Wolves In The Throne Room is sinds het debuut Diadem Of 12 Stars (2006) een van de voornaamste bands van de zogenaamde Cascadische blackmetalstroming, oftewel zeer atmosferische, haast kalmerende black, waarin de schoonheid van de Amerikaanse natuur bezongen wordt. Ondanks de voorname status en met zes full-lengths reeds indrukwekkende staat van dienst, is de band uit Washington voor veel aanwezigen die niet thuis zijn in deze niche duidelijk een nobele onbekende. Waarschijnlijk worden vanavond wel de nodige zieltjes gewonnen. Want hoewel de onder muzikanten welbekende ‘Dutch disease’ – oeverloos geleuter terwijl er een hardwerkende band staat te spelen - zich laat gelden weet Wolves In The Throne Room ook genoeg mensen voor zich te winnen. Interactie met het publiek is er – op het heffen van de te nuttigen flessen rode wijn - niet. Maar dat is ook niet nodig: de meeslepende melodielijnen en ambientpassages werken betoverend. Een nummer van Wolves In The Throne Room klokt echter al gauw richting de tien minuten. Dientengevolge speelt men maar drie nummers – Angrboda, The Old Ones Are With Us en Born From The Serpents Eye, allen van het laatste album Thrice Woven uit 2017 - in het halve uur dat hen geboden is. Het smaakt naar meer. Hopelijk zien we Wolves In The Throne Room snel terug voor een headlineshow, bijvoorbeeld ter ere van het nieuwe album waar men momenteel aan werkt.

Sinds 2011 is At The Gates definitief terug van weggeweest. De Zweden zijn een graag geziene gast op festivals, vorig jaar bijvoorbeeld nog op Netherlands Deathfest en Into The Grave. Een clubshow is minder gangbaar. Toch voelt het weerzien inmiddels zeer vertrouwd aan. De band speelt strak als altijd en laat geen steek vallen in razende uitvoeringen van Cold en Suicide Nation. De krijs van Tompa Lindberg heeft wellicht zijn beste tijd gehad, maar het enthousiasme van de beste man (inclusief poging tot Nederlands spreken) compenseert een hoop. Toch mag er wel eens wat aan de live-ervaring van At The Gates gesleuteld worden. Met name de setlist mag wel eens op de schop. Dat de invloedrijke klassieker Slaughter Of The Soul 1995), inspiratiebron voor een aanzienlijk deel van de eenentwintigste-eeuwse metal, de helft van de set in beslag neemt, valt te verwachten. Ook verse nummers van het vorig jaar verschenen To Drink From The Night Itself, zoals de titeltrack en A Stare Bound In Stone en van de comebackplaat At War With Reality (2014) doen het goed. De langzame, melodieuze nummers als The Book Of Sand slaan live echter behoorlijk dood en doen het energieniveau in de zaal dalen. Het zou mooi zijn als At The Gates in plaats van dergelijke nummers eens wat aandacht schonk aan de interessante, progressieve en gruwelijk ondergewaardeerde albums die de band vóór Slaughter Of The Soul maakte. Hoe gaaf zou het zijn om pareltjes als Terminal Spirit Disease, The Swarm of Raped By The Light Of Christ (kort geleden in heropgenomen versie uitgebracht op de EP With the Pantheons Blind) weer eens live te horen? Wellicht gaat dit gebeuren tijdens de speciale set die At The Gates op Roadburn gaat spelen.

Het succes van Behemoth blijft een bijzonder fenomeen. Vanuit de beginselen als een obscuur Pools blackmetalbandje ontwikkelde de band zich na de eeuwwisseling middels vele tournees en sterke albums als Demigod (2004) en Evangelion (2009) tot een zwartgeblakerde deathmetalband van formaat met een geduchte livereputatie. Sinds het alom geprezen The Satanist (2014) is Behemoth wellicht de grootste extreme metalband ter wereld. Deze status werd bereikt door middel van kei en keihard werken, zonder enige muzikale concessie te doen: zoals het hoort. Want ook al is het vorig jaar verschenen album I Loved You At Your Darkest vrij songgericht en behept met rockinvloeden, een makkelijk album is het allerminst.

Dit succes heeft ook een keerzijde. Staat de muziek nog wel centraal, of nemen het imago en de social media-aanwezigheid van frontman Nergal de overhand? Alles aan Behemoth is tot in de puntjes verzorgd. Zelden zag ik bij een band zo’n uitgebreide merchstand. Aan de bar wordt eigen bier verkocht en er zijn godbetert zelfs sokken te verkrijgen. God = Dog? Band = Brand! Tijdens de afgelopen tournees namen de showelementen ook steeds meer de overhand ten opzichte van de spontaniteit, brute kracht en onmenselijk strak spel die de liveshows van Behemoth in de periode 2007-2010 tekenden. Hoe pakt het vanavond uit?

Zelfs degenen die weinig geven om spektakel, moeten toegeven dat de opening van het concert vanavond vrij opzwepend en indrukwekkend is. Het podium gaat schuil achter een groot doek waarop het silhouet van ons koude kikkerlandje geprogrammeerd is: uiteraard doorsneden door een omgekeerd kruis. De zelfverklaarde meesters van blasfemie zijn gearriveerd en dat zullen we weten ook. Zodra het doek neergaat en de band invalt met Wolves Ov Siberia, slaat de vlam (vrij letterlijk) in de pan.

De aanwezigen zijn getuige van een ware triomftocht. Weinig bands spelen live zo strak als Behemoth. Met name drummer Inferno overstijgt regelmatig met het ogenschijnlijk grootste gemak het menselijke kunnen. Maar ook zeker de bravoure waarmee de indrukwekkend uitgedoste Polen op het podium staan, speelt een grote rol bij de totaalbeleving. Nergal zoekt voortdurend contact met het publiek. Ook muzikaal is het vanavond vrijwel smetteloos. De vorige keer dat Behemoth in TivoliVredenburg stond, in februari 2016, werd The Satanist integraal gespeeld. Vanavond horen we van dat succesalbum Ora Probis Nobis Lucifer en Blow Your Trumpets, Gabriel, maar inmiddels is er ook weer meer aandacht voor de rest van de discografie. Daimonos, een voor deze tournee nooit eerder gespeeld nummer, is als tweede nummer van de set een eerste verpletterend hoogtepunt. Het grotendeels cleane Bartzabel, een van de meest onorthodoxe en softe nummers van I Loved You At Your Darkest, werkt live opvallend goed. Behemoth houdt de vaart erin en verspilt geen tijd aan praatjes tussen de nummers door, maar wanneer Nergal zich tot de “Dutch legions” richt, haalt hij herinneringen op aan de groei die Behemoth in bijna drie decennia heeft doorgemaakt en de rol die de fans daarin gespeeld hebben. Lijflied Conquer All is voor ons.

Chant For Eschaton 2000 besluit zoals gewoonlijk het reguliere deel van de set. De band komt uiteraard terug voor een toegift. Lucifer is een wat langgerekt en opvallend nummer. Het visuele aspect is het meest interessant: niet Nergal, maar bassist Orion centraal staat met een grote verentooi. Ook de vertrouwde stortregen aan zwarte confetti blijft niet uit. Het krachtige We Are The Next 1000 Years besluit de doortocht, waarna de band nog eenmaal terugkomt: dit keer als in het zwart gehulde drumband. Daarna gaat het licht aan en loopt de band het podium af, zonder dankwoord. Een wat plots einde, van een concert dat met een kleine anderhalf uur volgens sommigen wat te kort was. Maar is het realistisch om van muzikanten die dergelijke inspannende muziek spelen meer te verwachten? Uiteindelijk is er geen twijfel over mogelijk dat de fan voldaan naar huis gaat. Aan de dominantie van Behemoth komt nog lang geen einde, zoveel is duidelijk na vanavond.

Setlist Behemoth:
1. Solve
2. Wolves Ov Siberia
3. Daimonos
4. Ora Pro Nobis Lucifer
5. Bartzabel
6. Ov Fire And The Void
7. God = Dog
8. Conquer All
9. Ecclesia Diabolica Catholica
10. Decade Of Therion
11. Blow Your Trumpets Gabriel
12. Slaves Shall Serve
13. Chant For Ezchaton 2000
14. Lucifer
15. We Are The Next 1000 Years
16. Coagvla

Setlist At The Gates:
1. Der Widerstand
2. To Drink From The Night Itself
3. Slaughter Of The Soul
4. At War With Reality
5. A Stare Bound In Stone
6. Cold
7. Daggers Of Black Haze
8. El Altar Del Dios Desconocido
9. Death And The Labyrinth
10. Heroes And Tombs
11. Suicide Nation
12. The Book Of Sand (The Abomination)
13. Blinded By Fear
14. The Night Eternal

Setlist Wolves In The Throne Room:
1. Angrboda
2. The Old Ones Are With Us
3. Born From The Serpents Eye

Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina!