsband Klone, die iedereen verwelkomt met rustige, emotieve artrock met als invloeden Katatonia, Depeche Mode, Porcupine Tree, Pink Floyd, Anathema en Bjrk. De vijf Franse muzikanten beginnen kalm met het prachtige Sweet Immersion voordat ze met The Dreamers Hideaway steviger uitpakken. Op die momenten leeft het publiek wat op, maar velen staan toch rustig te kijken naar de prima uitvoering van de atmosferische rocktracks, die je meenemen op een ontdekkingsreis van de ziel en je laten reflecteren. De dromerige zanglijnen hypnotiseren. Sommigen vinden de ruimtelijke muziek te veel voortkabbelen en haken af, terwijl anderen juist de schoonheid van de composities ontdekken, zoals die van het breekbare Nebulous, dat met veel beleving door Yann Ligner gebracht wordt, of het swingende Rocket Smoke, waarin het baswerk van Jean-Etienne Maillard mooi op de voorgrond treedt. Af en toe is er even een ontlading in de presentatie, maar verder blijven de vijf in het zwart geklede heren rustig. De muziek spreekt en ademt vooral en met Yonder, dat met vertrouwen vooruitblikt naar het op 20 september te verschijnen Le Grand Voyage, sluit Klone een goed optreden af en krijgen de Fransen een waarderend applaus. (Jeffrey)
Eerder dit jaar stuurde een bandlid van Prognosis een mail naar het festival met dezelfde naam dat eerder dit jaar plaatsvond in Effenaar te Eindhoven. De vraag: of de band daar ook mocht spelen. Dat mocht, en zodoende stonden de mannen uit Manchester op het grote podium. De "groove metal"-band maakte daar echter weinig indruk en ook vandaag komt de licht progressieve, soms aan Mastodon en Baroness herinnerende muziek niet goed tot zijn recht. Dat heeft vooral te maken met het feit dat de heren technisch meer hooi op de vork nemen dan ze eigenlijk qua vermogen kunnen dragen en het vocaal niet heel opvallend is. De songs klinken daardoor in fases rommelig. Vooral op de momenten dat ze voor een progressieve aanpak of complexe twists kiezen. Als ze rechttoe rechtaan spelen, komen ze veel beter voor de dag en zie je wat beweging ontstaan bij de bezoekers. Dat is het geval bij Echoes, n van de tracks van het album Definition (2018), waar vandaag de focus op ligt. Ook de nieuwe track Into The Grey stijgt qua uitvoering licht boven de andere uit, maar het is het allemaal net niet. Er is dan ook weinig bijval. Wel is er sympathie voor de muzikanten, die hard werken, enthousiast staan te spelen en hun best doen om contact met het publiek te maken. Zo komt de drummer even naar voren om het publiek aan te moedigen. Jammer dat de kwaliteit van de muziek achterblijft. Prognosis is de tegenvaller van het festival. (Jeffrey)
Als aankondiger Jacco de Boer vraagt wie er vandaag voor het eerst is, gaan er niet veel handen de lucht in. Het zijn, als je daarop afgaat, vooral de mensen die er gisteren (en eergisteren) ook waren die de verrichtingen van The Vintage Caravan volgen. De retrorock gaat er goed in rond het aanbreken van de avond. Zowel van afstand, zittend in het zonnetje, als vooraan. Het IJslandse trio is zeer gemotiveerd en enthousiast. Gitarist/zanger skar Logi is constant druk in de weer om het publiek te vermaken en toe te spreken en bassist Alexander rn doet datzelfde en moedigt de aanwezigen aan om mee te klappen. Het enthousiasme werkt aanstekelijk. Er is veel bijval en dat is terecht, want de songs die geworteld zijn in seventiesrock, blues en in mindere mate prog komen uitstekend uit de boxen, vooral in het midden en aan de rechterkant van het podium. Links drukt het basgeluid de soms aan Jimi Hendrix refererende gitaarklanken wat weg. Het is knap wat de drie jonge IJslanders, slechts midtwintigers, aan geluid weten voort te brengen. Reset is al een lekkere opener en Set Your Sights (drummer Stefn Ari corrigeert de frontman, die denkt Reflections te gaan spelen) is de ban gebroken. In Reflections valt op hoe goed de samenzang is en laten de heren hun proggy en psychedelische kant meer horen en in het fraai opgebouwde Innerverse (helaas zonder toetsenist) toont skar veel beleving tijdens het soleerwerk. Het pittige Craving bevat een lekkere riff en zorgt net als het ruige Babylon weer voor meer beweging. De oproep "to go crazy" wordt echter slechts in beperkte mate beantwoord. Het is het afsluitende drietal nummers dat The Vintage Caravan op zijn meest overtuigend laat horen. Het memorabele On The Run ("about being on the road"), het swingende Expand Your Mind (met bassolo) krijgt veel bijval en Midnight Meditation sluit de set overtuigend af. Later dit jaar staat The Vintage Caravan in het voorprogramma van Opeth. Op basis van vandaag zeker verdiend. (Jeffrey)
De sfeer zit er inmiddels goed in, maar het gaat pas echt los bij Death Angel. Vanaf het begin is de graag geziene gast flink op dreef op het Oldehoofsterkerkhof, en dat terwijl de mannen nog maar anderhalf uur wakker zijn. De Amerikanen klappen er direct op met drie oude krakers: Thrown To The Wolves, Claws In So Deep en Voracious Souls. De pit is een grote chaos, de vuisten gaan omhoog en velen schreeuwen de teksten mee en staan flink te headbangen. Niet alleen vooraan, maar ook verder naar achteren staat iedereen te genieten van de strakke uitvoering. De ervaren muzikanten hebben bovendien een prima geluidsman meegenomen die de thrash krachtig, helder, vol en scherp laat klinken. Hij licht het technisch verzorgde soleerwerk van Rob Cavestany er mooi uit. Na drie nummers is er even een pauze, want Will Carroll heeft zijn snaredrum kapot geramd. Zo hard zijn de heren aan het spelen dus. Ze hebben er enorm veel plezier in. Bassist Damien Sisson staat constant met een lach te spelen en maakt veelvuldig persoonlijk contact met de fans. Naast hem staat ritmegitarist Ted Aguilar, die tot op de dag nauwkeurig achttien jaar geleden zijn eerste optreden met de band speelde. Hij schopt een strandbal terug het publiek in, die daar verder danst tussen de crowdsurfers, waaronder een jongedame in een trouwjurk en een heel jong meisje.
Het is feest en het lijkt niemand wat uit te maken dat de cleane zang van Mark Osegueda halverwege de set minder zuiver is. Terwijl er een nieuwe snaredrum wordt genstalleerd, praat hij iedereen bij en stelt hij de bandleden voor. Hij vind het "incredible to be back" en noemt het optreden heel toepasselijk "a celebration of energy". En dat is het, want zelfs meerdere securitymedewerkers zijn onder luid gejuich en applaus aan het crowdsurfen tijdens Lost. Als helden worden ze onthaald en ze hebben zelf de grootste lol aan het avontuur. Het is buitengewoon jammer dat er met Humanicide een einde komt aan het feest. Het "we want more" klinkt dan ook massaal, maar de tijd zit er helaas op. Moegestreden (drummer Carroll valt vermoeid, maar zeer voldaan op het podium neer met een lach) en zeer tevreden bedanken band en publiek elkaar. Death Angel is de grote winnaar van de dag. (Jeffrey)
En dan de laatste band van het festival: Opeth. Het is een luxe dat sommige bezoekers deze legendarische muzikanten gratis aan het werk mogen zien. Hoe is het met de progformatie rond droogkloot/meestercomponist Mikael kerfeldt? Vorig jaar op FortaRock maakte hij een uitgebluste indruk. Zijn grunts waren zeer matig en recentelijk viel te lezen dat hij vermoeid zou zijn. Daar is vandaag gelukkig geen sprake van. Zijn extreme vocalen zijn weer op een zeer behoorlijk niveau, hij beleeft de nummers veel meer (onder andere tijdens het soleerwerk) en is veel spraakzamer. Vooral dat laatste is fantastisch nieuws, naast het feit dat Opeth twee uur speeltijd heeft. Mikael vertelt dat hij dat laatste gisteren pas wist. Hij geeft dan ook aan: "We rehearsed only one hour and forty five minutes. If we fuck up, its called exclusive." Hij verklapt ook al dat er vandaag nog geen nieuwe songs op de setlist staan ("We dont know how to play them") van het tweetalige album In Cauda Venenum ("Check it out on YouTube"). De opmerking "Im that good", nadat hij een paar seconden van Im A Train van Albert Hammond speelt, is de enige opmerking die wat minder leuk is, maar de rest is hilarisch.
Ondanks dat er "too many classics" zijn, speelt Opeth vanavond een mooie dwarsdoorsnede van de rijke discografie. De fans van het oude werk worden op hun wenken bediend met The Drapery Falls, Demon Of The Fall en Ghost Of Perdition. Van het nieuwere werk toont Sorceress zich een prima openingstrack, is The Wilde Flowers de minst enthousiast ontvangen track, hoewel het soleerwerk van Fredrik kesson een compliment verdient. The Devils Orchard en het zeer overtuigende duo Cusp Of Eternity/Heir Apparent behoren tot de hoogtepunten van de set. Tijdens deze tracks is er veel beweging in het publiek en ook op het podium valt de beleving op. Hoewel er niet veel positiewisselingen zijn (kesson loopt enkele keren naar rechts en weer terug, bassist Martn Mnde zeenenkele keer naar links en weer terug), lijken de heren zich te vermaken. Mikael maakt nog een paar grappen met de geluidstechnicus en Mndez voordat hij zich samen met de anderen concentreert op de goede uitvoering van de omvangrijke composities. Opvallend is dat, hoe complex bepaalde stukken ook zijn, het kesson afgaat. Tijdens het zeer technische soleerwerk kijkt hij regelmatig niet eens naar welke noten hij speelt. Hij droomt ze.
Op de achtergrond vinden we twee zeer vaardige musici. Martin Axenrot timmert het geheel vakkundig dicht en zijn kleurrijke spel. De bijdragen van toetsenist Joakim Svalberg komen tijdens de harde passages in de songs niet altijd tot hun recht, maar als het er minder hard of zelfs rustig aan toegaat, zijn ze beslist van toegevoegde waarde. Dat geldt zeker voor de solo tijdens In My Time Of Need. Ook vocaal laat hij een goede indruk achter. Het publiek zingt op uitnodiging van de frontman mee tijdens In My Time Of Need, al gebeurt dat wat zachtjes. Als je de tekst niet weet, mag je van hem ook "some dutch folk song" zingen. En van de hoogtepunten van de show is "The headbang without music segment". Axenrot tikt vier keer af en veel festivalgangers zijn vervolgens aan het headbangen terwijl het helemaal stil is, dit tot grote hilariteit van de bandleden. Als laatste song komt uiteraard Deliverance aan bod. Elke keer weer fantastisch om deze classic te horen. Ondanks dat iedereen verwacht dat dit het laatste nummer is, is er nog tijd voor meer. Twintig minuten zelfs. Het licht op het podium blijft aan, mensen blijven wachten en roepen naar de bandleden, die na een gezamenlijke buiging het podium hebben verlaten, maar het mag niet meer baten. Geen Face Of Melinda meer, dat halverwege de set heel kort wordt ingezet. Het veel eerder stoppen is toch wel iets van een anti-climax, al is er ook tevredenheid, want Opeth speelde vandaag prima en revancheerde zich voor de matige performance van vorig jaar op FortaRock. (Jeffrey)
De aankondiger verschijnt op het podium en bedankt iedereen. Vrijwilligers, organisatie en security krijgen een welverdiend applaus, want er werd hard gewerkt om het iedereen naar zijn of haar zin te maken. Het terrein en de toiletten waren relatief schoon, mede dankzij extra toiletpersoneel en het hardcupsysteem. Goed, aan het einde van het festival kon je je geld niet terugkrijgen voor je laatste beker, maar er waren wel wat opties waaruit je kon kiezen. Keuze was er ook qua voedsel, al was het voor de vegetarir/veganist moeilijk en de prijzen bij de ene stand weken af van de andere (patat n muntje, pizza drie muntjes). Aangezien het terrein tegen het centrum aanligt, verkozen veel festivalgangers "buiten the grave" te gaan eten en daar hoorde je de lokale horeca uiteraard niet over klagen. De keuze voor het schenken van het frisse pils van Grolsch Kornuit roept vraagtekens op. Waarom niet gewoon het 'normale' bier van Grolsch?
De sfeer was goed op het terrein. Op een paar flinke buien en de harde wind op zaterdag na was het weer prima. Voorafgaand aan het festival was er meer regen voorspeld, maar dat viel enorm mee. Er waren voldoende zitplekken. De twee podia stonden dusdanig ver uit elkaar dat je altijd wel rustig met elkaar kon praten op het festivalterrein. Het tweede podium is deels een succes. Het was niet ver lopen naar de Harcore/Loud Noise Stage, maar je moest er wel op tijd heen voor bijvoorbeeld Jinjer, Lacuna Coil en Sacred Reich. Anders was er het risico dat je de optredens van buiten het festivalterrein moest volgen. Bij die bands werd het wel te druk bij het knusse podium, wat resulteerde in het optreden moeilijk kunnen volgen en moeilijk bij de bar je drinken kunnen halen. Anderzijds zorgde de knusse setting juist voor veel sfeer en traden er bands op die voor veel festivalgangers een ontdekking waren.
Van de houten tribune werd goed gebruikgemaakt. Mensen konden daar even lekker zitten, even bijkomen of bovenaan zich een uitzicht verschaffen op het hoofdpodium. Zaterdag was het wat drukker dan op de andere twee dagen, maar je kon makkelijk van a naar b komen, zeker bij het hoofdpodium. De shows kon je van dichtbij volgen, zelfs de headliner. Nergens ontstonden lange wachtrijen. Je werd snel en vriendelijk geholpen. Opvallend was het aantal jongere festivalgangers. De toekomst ziet er wat dat betreft goed uit met onder andere Powerwolf en het aanstormende Jinjer. Into The Grave 2019 was anders, maar zeker geslaagd. Volgend jaar wordt het weer anders, want ondanks dat bekend is dat het festival op 7, 8 en 9 augustus plaatsvindt, is een locatie nog niet bekendgemaakt. Waar het ook is, we zijn er graag weer bij.
