Vrijdag

De indeling van het terrein is dit jaar anders. De ingang is aan de andere kant, maar is niet opeens moeilijker te vinden. Hooguit is het jammer dat de ingang niet meer rechtstreeks richting het centrum gaat. Het hoofdpodium is een kwartslag gedraaid en staat nu rechts van de tribune. Dat is bewust gedaan zodat er meer plek is op het veld en meer zicht is voor alle toeschouwers. In de praktijk klopt dat wel, maar het is jammer dat we nu niet zicht hebben op de Oldehove, de scheve toren die voorheen net voor wat meer sfeer zorgde achter het hoofdpodium. Voordeel is wel dat we nu niet tegen de zon in hoeven kijken, wat voorheen wel het geval was. Het tweede podium, waar twaalfhonderd festivalgangers kunnen staan, is te bereiken via een korte wandeling van een paar minuten naar achteren.

Om stipt 15.50 uur staat de eerste band op het hoofdpodium. Hoewel zangeres Alma Alizadeh van For I Am King iets t� optimistisch is door te zeggen dat het droog is, mag de lichte regen tijdens het optreden van de openingsact eigenlijk geen naam hebben. Het festivalterrein is dan ook al aardig goed gevuld als de metal(core)band aan zijn set begint. De eerste paar nummers staat het geluid nog niet goed afgesteld. Daardoor komt het technische spel van het gitaristenduo Wouter Cammelbeeck en Koen Scheepens, die hun bovengemiddelde vaardigheden aan het het publiek tonen door op risers te gaan staan, nog niet goed uit de verf. Vanaf het overtuigende Havoc heeft de geluidsman de zaken beter op orde, waardoor de melodie�n en snelle loopjes veel beter doorkomen. Hoewel er slechts zo�n twintig mensen de hand in de lucht steken als de enthousiaste en charismatische frontdame vraagt wie het album I heeft, slaat de mix van metalcore en technische melodeath aan en ziet ze tot grote tevredenheid een pit nadat ze heeft aangegeven dat er gedanst mag worden. Elk nummer groeit het kwintet in de set en is er meer bijval. Naast Havoc is bijvoorbeeld Breathe The Fire een hoogtepunt. For I Am King toont zich een prima openingsact. (Jeffrey)

Het Amerikaanse Sworn Enemy heeft de eer om het nieuwe, tweede podium te openen. De Hardcore Stage staat tussen een aantal gebouwen en heeft daardoor een knusse setting. Je vraagt je meteen af hoe dat zal gaan als echte publiekstrekkers hier gaan spelen, want de ruimte voor het podium is zeer beperkt. Bij Sworn Enemy is het in ieder geval nog goed vertoeven. De band speelt voor een vol plein, maar nergens is het echt druk. De bikkelharde set gaat er goed in bij alle aanwezigen. De messcherpe solo�s van gitarist Matt Garzilli zorgen ervoor dat de hardcoretracks een metalen randje krijgen. Daar kunnen de aanwezigen wel wat mee. Songs als As Real As It Gets, We Hate en de Biohazard-cover Punishment worden gedreven gespeeld. Zanger Sal Lococo staat er daarentegen wat gemoedelijk bij en levert bovendien vocaal een ondermaatse prestatie. Afgezien daarvan is het optreden van Sworn Enemy geslaagd te noemen. (Ren�)

Zodra de laatste noten op de Hardcore Stage zijn gespeeld, zijn de eerste alweer te horen op het hoofdpodium. Het is een kleine wandeling tussen de twee podia en dat terwijl de programmering erg strak is. Zo komt het dat we middenin de eerste song van de set van Prong belanden. Meteen valt op dat zanger en gitarist Tommy Victor moeite heeft om het publiek te enthousiasmeren. Blijkbaar is het nog te vroeg om in beweging te komen. Ook de klassieker Beg To Differ lijkt niet te helpen. De set steekt echter goed in elkaar en de Amerikaanse driemansformatie is in topvorm. Iedereen staat dan ook in alle stilte te genieten en gelukkig heeft Tommy dat ook door. "This is great", roept het boegbeeld van Prong halverwege de set. Tot zijn verbazing speelt Prong middenin de stad: "Ik dacht dat we op het platteland zouden staan." Uiteindelijk gaan alle vuisten de lucht in tijdens Who�s Fist Is This Anyway en krijgt de ultieme Prong-song Snap Your Fingers, Snap Your Neck ook veel bijval. (Ren�)

De Hardcore Stage doet zijn naam eer aan met de tweede hardcoreband van vandaag: No Turning Back. Anders dan de combi met Slayer-achtige metalriffs van Sworn Enemy heeft de hardcore van de Nederlandse formatie meer punk-elementen. Frontman Martijn van den Heuvel neemt geen blad voor de mond. Hij verzoekt de rascisten en fascisten het terrein te verlaten. "Fuck rechts!" Hij is veel actiever en charismatischer dan zijn collega van Sworn Enemy. Daardoor ontstaat al snel goed contact met het publiek, zeker als hij dicht bij de hekken de bezoekers mee laat zingen. De bandleden van No Turning Back tonen zich uiterst actief. Ze springen en rennen over het podium en brengen veel korte explosies van songs ten gehore. Af en toe is er even een pauze waarin Martijn het woord neemt, maar vervolgens krijgt de pit een nieuwe injectie met de volgende songs. Nog niet eerder vandaag was er zoveel beweging bij het publiek als hier. De jongste festivalbezoekers, zeven maanden oud, vindt het ook mooi. No Turning Back bouwt zijn set uitstekend op en stemt de hardcorefans uiterst tevreden. (Jeffrey)

In januari stond Soilwork in het Nijmeegse Doornroosje met een ietwat tegenvallende show. De Zweedse melodeathformatie heeft vandaag de kans om zich te revancheren. En dat gebeurt dan ook. Allereerst is de band gezegend met een goed geluid. Dat is in het geval van Soilwork altijd een mooie bonus, aangezien de gelaagde muziek zich soms moeilijk laat vertalen op het podium. Het is meteen feest bij opener Arrival van de sterke laatste plaat Verkligheten. Sowieso worden de nieuwe nummers goed ontvangen. Full Moon Shoals doet het net zo goed als de oldschooltrack Bastard Chain. De band heeft zoveel vertrouwen in het nieuwe materiaal, dat niet het vertrouwde Stabbing The Drama, maar het kakelverse St�lf�gel als afsluiter wordt gespeeld (en Stabbing The Drama eraan vooraf). Frontman Bj�rn "Speed" Strid is extra verheugd als de eerste zonnestralen van de dag door de wolken verschijnen. Na het uurtje Soilwork zijn er alleen maar tevreden gezichten op het podium en in het publiek te vinden. (Ren�)

Het programma van vandaag bestaat voornamelijk uit snoeiharde metalbands. Het luchtige Dog Eat Dog is in dat opzicht een welkome afwisseling. De Amerikanen gebruiken de drie kwartier die hen zijn gegeven optimaal om er een knallend feest van te maken. Frontman John Connor is zich er wel degelijk van bewust dat Dog Eat Dog tussen harde metalbands staat geprogrammeerd. Hij vraagt zich dan ook af of er hiphopfans aanwezig zijn. Die zijn er wel, maar dan moeten de raps wel samengaan met gitaren. Tracks als In The Doghouse en ISMS doen het plein kolken. Als er echter halverwege de set de pure hiphoptrack Step Right In voorbijkomt, staat het publiek er toch wat afwachtend bij. Het laatste kwartier ontploft de menigte als de klassiekers Rocky en No Fronts de revue passeren. Zelfs ondergetekende, die niet bepaald liefhebber is van funky punkpop met hiphop-invloeden, heeft dan moeite met stilstaan. (Ren�)

Doorgaans komt death metal het beste tot zijn recht in een donkere zaal, maar de epische death metal van Hypocrisy doet het uitstekend vandaag op het Oldehoofsterkerkhof. De Zweden hebben het prima geluid meezitten en zodoende klinken de snelle passages lekker vet en agressief. Vooral de old school medley Pleasure Of Molestation / Osculum Obscenum / Penetralia is op dat gebied zeer geslaagd. Het kwartet wisselt de snelle songs af met het meer melodieuze, slepende materiaal, dat sfeervol en definieerbaar uit de boxen komt. Beide uitersten versterken elkaar binnen die wisselwerking. Het ragt waar het raggen moet en is episch waar het groots moet zijn. Het enige wat jammer is, is dat er partijen (zoals keyboardklanken) van backingtrack klinken en niet live gespeeld worden. Frontman Peter T�gtgren ziet tot zijn grote tevredenheid een zeer actieve pit. Hij heeft vandaag zichtbaar zin in het optreden en maakt grappen met andere bandleden en de geluidstechnicus. Hij geeft aan dat de band werkt aan een nieuw album dat begin 2020 moet uitkomen. Nog geen voorproefje vandaag, maar een mix van gelaagde songs uit het rijke oevre (Fractured Millennium, Valley Of The Damned, End Of Disclosure, Adjusting The Sun, Eraser, Fire In The Sky en War-Path). Het optreden lijkt wat abrupt te eindigen met The Final Chapter, maar terwijl veel bezoekers al richting het andere podium begeven, speelt de band nog een toegift in de vorm van Roswell 47 (Jeffrey)

Sick Of It All is natuurlijk de ideale band om een podium met de naam Hardcore Stage af te sluiten. Het plein is dan ook te klein voor de populaire hardcoreband uit New York. Sick Of It All speelt bij voorbaat al een gewonnen wedstrijd. Het enige euvel van het optreden is dat de gitaar en basgitaar laag in de mix staan. In feite dragen drummer Armand Majidi en zanger Lou Koller de band. Maar het geeft allemaal niks, want de kenmerkende energieke performance van de band blijft rechtovereind staan. Machete, Uprising Nation en Take The Night Off doen het uitstekend, maar dat doet eigenlijk ieder nummer wel. Koller doet een poging tot grunts, want hij speelt immers op een metalfestival. "No, I can�t do that, I�m too happy!". Hij vraagt wie de band voor het eerst ziet en dat blijkt een groot deel van de toeschouwers te zijn. Sick Of It All heeft ongetwijfeld nieuwe zieltjes gewonnen met een uitstekend optreden en maakt zijn status als headliner op het kleine podium meer dan waar. (Ren�)

Hoofdact van vandaag is thrashmetallegende Anthrax. Het duurt wat langer voordat de heren op het podium komen en voorafgaand aan het optreden wordt er gemeld dat er wellicht onweer op komst is. Mocht dat gaan gebeuren, dan betekent dat meteen het einde van de show van Anthrax en ook het einde van de festivaldag. De donkere wolken die boven Leeuwarden rondcirkelen, beloven weinig goeds, evenals de lichtflitsen die al op afstand te zien zijn. Gelukkig valt het mee en duurt het niet lang voordat de mannen opkomen. Gestart wordt er met het intro van Cowboys From Hell (Pantera), dat overvloeit in Caught In A Mosh. Anthrax vuurt gelijk een grote hit op het publiek af en deze ontvangt die gretig. Enthousiast wordt er meegezongen en gesprongen. De band is op dreef en het is vocalist Joey Belladonna die het publiek met gemak opzweept. Met zijn nimmer aflatende energie houdt hij het publiek bij de les, maakt hij veelvuldig contact en zingt daarbij uitstekend. Op de setlist van vandaag staan de grote hits, aangevuld met het bekendere materiaal van Anthrax. Daartussen staan ditmaal ook een paar tracks die minder vaak voorbijkomen. Dat is fijn, aangezien de groep bijna elk optreden vasthoudt aan dezelfde songs. Zo is het heerlijk om Be All, End All, A.I.R en Now It's Dark te horen. Deze nummers passen prima in de set naast vaste waarden I Am The Law, In The End, Got The Time, Anti-Social en Indians.

Ondanks dat het een uitstekend concert is, lijkt deze toch even letterlijk in het water te vallen. Tijdens Be All, End All valt er tijdelijk enorm veel regen, waardoor mensen gaan schuilen en de aandacht even minder bij de muziek is. Enorm veel mensen trotseren echter de regen en dat valt frontman Belladonna op. Hij deelt dan ook een compliment uit. De heren spelen de rest van het optreden met gemak uit. Op het spel van de bandleden valt zoals gebruikelijk niets aan te merken. Scott Ian is altijd beheerst en het is genieten als hij weer met zijn wardance over het podium stuitert. Daarnaast is bassist Frank Bello ook altijd een eyecatcher. Met groot enthousiasme staat hij te spelen en schreeuwt hij alle teksten luidkeels mee. Zijn grote moment is altijd Got The Time, waarin zijn basspel een hoofdrol heeft. Drummer Charlie Benante speelt fel en strak, terwijl grijze muis op het podium, gitarist Jonathan Donais, rustig zijn ding doet. Zo werkt de band zich door een prima optreden heen en als de laatste tonen van Indians gespeeld zijn, is het duidelijk dat Anthrax een hoogtepunt van de dag is en zich opgesteld heeft als een prima headliner. (Marcel)