Het kwartet trapt af met Lizard Tonque en begint nog wat onwennig. De verschillende elementen willen nog niet helemaal integreren als n geheel. Vooral de keys van toetsenist Graziano Corrado lijken misplaatst en voegen niet veel toe, al verbetert dit later in de set. Zanger Danilo Piludu heeft een goed stemgeluid en een imponerende brul. Het zijn dan ook de de uptempo-tracks, waarin hij meer van leer gaat, die goed bevallen. Zo vallen Witches Of Doom, Rotten To The Core en afsluiter Gospel Of War in positieve zin op. Daarnaast weet de aan Peter Steele opgedragen U2-cover New Years Day (die in een doomsausje gegoten is) ook te overtuigen. Het publiek valt nog niet helemaal voor de band. Wellicht ook omdat de hoofdact in een heel ander genre valt, maar Witches Of Doom laat beslist geen slechte indruk achter.
Vervolgens is het tijd voor een band van een heel ander kaliber. Van doom naar energieke en knotsgekke rock 'n roll uit Japan. Electric Eel Shock maakt meteen bij opkomst indruk. Uit de speakers schalt Iron Man van Black Sabbath en frontman/gitarist Akihito Morimoto en bassist Kazuto Maekawa nodigen het publiek op een enthousiaste manier uit om dichterbij te komen. Daarachter verschijnt vervolgens de naakte drummer Tomohru Ito met alleen een sok om zijn willie, die daar vervolgens wild mee loopt te helikopteren. Een bijzonder tafereel (niet geheel smaakvol) om te volgen, maar het heeft effect. De interesse is gewekt.
Muzikaal klinken de Japanners als een geoliede machine die voornamelijk benvloed is door de grote rockbands uit de jaren tachtig, aangevuld met punkrock. Dat zorgt voor prettige en snelle riffs en melodieuze solo's. Met Suicide Rock & Roll, Bastard! en So Much 80s weet de groep inruk te maken op het publiek. Vooral het gitaarspel van Morimoto valt op. Wild enthousiast wordt het publiek echter niet, maar aan het applaus te horen, wordt het drietal zeker gewaardeerd. De groep doet het prima en het is dan ook jammer dat het na een klein half uur alweer afscheid moet nemen.
Tussen de fans van The Misfits is er een discussie wie de betere vocalist van de groep is. Onder leiding van Glenn Danzig is de groep legendarisch geworden, maar na zijn vertrek heeft de formatie met Michale Graves ook twee prima platen uitgebracht. Een groot deel van de klassiekers uit het ouvre is dan ook afkomstig van deze albums en komen uit de pen van Graves. Nadat hij afscheid genomen heeft van The Misfits heeft de zanger zich geschaard in verschillende projecten en onder zijn eigen naam muziek uitgebracht. Echt succesvol is dit nooit geworden en zodoende zal hij waarschijnlijk altijd (met trots) herinnerd blijven aan zijn tijd als horrorpunker.
Dat zijn solowerk niet heel erg bekend is, zal vandaag ook blijken. Het optreden bestaat uit veel eigen werk, aangevuld met The Misfits-klassiekers. Bij aanvang komt eerst zijn band op, bestaande uit drummer Tony Baptist, gitarist Carlos "Loki" Cofinao en bassist Argyle Goolsby. Vervolgens komt de zanger het podium opgelopen met een grote hoed op en zijn gezicht geschminkt als skelet. Er wordt afgetrapt met Bedlam, welke een enorme Misfits-feeling heeft, maar ook doet denken aan bijvoorbeeld Pennywise. De sfeer zit er niet meteen in bij de bezoekers en ook klassieker American Psycho heeft nog weinig effect. Dit komt grotendeels door de houding van de frontman. Op het podium lijkt hij vooral in zijn eigen wereld te verkeren en zoekt hij vrijwel geen interactie met het publiek.
Muzikaal is het allemaal in orde. De band speelt naar behoren en ook Graves is prima bij stem. Tracks worden soms wat sneller gespeeld dan de studio-opnamen en vaak ook op andere toonhoogten gezongen. De setlist is dik in orde en vooral een mengelmoes van alles wat de vocalist gemaakt heeft. Van het eigen werk komen onder andere Night Of The Living Dead, Beginning Of The End en When Worlds Collide voorbij in het begin. Deze worden aangevuld met onder andere Forbidden Zone, Saturday Night en Dust To Dust. Het zijn de twee laatstgenoemde die meer sfeer in de zaal weten te brengen en het is uiteindelijk het superieure Helena die het meeste leven in de brouwerij brengt.
Na Helena neemt Michale Graves voor het eerst de tijd om het publiek toe te spreken. Dit doet hij vervolgens vijf minuten lang in een betoog dat handelt over wat het voor hem betekend om muzikant te zijn. Aanvullend komt een succesvolle encore met hoogtepunten Descending Angel, Scream en favoriet Dig Up Her Bones. Bij de laatste track vliegt de frontman echter vocaal uit de bocht doordat hij op andere toonhoogte en in een andere maat zingt, wat de afsluiter enigszins doet tegenvallen. Het optreden lijkt uiteindelijk dan ook meer op een dagelijkse routine. Dat ook kan komen doordat dit alweer de vijftigste show is van de Europese tour. Wat ook niet mee zal helpen, is dat de groep maar voor een half gevulde Iduna moet optreden, waarbij het publiek ook niet heel enthousiast is. Na de show neemt Graves echter nog wel uitgebreid de tijd om met al zijn fans te praten en op de foto te gaan, wat hem absoluut siert.
Setlist Michale Graves:
1. Bedlam
2. American Psycho
3. Forbidden Zone
4. Night Of The Living Dead
5. Beginning Of The End
6. When Worlds Collide
7. Saturday Night
8. Pumpkinhead
9. Scarecrow Man
10. Beware
11. Blackbird
12. Teenage Monster
13. Earth vs Spider
14. 3 Days Till Dawn
15. Dust To Dust
16. Shining
17. Crimson Ghost
18. Helena
19. Descending Angel
20. Crawling Eye
21. Best Of Me
22. Scream
23. Dig Up Her Bones
Setlist Electric Eel Shock:
1. Suicide Rock & Roll
2. Bastard!
3. So Much 80s
4. Favourite No. 9
5. Red Devil
6. Dice De Try
7. Rock 'n Roll Can Rescue the World
8. Metal Man
Setlist Witches Of Doom:
1. Lizard Tonque
2. Witches Of Doom
3. To The Bone
4. Rotten To The Core
5. New Years Day (U2-cover)
6. Back Voodoo Girl
7. Gospel Of War
