Rond acht uur op een woensdagavond mag The Dirty Denims het publiek opwarmen. De Eindhovense formatie doet dit uitstekend. Het uit twee dames en twee heren bestaande gezelschap speelt een half uur lang oldschool hardrock met AC/DC-invloeden en met uitstapjes naar heavy metal en punkrock. De songs liggen meteen goed in het gehoor, met pakkende refreinen. De enthousiaste frontvrouw Mirjam Sieben is de stralende blikvangster van The Dirty Denims. Regelmatig pakt ze de slaggitaar op voor een voller bandgeluid. Wanneer ze daarentegen alleen de microfoon ter hand neemt, dartelt Sieben het podium rond.
Ook de andere bandleden hebben duidelijk goed geoefend met gechoreografeerde bewegingen en momenten van publieksinteractie, waardoor de show erg professioneel overkomt. Aan het einde worden we zelfs nog even getrakteerd op vuurspuwende gitaren. Het enige minpunt dat ik kan bedenken, is dat de songteksten en -titels van nummers als Don't Waste My Time, Make Us Look Good en Famous nogal clichmatig zijn. Dat is een verbeterpunt bij het schrijven van toekomstig materiaal. Als opwarmer voor Whitesnake blijkt The Dirty Denims vandaag echter een uitstekende keuze.
Kort na negen uur schalt My Generation van The Who uit de luidsprekers, wat de aankondiging is van de hoofdact van deze avond. Whitesnake gaat van start met het stevige, rappe Bad Boys, waarmee de stemming er meteen goed in zit. Zanger/bandleider David Coverdale blijkt goed gehumeurd en redelijk bij stem. Zoals je op het nieuwe album Flesh & Blood kunt horen, is zijn stemgeluid niet meer hetzelfde als in de gouden jaren zeventig en tachtig. Coverdale is desalniettemin nog steeds een prima vocalist, met name in de lagere regionen. Zijn prestaties zijn vanavond wel wisselvallig te noemen. Het ene nummer klinkt de geboren Engelsman bijna als vanouds, maar door andere songs worstelt hij zich met moeite heen. Opvallend genoeg bezorgt juist het kersverse materiaal van Flesh & Blood de zanger nog de meeste problemen.
Gelukkig krijgt David Coverdale het gehele concert uitstekende vocale ondersteuning van de andere bandleden, onder aanvoering van bassist Michael Devin, die regelmatig als tweede zanger fungeert. De show heeft weinig om het lijf, want we zien gewoon zes muzikanten die muziek maken, zonder bijkomende poespas. De songs staan echter als een huis en Coverdale toont zich (zoals altijd) een aimabele frontman, die met weinig woorden veel zegt. De setlist is dezelfde als op de recente Noord-Amerikaanse tournee. Dat wil zeggen dat we vijf nieuwe songs te horen krijgen en verder alleen tracks van de succesvolle glammetalalbums Slide It In (1984, drie nummers) en Whitesnake 1987 (1987, vijf liedjes).
Zo missen we een paar publieksfavorieten, zoals Fool For Your Loving, Ain't No Love In The Heart Of The City en klassiekers uit de tijd dat Coverdale bij Deep Purple zong, maar dit is dan ook geen 'greatest hits'-tournee. De tracks van Flesh & Blood misstaan niet tussen het oude werk. Vooral Gonna Be Alright en de single Shut Up & Kiss Me bevallen prima. Het publiek reageert positief op de gloednieuwe nummers, al zijn het natuurlijk de bekende krakers als Love Ain't No Stranger en Slow An' Easy die het hardst worden meegezongen. Het balkon van de grote zaal in Poppodium 013 is vanavond weliswaar gesloten, maar de vloer en trappen zijn zeer goed gevuld. De opkomst lijkt daarom voldoende om ervoor te zorgen dat Whitesnake ook op een eventuele volgende Europese rondreis weer naar Tilburg komt.
Tussendoor mogen de huidige gitaristen en slagwerker van Whitesnake zichzelf in de spotlight zetten met lange, onderhoudende solo's. De manische meesterdrummer Tommy Aldridge lijkt daarbij meer dan ooit op Animal van de televisieserie The Muppets, vooral wanneer hij zijn solo besluit door de drumstokken weg te doen en met zijn blote handen de trommels te bewerken. Na een introductie van alle bandleden sluit Whitesnake het concert op gepaste wijze af met vier achtereenvolgende songs van het commercile en artistieke hoogtepunt Whitesnake 1987. Dankzij Is This Love, Give Me All Your Love, Here I Go Again '87 en toegift Still Of The Night gaan de meeste aanwezigen met schorre kelen weer huiswaarts.
Al met al is dit zeker niet de beste show die ik Whitesnake heb zien geven, maar als je de leeftijd van David Coverdale in acht neemt, weet hij zijn publiek nog steeds bijzonder goed te vermaken. De tot Amerikaan genaturaliseerde frontman heeft inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd van 67 jaar bereikt. Ik ben dan ook dankbaar dat hij nog steeds bereid is om voor zijn fans op te treden en kan alle hardrockliefhebbers die in het bezit zijn van een kaartje voor de aankomende, uitverkochte festivals Graspop en Hellfest van harte aanraden om een kijkje te gaan nemen bij Whitesnake.
Setlist Whitesnake
1. Bad Boys
2. Slide It In
3. Gonna Be Alright
4. Love Ain't No Stranger
5. Hey You (You Make Me Rock)
6. Slow An' Easy
7. Trouble Is Your Middle Name
8. gitaarduel
9. Shut Up & Kiss Me
10. Get Up (onderbroken door drumsolo)
11. introductie van bandleden
12. Is This Love
13. Give Me All Your Love
14. Here I Go Again '87
Toegift:
15. Still Of The Night
Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina!
