Op deze zonovergoten middag is het uitstekend vertoeven in Deventer. Na wat biertjes geproefd te hebben bij de Davo Drewpub (een aanrader!) is het dan toch echt tijd om richting Burgerweeshuis te gaan. Daar wacht de bezoeker een prachtige line-up met optredens in het Burgerweeshuis-caf en de zaal. Drive By Wire speelt vandaag een thuiswedstrijd en trapt het festival af in het caf, waar een klein podium is. Gelukkig zijn er aardig wat mensen vanaf het begin, met als gevolg dat het aardig druk is wanneer Drive By Wire zijn geslaagde mix van stoner- en alternatieve rock het caf in knalt. Vanzelfsprekend speelt de band enkele songs van het vorig jaar via Argonauta Records uitgebrachte Spellbound. Drive By Wire zet een mooi optreden neer, met The Whole Shebang en Blood Red Moon als hoogtepunten.
Deadsmoke is de eerste van drie Italiaanse bands op dit festival. De band tapt uit een ander vaatje dan Drive By Wire. Dit drietal speelt trage doom met sludge-elementen. Overduidelijk in de lijn van Conan, Electric Wizard, Bongzilla en Ufomammut. Deadsmoke zet een prima live-sfeer neer, maar laat vooral dingen horen die we al zo vaak hebben gehoord. Tijdens het optreden brengt de band dan ook bitter weinig extras. Al gauw slaat de verveling toe en zoek ik mijn weg richting het caf.
In het caf zoek ik een goed plekje voor het optreden van Kamchatka. Een ding is zeker: deze sympathieke Zweedse bluesrockers staan live hun mannetje. Ook deze middag is het genieten geblazen. Het is mooi om te zien hoe goed de bandleden op elkaar ingespeeld zijn. De ritmesectie swingt en staat als een huis. Zo is het een genot om voormalig Opeth-toetsenist Per Wiberg basgitaar te zien spelen. Datzelfde geldt voor gitarist Thomas 'Juneor' Andersson, die wederom een paar heerlijke, langdurige gitaarsolos in petto heeft. De Zweden zijn in een opperbeste stemming en genieten zichtbaar van de sfeer in het bomvolle caf. Voor Kamchatka is dit het laatste optreden van de Europese tour. Na dit geweldige optreden zullen de heren ongetwijfeld voldaan terug naar Zweden reizen.
Op naar Gibia in de grote zaal. Gibia is n van de bekendere Italiaanse psychgroepen. De groep uit Milaan speelt acid rock met Ozric Tentacles, Hawkwind, Gong en Amon Duul II als grootste voorbeelden. De groep heeft twee vocalisten. Zangeres Saffo Fontana speelt op een Moog-synthesizer en zorgt voor extra geluidseffecten, terwijl Stefano Bazu Basurto naast zijn galmende zang de songs onder andere van gitaarpartijen voorziet. Live valt de groep echter wat tegen deze dag. Het geluid is niet best, maar het zit hem toch ook wel in de composities die simpelweg tekortkomen. Wat niet helpt, is dat Gibia rond etenstijd speelt, waardoor de zaal stukken leger is. Ook ik laat het laatste deel van het optreden van Gibia voor wat het is en las een korte eetpauze in.
Eenmaal terug bij het Burgerweeshuis zoek ik snel een plek in het caf waar The Sonic Dawn gaat spelen. Het Deense trio heeft op 1 januari zijn derde full-length Eclipse uitgebracht via Heavy Psych Sounds. Het geluid van The Sonic Dawn komt in de buurt van dat van Kamchatka. Alleen ligt de focus meer op psych in plaats van blues. Daarnaast besteedt de band veel aandacht aan de cleane (achtergrond)zanglijnen waaraan alle drie een bijdrage leveren. De songs hangen soms naar de beatmuziek uit de sixties, maar hebben ook raakvlakken met psychgroepen als Blue Cheer. Wat opvalt, is dat de liedjes live beduidend beter tot hun recht komen. Het publiek pakt de energieke show van The Sonic Dawn goed op. Dit optreden is dan ook een prima introductie van deze leuke groep.
Tien minuten voor het einde van het optreden van The Sonic Dawn ga ik richting de grote zaal waar Komatsu een uur mag spelen. De Eindhovenaren hebben vorig jaar met A New Horizon een uitstekende plaat uitgebracht. In november vorig jaar zag ik de band in Zwolle voor het laatst optreden. Vanavond valt het direct op dat Komatsu weer net iets strakker en beter staat te spelen. Het duurt dan ook niet lang voordat het publiek lekker loskomt. De setlist bestaat uit veel nummers van het laatste album. This Ship Has Sailed en Prophecy doen het live erg goed en maken de boel lekker los. Ook het blok met songs van Recipe For Murder One doet niet onder voor het nieuwe materiaal. De charme van Komatsu is dat de band goed weet dat een song niet continu snel, heavy of in-your-face hoeft te zijn. Komatsu doet geen poging om het wiel opnieuw uit te vinden, maar timet zijn riffs, grooves en tempoversnellingen slim, waardoor de groep veel meer dynamiek creert. Vanavond komt dit goed naar voren. In deze vorm is Komatsu live een genot om naar te kijken en te luisteren
Tja, als je zelf eigenaar bent van het label Heavy Psych Sounds en dit festival deels hebt opgezet, dan ben je gek als je je eigen band deze avond niet laat afsluiten. Voor labelbaas Gabriele Fiore is het een uitstekende mogelijkheid om n van zijn twee eigen bands (de andere is Killer Boogie) Black Rainbows eens goed in de spotlight te zetten. De band bestaat al veertien jaar en heeft in die tijd flink wat progressie geboekt. In zijn begindagen was Black Rainbows nog een beetje een Fu Manchu-kloon, maar vooral met de laatste drie albums laten de Italianen mooie dingen horen. Qua fuzz-gehalte heeft het trio niets ingeleverd, want vanaf het begin knalt Fiore zijn overstuurde fuzzriffs gedecideerd de zaal in. De energieke show van de Italianen werkt blijkbaar aanstekelijk, want tijdens The Prophet klimt er ineens een flink aangeschoten man het podium op. Terwijl de bandleden verder spelen, voert de man een uitgebreide dans uit die er meer uit ziet als een kruising tussen een twist en een epileptische aanval. Fiore ziet het aan met een grijns op zijn gezicht. Nadat de man weer het publiek induikt, gaat de groep weer verder met zijn indrukwekkende set. Exemplarisch voor de relaxte sfeer op dit festival.
Het weer heeft ongetwijfeld meegeholpen op deze dag, maar buiten dat is de Deventer-editie van Heavy Psych Sounds Fest erg geslaagd. Minpunten kan ik niet bedenken. Alles was goed verzorgd. De line-up was uiteenlopend, de optredens overlapten elkaar nauwelijks en misschien wel het belangrijkste pluspunt wat mij betreft: alle bands kregen minimaal drie kwartier speeltijd. Genoeg exposure-tijd dus. Naar verluidt zal dit festival volgend jaar weer terugkomen. Of dat in het Burgerweeshuis zal zijn, is mij niet duidelijk. Het is te hopen, want dit was een perfecte setting voor een dergelijk festival.
