Idle Hands mag als eerste aantreden. De band uit Portland, Oregon laat op de vorig jaar verschenen ep Don't Waste Your Time een vrij uniek geluid horen. Heavy metal in de stijl van de eerste twee albums van Iron Maiden vormt de basis. Hier worden postpunk, gothic vocalen die herinneren aan de jaren tachtig en het occulte tintje van een band als In Solitude aan toegevoegd. Oorwurmen als Blade And The Will, By Way Of Kingdom en Give Me To The Night zijn het resultaat van de formule: nummers die zo pakkend zijn, dat je de refreinen al bij de eerste luisterbeurt mee kan zingen. Aan de aanwezige blackmetalfans lijkt het niet besteed te zijn, maar vanwege het duistere element sluit Idle Hands wel goed aan bij Tribulation. Hoewel het qua materiaal dus wel goed zit, geeft Idle Hands helaas geen geweldige eerste indruk op Nederlandse bodem. Er lijken problemen met de gitaren te zijn en er vallen lange stiltes tussen de nummers. Op een gegeven moment staat zanger/gitarist Gabriel Franco met een van de gitaren van Tribulation te spelen, maar zelfs dan klinkt het niet veel beter. Jammer, deze band verdient zeker een herkansing. Misschien na het verschijnen van het debuut Mana in mei van dit jaar?

Over Uada, eveneens afkomstig uit Portland, is al veel geschreven. De een prijst de kwaliteit van Devoid Of Light (2016) en Cult Of A Dying Sun (2018) en verwelkomt de band als nieuwe belofte. De ander doet de melodieuze black metal af als een opzichtige kloon van de afgelopen jaren zeer succesvolle band Mgla, tot aan de kappen die men op het podium draagt toe. De aanwezigen die het laatste menen, worden vanavond in het ongelijk gesteld. En dat is knap, want ook Uada heeft met problemen te kampen. Tijdens opener Natus Eclipsim staat het volume van zowel de gitaren als de zang uit. Verderop in de set begeeft de gitaar het nog meerdere keren. Doodzonde, sterke nummers als Snakes & Vultures en Devoid Of Light verdienen een beter jasje, maar desondanks staat het gebodene als een huis. Drummer Josiah Babcock is voor voor blackmetalbegrippen verrassend veelzijdig, met veel mooie accenten en vette fills. Ook de vocalen van Jake Superchi zijn zeldzaam sterk en gevarieerd. Hij wisselt af tussen de typische blackmetalkrijs, diepe grunts en jammerende kreten die wonderwijl niet op de lachspieren werken. Had het geluid meegezeten, dan was Uada er vanavond wellicht met de hoofdprijs vandoor gegaan. Hopelijk zien we de Amerikanen snel terug op Nederlandse bodem. Ik zie deze band in de komende jaren alleen maar groeien.

Tribulation is een fenomeen. Nadat men in 2009 als deathmetalband debuteerde met The Horror, slopen er op The Formulas Of Death (2012) meer progressieve structuren in het materiaal. Vanaf The Children Of The Night (2015) volgt Tribulation een geheel eigen koers, waarmee ondanks de eigenzinnigheid werd doorgestoten naar een groter publiek. Opvolger Down Below sierde in 2018 menig eindejaarslijstje. Zelf omschrijf ik de band altijd als 'extreme metal zonder enige intentie om extreem te zijn'. Bij een concert van Tribulation kunnen fans van Watain, Ghost en Sisters Of Mercy elkaar de hand schudden. Waarschijnlijk zijn de Zweden ook de voornaamste reden dat het concert van vanavond uitverkocht is, want tijdens hun set is de zaal het beste gevuld. Niet bij iedereen valt het in de smaak. Voor sommigen is het te soft of langdradig. En een deel van de aanwezige nuchtere Nederlanders lijkt zich te storen aan de ronddartelende en volledig in zijn eigen wereld verkerende gitarist Jonathan Hult�n, die meer aandacht opeist dan bassist/vocalist Johannes Andersson. Het hoort er echter allemaal bij.

Contact met het publiek wordt nauwelijks gezocht. In rap tempo lijkt men zoveel mogelijk nummers te willen spelen. Andersson excuseert zich omdat hij niet helemaal bij stem is. En inderdaad, hij is wel eens sterker voor de dag gekomen, maar verder lijken de technische problemen eindelijk verholpen te zijn en klinkt het als een klok. De setlist focust op Down Below, dat bijna in zijn geheel aan bod komt. Van The Formulas Of Death horen we Suspiria, het meest psychedelische uitstapje van de show. Debuut The Horror wordt geheel genegeerd. Het zou ook wel erg vloeken met wat de band vandaag laat horen. Want het mooie is dat er een bezwerende, rode lijn door het optreden van Tribulation lijkt te lopen. Melancholia en Strange Gateways Beckon van Children Of The Night ontlokken daarbij de meeste reactie. Al met al zag ik de band wel eens beter, maar is de populariteit die deze ten deel valt, geheel verdiend.

Kristian Espedal, beter bekend als Gaahl, is wellicht een van de meest illustere figuren die de metalwereld rijk is. Natuurlijk vanwege zijn verre van smetteloze reputatie en de indrukwekkende staat van dienst die de Noor opbouwde als zanger in bands als Gorgoroth, Trelldom, Wadruna en God Seed, maar ook omdat de man zich buiten de scene om lijkt te bewegen en altijd zijn eigen artistieke pad volgt. Dit bewijst hij vanavond ook met zijn huidige formatie Gaahls Wyrd, als het nieuwe nummer Ghost Invited wordt uitgevoerd. Het is een vervreemdend stuk muziek, dat eigenlijk niets met black metal van doen heeft, maar zeker binnen het repertoire van Gaahl past. En hoewel de track pas een week online te beluisteren is, zijn er zowaar mensen die meezingen.

Naar verluidt stelt Gaahl de setlist op de avond zelf samen. Vanavond had hij blijkbaar zin om ver in zijn verleden te graven. Er wordt namelijk veel uit de discografie van Trelldom, zijn eerste band en een ondergewaardeerde kracht uit de Noorse black metal, geput. We horen niet alleen sterk materiaal van Til et annet... (1998) en Till minne (2007), maar zelfs Sannhet, smerte og d�d, een demonummer uit 1994! Ook van het album I Begin (2011), dat Gaahl met God Seed maakte, komt veel langs. Gorgoroth wordt van zijn voormalige projecten nog het minst toebedeeld. Terwijl Carving A Giant en Incipit Satan wel de meeste reactie aan het publiek onttrekken.

Maar eigenlijk maakt het niet veel uit wat er wordt gespeeld, want de band houdt je volledig bij de les. Intensiteit is het sleutelwoord. Gaahl heeft een zeer strak spelende band om zich heen verzameld, maar het is toch vooral de man zelf die de aandacht opeist. Zijn aanwezigheid is, hoewel statisch, allesbepalend en zijn kille blik doet je verstenen. Maar vooral zijn vocale veelzijdigheid valt op. Het krijsen is hij nog niet verleerd, maar vooral het brede scala aan zuivere tonen is beter en gevarieerder dan ooit. Het doet de aanwezigen reikhalzend uitkijken naar het aankomende debuutalbum van Gaahls Wyrd, maar vanavond is het de oude black metal die ons zoet houdt. Prosperity And Beauty van het Gorgoroth-album Ad Majorem Sathans Gloriam (2006) besluit een mooie en bijzonder memorabele avond.

Setlist:
1. Steg (Trelldom cover)
2. Carving A Giant (Gorgoroth cover)
3. From The Running Of Blood (God Seed cover)
4. Aldrande Tre (God Seed)
5. H�yt opp i dypet (Trelldom)
6. Ghosts Invited
7. Til Minne... (Trelldom cover)
8. Sannhet, Smerte og D�d (Trelldom cover)
9. Incipit Satan (Gorgoroth cover)
10. Exit - Through Carved Stones (Gorgoroth cover)
11. Alt Liv (God Seed cover)
12. Prosperity And Beauty (Gorgoroth cover)

Setlist Tribulation:
1. Lady Death
2. Melancholia
3. The Lament
4. The Motherhood Of God
5. Suspiria
6. Cries From The Underworld
7. The World
8. Nightbound
9. Strange Gateways Beckon
10. Lacrimosa

Setlist Uada:
1. Natus Eclipsim
2. Snakes & Vultures
3. Devoid Of Light
4. Cult Of A Dying Sun
5. Black Autumn, White Spring

Setlist Idle Hands:
1. Nightfall
2. Blade And The Will
3. Can You Hear The Rain
4. Time Crushes All
5. I Feel Nothing
6. Give Me To The Night
7. By Way Of Kingdom
8. Cosmic Overdrive