As I Lay Dying, Erra en Bleed From Within in Tilburg

De derde show van de Europese tour trapt af met het Schotse Bleed From Within. Ondanks de krappe dertig minuten die de band krijgt toebedeeld, weet de metalcoreband toch overduidelijk een goede indruk te maken. Tijdens de set ligt de nadruk uiteraard op het meest recente album Era. Met het bombastische Crown Of Misery is de aandacht gelijk opge�ist. Het heldere geluid laat dit nummer, maar ook de rest van de set, goed overkomen. Tijdens Uprising, afkomstig van het gelijknamige album uit 2013, vraagt frontman Scott Kennedy om een wall of death. De fanatiekelingen voor het podium zien hun kans schoon. Na een dankwoord voor de opkomst zetten de Schotten Afterlife in. Live net zo'n lekker nummer als op de plaat! Het melodieuze gitaarwerk gaat hand in hand met de beatdownmomenten, en gezien het aantal headbangende hoofden valt die wisselwerking goed in de smaak. Met meezinger Alive eindigt de speeltijd voor Bleed From Within. Met een Schots accent bedankt de frontman nogmaals het aanwezige publiek. Ja, vanavond zijn er zeker fans gewonnen.

Erra komt uit Birmingham en staat als tweede band op de planken. Op de vraag wie de Engelsmannen vandaag voor het eerst aan het werk ziet, gaan zowat alle handen de lucht in. De heren spelen djent metal en er is dus duidelijk wat te halen vanavond. De mooie backdrop staat echter in schril contrast met wat we te horen en te zien krijgen. Het visuele aspect valt niet tegen door de enthousiaste podiumpresentatie van Erra zelf, maar door de te overweldigende, haast irritante lichtshow. De stroboscopen overheersen zowat het hele optreden. Met nummers als Irreversible en Breach horen we dat het aan vakkundigheid niet ontbreekt, maar de toegepaste formule klinkt al vrij snel eentonig en te bekend in de oren. De gitaristen stelen echter de show als het gaat om aanstekelijke riffs, dat dan weer wel. De vocale variatie ontstaat doordat ��n van de twee gitaristen tevens een deel van de zang voor zijn rekening neemt. De ene zingt beduidend hoger dan de andere, waardoor het contrast tussen beide zangers groot is. Door het veelvuldig toepassen van deze formule gaat ook dat snel vervelen. Als de armen vervolgens ook nog van links naar rechts gaan tijdens Drift, en een oproep tot springen minimaal wordt opgepakt door het publiek tijdens Skyline, doet het geheel wat knullig aan.

Tenslotte is het tijd voor de band waar iedereen vanavond voor lijkt te zijn gekomen: As I Lay Dying. Het siert de organisatie van de 013 dat deze, ondanks de niet al te milde kritiek in de media, toch deze metalcoreband een podium biedt. De Amerikanen grijpen de kans in ieder geval met beide handen aan. Wat bij opener Meaning In Tragedy meteen opvalt, is het oorverdovende volume en de nog steeds te overweldigende lichtshow. De band zelf komt echter goed voor de dag, wat meteen leidt tot een grote moshpit voor het podium. De agressie in de stem van zanger Tim Lambesis is hoor- en voelbaar. De setlist bevat materiaal van alle albums en vooral de uptempo nummers lijken goed in de smaak te vallen. Zo ontstaat er tijdens Within Destruction, afkomstig van het album An Ocean Between Us, een flinke circle-pit. Na het catchy Through Struggle bedanken de heren de andere bands van de avond. Helaas staat het volume van de backing-vocals wat laag, want juist in dit soort nummers is de vocale wisselwerking een sterk aspect. Opmerkelijk is dat van het meest recente album Awakened alleen A Greater Foundation wordt gespeeld.

De gitaristen zijn vanavond gelukkig erg goed op dreef en lijken elke snaar goed aan te slaan. The Darkest Nights, Forever en 94 Hours zijn daar in die zin ook bij uitstek voor gemaakt. Het duo brengt het optreden van As I Lay Dying zeker naar een hoger niveau. My Own Grave wordt met een luide, enthousiaste publieksreactie ingezet. De track is vers van de pers en mijns inziens behoort het meteen tot ��n van de beste nummer van het concert. Het klinkt voor mij als neutrale luisteraar eindelijk iets veelzijdiger dan het overige materiaal. Dat gevoel blijft namelijk ook na afsluiter Confined nog steeds bekruipen. As I Lay Dying speelt met veel fanatisme, overtuiging en professionaliteit. Desondanks is Tim Lambesis ten opzichte van concullega's een beperkte zanger. Wat de band echt verder kan brengen, is een nieuwe twist aan het geheel. Met My Own Grave als eerste wapenfeit lijkt dat goed te gaan komen. Met een dankwoord komt een einde aan de avond en de fans gaan zeker huiswaarts met een voldaan gevoel (en beschadigde hoornvliezen).

Setlist As I Lay Dying:
1. Meaning In Tragedy
2. An Ocean Between Us
3. Through Struggle
4. Within Destruction
5. Forsaken
6. The Sound Of Truth
7. Condemned
8. Anodyne Sea
9. The Darkest Nights
10. A Greater Foundation
11. My Own Grave
12. Forever
13. Nothing Left
14. 94 Hours
15. Confined