Allereerst Blackbriar, de Assense formatie die een paar dagen geleden nog op het TT-festival stond op te treden en daarna het motorengeweld ontvluchtte om in het rustieke Hertme te mogen openen voor Epica. Dat openen deed de groep rond zangeres Zora Cock al eerder (in Zwolle) en ook later dit jaar staat Blackbriar in het voorprogramma van Epica. Niet vreemd, want behalve dat de muziek aansluit bij die van de headliner, is het kwintet (live een sextet) bezig aan een snelle opmars dankzij twee uitstekende ep’s: Fractured Fairytales (2017) en We’d Rather Burn (2018). Vandaag komen alle songs van de meest recente ep aan bod.

Helaas staat het geluid niet goed afgesteld, waardoor niet alle songs de gewenste impact hebben. De zang, drums, toetsenpartijen en backingtracks zijn duidelijk hoorbaar, maar de gitaarpartijen komen als een krachteloze ruis uit de boxen. De rustigste tracks, Cry Of The Banshee en Arms Of The Ocean, komen evenwel relatief goed door. Zora, die aangeeft dat ze vereerd is hier te mogen spelen, is hierin op haar best met haar sprookjesachtige zang die soms aan Kate Bush doet denken. Als ze heel veel kracht moet zetten, zoals in Deadly Nightshade, gaat het ten koste van de zuiverheid. Ze herpakt zich daarna wel in het erop volgende Let Me In. De heren om haar heen doen hun uiterste best om het publiek te vermaken. Alleen de bassende Frank Akkerman blijft wat meer op de achtergrond. Gitaristen Bart Winters en Robin Koezen staan af en toe op de risers en zijn veel in beweging. Af en toe moedigen de bandleden de toeschouwers aan om mee te klappen. Tijdens Stone Cold Body levert dat veel meeklappende mensen op. Ondanks dat ze na elk nummer een waarderend applaus laten horen, zou de muziek van Blackbriar met een betere geluidsafstelling beslist meer overtuigingskracht hebben gehad.

Mark Jansen en Ariën van Weesenbeek draaien vanavond een dubbele dienst. Later vanavond staan ze met de hoofdact op het podium, dat daar al voorafgaand aan Blackbriar voor is ingericht. Nu staan ze met MaYaN op de planken, samen met maar liefst acht andere muzikanten. Dat levert een veelzijdige instrumentale en met name vocale show op van zeer enthousiaste bandleden die onderling veel contact hebben en speelplezier uitstralen. Zangeres Laura Macrì is vandaag jarig en dat is een aantal fans niet ontgaan. Ze zingen haar toe voorafgaand aan Saints Don’t Die. Vervolgens klinkt haar prachtige, zuivere klassieke zangstem door het openluchttheater. Maar niet voor lang, want de symfonische death metal volgt al snel. De composities zitten boordevol ideeën. Soms zijn ze daardoor wat aan de drukke kant (mede door het iets schelle geluid), maar er zijn gelukkig voldoende herkenningspunten en momenten waarop de vocalisten imponeren.

De nieuwe nummers ademen meer dan de oude en wat dat betreft is er op compositorisch vlak een stap voorwaarts gezet. The Power Process toont aan dat de rol van Marcela Bovio en Laura groter is dan voorheen. Rebirth From Despair komt uitstekend tot zijn recht met een enthousiaste en charismatische George Oosthoek, die zeer fit oogt, maar ook het rustige middendeel met een bassolo van Roel Käller en wonderschone zang van Marcela maakt veel indruk. Ook The Flaming Rage Of God heeft een grote impact. De gitaarsolo van Frank Schiphorst en toetsensolo van Roberto Macrì (broer van Laura) zijn mooi uitgelicht en Merel Bechtold grunt “cheater, deceiver” nog even mee, terwijl ze de grootste lol met Marcela heeft. Het publiek reageert vanaf het eerste nummer zeer enthousiast en met Bite The Bullet, waarbij Marcela de snaren van de gitaar van Merel aanslaat, komt er een overtuigend einde aan een energieke en overtuigende show.

Niets gaat echter boven de hoofdact van vanavond. Voor veruit de meeste bezoekers is het lang geleden dat ze Epica aan het werk hebben gezien. Men heeft er dus zin in vanavond en je kunt voelen dat iedereen uitkijkt naar de show. In het begin is het nog even zoeken naar de juiste geluidsafstelling. Desondanks blijft het gaaf om de klassieker Sensorium al vroeg in set te horen. Waar tijdens de eerste twee bands het publiek nog op de banken zat, staat men nu te genieten van de songs. Velen zingen al snel mee, onder andere tijdens The Essence Of Silence, één van de vele hoogtepunten op de setlist. Het levert een enthousiaste publieksparticipatie op en terwijl het broeierig warm is in de arena, zet de vuurshow de boel nog verder in vuur en vlam. Ook zijn er rookkanonnen. Een backdrop is volgens Simone niet nodig, want op de achtergrond zie je een kasteelmuur. Het zorgt voor een romantische setting.

Zoals we van Epica gewend zijn, is er veel beweging op het podium. Bandleden zoeken elkaar steeds op. Mark en Simone staan al vroeg zij aan zij en Coen en Rob doen dat op de verhoging die voor Coen is ingericht. Hij komt met zijn maanvormige keyboard naar voren tijdens onder meer Martyr Of The Free World en grunt net als gitarist Isaac Delahaye een woordje mee. Het filmische aspect van Dancing In A Hurricane komt prima tot zijn recht, al is het jammer dat Ariën in het begin van het nummer staat, terwijl de percussie klinkt. Mooier zou zijn dat hij, net als later in het nummer, achter zijn drumstel mee zit te drummen. Simone, die de hele avond goed bij stem is, zingt hierin juist subliem. Een ander moment waarop ze uitblinkt, is Solitary Ground, waarvoor twee vuurschalen ten tonele verschijnen.

De setlist bevat een mooie mix van oud en nieuw. Er komen naast vaste klassiekers een aantal verrassingen voorbij. Dat zijn Blank Infinity, Solitary Ground en later nog één, maar daarover straks meer. Tijdens Victims Of Contingency gaat Coen het publiek om mee te springen in een kleine pit. Isaac verzoekt ook om een circle pit voorafgaand aan The Obaessive Devotion. Die komt er niet, maar toch is er veel bijval.

Er zijn veel hoogtepunten, waaronder Beyond The Matrix. Hoewel het warm is, zijn er veel fans die samen met de bandleden staan te springen met een sterretjesregen op de achtergrond. Inmiddels is de zon bijna onder en daardoor komt de lichtshow goed tot zijn recht. Cry For The Moon wordt gespeeld tegen een fraai rode achtergrond. Coen speelt een stukje samen met Isaac op gitaar. Het einde van de klassieker is fantastisch met een drumsolo met de bandleden erbij. Iedereen gaat vervolgens van het podium af.

Na een paar minuten komt Coen het podium op. Hij constateert dat er twee keer zoveel mensen als normaal in Hertme zijn. Simone wil graag dat de bezoekers Unchain Utopia meezingen, maar dat gaat in haar beleving niet goed, dus dat moet nog een keer over. De laatste verrassing is Seif Al Din. Als vaste afsluiter volgt Consign To Oblivion met een wall of death en een grote pit. Onder luid applaus en een staande ovatie neemt Epica dankbaar afscheid van Hertme. Ondanks dat de band een tijd niet op podia te zien is geweest, was het als vanouds een zeer vermakelijke show, dit keer met aangename verrassingen op de setlist.

Setlist Epica:
1. Adyta ("The Neverending Embrace")
2. Sensorium
3. A Phantasmic Parade
4. The Essence Of Silence
5. Unleashed
6. Martyr Of The Free Word
7. Dancing In A Hurricane
8. Blank Infinity
9. Solitary Ground
10. The Obsessive Devotion
11. Victims Of Contingency
12. Beyond The Matrix
13. Cry For The Moon

Toegift:
14. Unchain Utopia
15. Seif Al Din
16. Consign To Oblivion

Setlist MaYaN:
1. The Rhythm Of Freedom
2. Tornado Of Thoughts
3. Saints Don’t Die
4. The Power Process
5. Rebirth From Despair
6. The Flaming Rage Of God
7. Bite The Bullet

Setlist Blackbriar:
1. Deadly Nightshade
2. Let Me In
3. Stone Cold Crazy
4. Cry Of The Banshee
5. I’d Rather Burn
6. Arms Of The Ocean
7. Until Eternity

Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina.