Als ik later op de avond bij de merchanisestand aan zanger Joseph Michael vraag of Witherfall al een akoestische serie concerten in de planning had of dat het een idee was van Sonata Arctica, blijkt dit laatste het geval te zijn. Kennelijk is dit de zevende avond waarop de Amerikaanse progressieve powermetalband in deze hoedanigheid optreedt. Het levert een zeer interessante ervaring op. Waar de band op het album de agressie van de oude Iced Earth en Nevermore combineert, klinkt het vanavond ingetogener en tegelijkertijd mysterieuzer dan op het album het geval is. Joseph Michael laat in ieder geval horen dat hij een vocale powerhouse is die ijzingwekkend hoog gillen zonder moeite afwisselt met ingetogen zangpartijen die het publiek ademloos laten luisteren. De vocale bijdragen van toetsenist Alex Nasla zijn beduidend minder sterk. Gelukkig is zijn toetsenspel subliem.
Vanavond komt er vooral materiaal van de nieuwe ep Vintage voorbij. Songs als The Long Walk Home en het sterke Vintage gaan er in ieder geval goed in bij het snel toestromende publiek. Met een percussionist die van iedere minimale toevoeging een visueel schouwspel maakt en het virtuoze bas- en gitaarspel is het ook lastig om niet onder de indruk te zijn. Een interessante afwisseling is ook de Tom Petty-cover I Wont Back Down, waar de band een geheel eigen versie van maakt. Na afloop van het optreden krijgt Witherfall dan ook een terecht hartelijk applaus en zie ik meerdere mensen eropuit trekken om een cd of shirt aan te schaffen.
Het is knap hoe de band het doet, maar vanavond slaagt Sonata Arctica er met vlag en wimpel in om me opnieuw verliefd te laten worden op zijn nummers. Al vanaf het begin voelt het optreden intiem aan en is het duidelijk dat het vanavond gezellig gaat worden. Openingstrack Life is hierdoor een gouden keuze. Ik weet dat onder fans dit nummer nogal eens wat discussies oproept (vooral door het lalalala-refrein), maar vanavond zorgt het al meteen voor een amicale sfeer tussen band en publiek. Helemaal akoestisch is het allemaal echter niet, want Elias Viljanens solos zijn gewoon elektrisch versterkt en ook toetsenist Henrik Klingenberg produceert een behoorlijke hoop klanken die het kopje akoestisch absoluut niet mogen dragen. Dat het lekker klinkt, is iedereen het echter over eens.
Een obscure bonustrack als The Rest Of The Sun Belongs To Me zal niet bij iedereen bekend zijn (Tony Kakko legt zelf na afloop nog even uit dat het op de Japanse editie van Winterhearts Guild te vinden is), maar het levert wel een prachtige uitvoering op. Eveneens prachtig is mijn persoonlijke favoriete ballad As If The World Wasnt Ending, waarbij Kakko een heel genuanceerde uitvoering brengt. Voor een portie meezingen en springen krijgen de fans in de vorm van Fullmoon, Wolf & Raven en Black Sheep een aantal klassiekers voorgeschoteld, welke allemaal wonderbaarlijk goed klinken. Minder populaire nummers als On The Faultline (Closure To An Animal) en Among The Shooting Stars klinken in deze versies daarnaast ook een stuk beter dan op het album The Ninth Hour het geval is.
Er mag vanavond ook gelachen worden. De bandleden geinen onderling lekker door een nummer in te leiden met Dire Straits' Walk Of Life en Tony Kakkos anekdotes zijn stuk voor stuk erg vermakelijk. Voorgaande keren dat ik de band zag, werd de focus erg veel op de muziek gelegd en erg weinig op het presenteren hiervan, maar vanavond voelt het allemaal veel intiemer aan. Kakko haalt een bepaald moment aan hoe er in Finland op karaoke-avonden bij een bepaalde kroeg een bord hangt met geen Tallulah (waarna we allemaal kunnen meezingen met de desbetreffende song) en hoe hij Letter To Dana schreef terwijl hij met een geblesseerd been rust moest nemen tijdens zijn dienstperiode in het Finse leger. De introductie van Paid In Full gaat daarnaast gepaard met anekdotes over de eerste autos van bandleden en levert ook de nodige lachers op.
De band komt terug om Victorias Secret als duo (Kakko en Viljanen) te brengen en uiteindelijk af te sluiten met het massaal meegezongen The Wolves Die Young.. Helaas komt de avond hierna ten einde en wordt het toch tijd om naar huis te gaan. Voor de verandering is het zeker ook eens fijn om geen moshpitten hoeven te ontwijken en de dag na een optreden geen flinke nekpijn te hebben. Ik betwijfel of iedere band hiermee wegkomt, maar Sonata Arctica laat vanavond in ieder geval horen en zien dat het deze uitdaging met gemak aankan.
Setlist Sonata Arctica:
1. Life
2. Only the Broken Hearts (Make You Beautiful)
3. Half a Marathon Man
4. The Rest of the Sun Belongs to Me
5. As If the World Wasn't Ending
6. Fullmoon
7. Letter to Dana
8. Alone in Heaven
9. On the Faultline (Closure To An Animal)
10. Wolf & Raven
11. I Have a Right
12. Black Sheep
13. Among the Shooting Stars
14. Tallulah
15. Paid in Full
16. Flag in the Ground
Toegift:
17. Victoria's Secret
18. The Wolves Die Young
Setlist Witherfall:
1. Epilogue
2. The Long Walk Home (December)
3. Maridian's Visitation
4. The Great Awakening
5. We Are Nothing / What We Are Dying For
6. I Won't Back Down (Tom Petty cover)
7. Vintage
