En dat valt niet mee. Het Alkmaarse Podium Victorie is geenszins vol en iedereen staat tegen de muren en de bar gekleefd; de dansvloer is leeg. Toch trapt Hangman's Chair vol goede moed af.
De Fransozen hebben sinds de oprichting in 2005 al een aardige discografie opgebouwd. Al cherry-pickend hebben ze wijzelijk gekozen voor een opbouwende strategie. De eerste songs zijn dan ook nogal rustig. Door de ietwat onsamenhangende podiumpresentatie is het zelfs saai. Dat weerhoudt frontman Cedric Toufouti er niet van om het publiek te manen om hem van dichterbij te aanschouwen. En daar wordt zowaar gehoor aan gegeven. Hij krijgt zelfs de handen op elkaar, zij het met enige vertwijfeling.
Dat is ook niet geheel onterecht. Cedric kan bijvoorbeeld een behoorlijke noot zingen. Helaas staat hij wat zacht in de mix en worden zijn stembandkunsten niet echt uitgebuit. Maar door de sterke opbouw stoomt de stonersludge steeds steviger uit de speakers en klinken de instrumenten gaandeweg zwaarder en dieper. Toch is er nog een hoop ruimte voor verbetering. Het staat in schril contrast met de hoofdact van vanavond.
Dat is natuurlijk Samael, een band van tegenstellingen. Dat hadden de heren uit Sion vast niet voor ogen toen ze in 1994 hun derde album Ceremony Of Opposites noemden. Maar vandaag de dag is het maar al te waar. Want ja: Welke band begint er nou als blackmetalband om uiteindelijk elektronische industrial te maken? Welke band heeft een internationale sound, maar gaat er prat op om met een stevig Zwitsers accent Engels te grunten? Welke band was altijd op zoek naar nieuwe sounds (stond sowieso aan de wieg van de industrial metal), maar maakt de laatste jaren verbazingwekkend weinig vooruitstrevends? Welke band trok vroeger volle zalen en moet het vanavond doen met een schamele honderd man? Het is Samael.
En Samael roept altijd weer discussie op. Had de band niet gewoon black metal moeten blijven maken? Een klein beetje elektronica ok, maar dit gaat te ver? En dan heb je nog dat contingent beroepsmopperaars dat begint over hoe goed het vroeger allemaal was. Mooi man, discussies over niks! De Zwitsers hebben er gelukkig ook gewoon schijt aan. Who cares?! Als je vijftig bent en je kunt nog steeds doen wat je leuk vindt? U bent er waarschijnlijk ook gewoon jaloers op. Maar het is precies wat Xy en Vorph doen.
Ander punt van discussie is het beste album. Ongeacht de mening heeft iedereen zo zijn favoriet. Het mijne is zonder enige vorm van twijfel Passage uit 1996. Ongeacht wat uw favoriet is, zullen er door de jaren heen steeds minder songs van gespeeld worden. Helemaal als er ook nog steeds een nieuw album gepromoot moet worden. Hoe de setlist er vanavond uitziet? We gaan het zien.
Tijdens het ombouwen verschijnen de zelf meegebrachte led-palen en strobo's en precies op tijd wordt het intro aangeslingerd. En ding is duidelijk: met het geluid zit het vanavond goed. De strobo's zijn alleen wel erg extreem. Menigeen sluit op de juiste beat maar even de ogen. Nog enigszins verdwaasd worden de eerste hoofden voorzichtig op en neer geknikt als de openingstrack en tevens titeltrack van Hegemony (2017) de zaal in knalt. Dat wordt opgevolgd door het tweede nummer van die plaat, Samael, maar ook hier komt het publiek niet echt voor. Nee, daar moet Rain aan te pas komen. De eerste heftige headbangs worden geplaatst.
Het is ook niet zo gek dat het niet de nieuwe release is waar men voor komt. De gemiddelde leeftijd van het publiek ligt namelijk ruim boven de dertig. Dit zijn mensen die de releases uit de beginjaren nog meegemaakt hebben. Toen je nog naar de cd-winkel ging om te kijken wat voor nieuws er in de bak lag. Toen je geld had voor hooguit twee of drie albums per week en je elke plaat dus wel tien keer van voor naar achteren beluisterde.
We zijn met zijn allen ouder geworden. Een hele avond headbangen zit er dan ook niet meer in, laat staan een moshpit. Maar dat er genoten wordt, staat als een paal boven water. Met name de oudere songs kunnen rekenen op een dik applaus en flink gejoel. Maar ook bij de recentere tracks is het zeker niet stil. De extra bijval bij songs als The Ones Who Came Before geeft echter wel aan waarom men hier is: de goede oude tijd. Ook richting het einde laat men zich bij Ave! niet onbetuigd. Hegemony is echter geen totale miskleun, zo blijkt. Waar oud en nieuw zich uiteindelijk het best vinden, is bij het kneiterharde Black Supremacy van die plaat. Ze zijn het nog niet verleerd hoor! Knallen met die hap.
Daarna verlaat het viertal het podium. Voor die grap valt natuurlijk niemand meer. Iedereen blijft staan, en een enkeling fluit of joelt. Maar dat is meer voor de vorm dan dat men echt bang is dat dit het was. Dit was geen afscheid; ze komen tch wel terug. Een oproep aan alle bands die zich nog bedienen van dit soort fratsen: Lieve bands, kunnen jullie ophouden met dit soort nonsens?
En uiteraard komen ze terug? "Willen jullie meer?", schreeuwt Vorph. Ook dat trucje kennen we. De toegift bestaat tot ieders genoegen louter uit golden oldies. Uiteraard wordt Ceremony Of Opposites nog uit de kast getrokken. En wat is een Samael-show zonder Baphomet's Throne? Als ze dan ook nog afsluiten met een nummer van mijn o zo geliefde Passage zou het helemaal mooi zijn. En ja hoor. Als Vorph het publiek vraagt om hem te herhalen weet de kenner al hoe laat het is:
I
AM
MY
SAVIOUR!!!!
Het mag dan geen volle zaal zijn en de energie van weleer is wellicht ook niet meer wat het ooit was, maar Samael heeft vanavond een uiterst strakke show neergezet. Ga d'r maar aan staan op je vijftigste!
Meer foto's op basementonline.nl.
Setlist Samael:
1. Intro
2. Hegemony
3. Samael
4. Rain
5. Slavocracy
6. Luxferre
7. Angel Of Wrath
8. Rite Of Renewal
9. The Ones Who Came Before
10. Solar Soul
11. Son Of Earth
12. In The Deep
13. Infra Galaxia
14. Reign Of Light
15. Year Zero
16. Ave!
17. Black Supremacy
Toegift:
18. Ceremony Of Opposites
19. Baphomet's Throne
20. My Saviour
