Elk jaar is er een weekend waarin de universiteitscampus van de Noord-Engelse stad Leeds niet voornamelijk bevolkt wordt door onuitgeslapen studenten, maar door metalvolk van heinde en verre. Op 3 november vormt het gebouw van de University Union wederom het toneel voor Damnation Festival. Deze bijzondere locatie heeft zowel voordelen als nadelen. Het geeft een apart, intiem sfeertje om legendarische metalbands in een aula te zien spelen. Ook staan alle horecavoorzieningen van de universiteit ter beschikking van de festivalgangers. Anderzijds laat het geluid in deze ruimten, die niet voor muziek gebouwd zijn, regelmatig te wensen over en wordt het met name in de kleinere zalen veel te druk.
De grote charme van het festival is dat de vier podia zon grote variteit aan bands bieden, dat elke metalhead naar gelang zijn of haar favoriete subgenre een geheel eigen route kan uitstippelen. Voor progliefhebbers is het goed toeven met VOLA, Ne Obliviscaris, Ihsahn en The Ocean; blackmetalfans hebben een vol programma met ML, Saor, Celeste, A Forest Of Stars en Batushka; grindliefhebbers kunnen losgaan op Fukpig, Anaal Nathrakh en natuurlijk Napalm Death. Ikzelf kies vandaag voor een mix van vaste waarden en nieuwkomers die me aanspreken.
De eerste band die ik vandaag zie is ML. De Deense band is momenteel op tour als voorprogramma van Ghost Bath, dat vanavond de Cult Never Dies-stage afsluit. Afgaande op het plaatwerk van Ghost Bath en de flard die ik later van het optreden zal zien, moet die band in ML echter hun meerdere erkennen. Op knappe wijze geeft men een heel eigen draai aan de zweverige shoegazeklanken van Deafheaven en Alcest, maar vergeet men ook de agressie niet. Daardoor sluit de band beter aan bij een traditioneel blackmetalpubliek dan de omstreden referenties. De intense presentatie van met name frontman Kim Song maakt het af. Een zeer overtuigende kennismaking, waar wat technische problemen geen afbreuk aan doen. Het zal me niets verbazen als debuutplaat Jord later vandaag gretig aftrek vindt bij de merchandise.
De Britse deathmetalband Cancer bracht de dag voor het optreden op Damnation Shadow Gripped, het eerste studioalbum sinds 2005, uit. We krijgen daar drie prima nummers van te horen, maar de nadruk in de set ligt op de eerste tweede full-lenghts (i)To The Gory End (1990) en Death Shall Rise (1991). Cancer was in de hoogtijdagen van het genre al geen absolute hoogvlieger, maar de muziek is wel dodelijk effectief. Groovende midtempo-riffs worden afgewisseld met thrash-achtige passages. Halverwege de set gaat helaas het brandalarm af, waardoor het optreden bruut onderbroken wordt en de aanwezigen naar buiten gestuurd worden. Duidelijk een teleurstelling voor veel aanwezigen die van Cancer stonden te genieten. Gelukkig mag het drietal de set, nadat alle aanwezigen een half uur buiten in de kou gestaan hebben, nog afmaken, met als hoogtepunt een loodzware versie van Celtic Frosts Dethroned Emperor.
Heb je je ooit afgevraagd hoe de uitkomst van een vrijage tussen Dismember en At The Gates zou klinken? Als je benieuwd bent naar het antwoord op een grote levensvraag als deze, moet je zeker bij de Tone MGMT Stage zijn. Daar staat Lik namelijk flink te gassen. De Zweden spelen brute death metal die tegelijkertijd voortdurend melodieus is. Ondanks het typerende kettingzaageffect op de gitaren, is elk nummer pakkend. Het hoogtepunt van de set is het afsluitende Le Homme Mort, dat te typeren valt als Iron Maiden in een deathmetaljasje. Het is vooral knap dat Lik niet gedateerd klinkt. Weer een interessante nieuwkomer!
Het Australische collectief Ne Obliviscaris is sinds de release van Citadel (2014) aan een serieuze opmars bezig. In 2016 stond het zestal al op Damnation, maar hun toenemende populariteit zorgt ervoor dat ze ditmaal het hoofdpodium bestijgen en hun hoogstaande kunsten voor een volle zaal vertonen. In de lange, uitgesponnen composities brengt men extreme metal en progressieve geluiden bijeen op een wijze die niet met andere bands te vergelijken valt. Het is knap dat de structuur van het liedje nooit uit het oog verloren wordt: nooit verzandt men ondanks hun kunde in technisch koketteren. Een glansrol is weggelegd voor violist Tim Charles. Net als op de albums zijn zijn cleane vocalen echter de zwakste schakel, want bij vlagen zijn deze wat dunnetjes. Ook blijkt de complexe muziek van Ne Obliviscaris moeilijk te mixen en komen niet alle details in de gelaagde muziek uit de verf. Desondanks pakken pareltjes als Devour Me, Colussus, Intra Venus en And Plague Flowers The Kaleidoscope de zaal in.
Als de wereld ooit vergaat, weten we in elk geval al welke band de soundtrack moet verzorgen. Anaal Nathrakh bewijst op het kersverse album A New Kind Of Horror wederom een van de meest vernietigende bands op aarde te zijn. Ook wanneer er nieuwe elementen aan de dodelijke mix van black metal en grindcore worden toegevoegd. Het afwijkende Forward!, met zijn dubstepachtige beats, is een hoogtepunt van de set. Ook haalt frontman Dave Hunt zijn beste Rob Halford-imitatie (inclusief karakteristike pose) van stal voor de hoge zang in Depravity Favours The Bold. Het geluid is helaas wel erg slecht: naar verluidt heeft de band zijn vaste geluidsman niet bij zich. Het mag de pret niet drukken. Het uitzinnige publiek zo vaak is Anaal Nathrakh immers niet live te bewonderen- wordt de keus voorgelegd met welk nummer er afgesloten moet worden en dat kan natuurlijk alleen maar Do Not Speak zijn. "If you want a picture of the future, imagine a boot stamping a human face, forever"!
Naarmate de dag vordert, wordt de sfeer in het publiek telkens uitbundiger. Het blijkt dat over de Britse reputatie omtrent alcoholinname niets gelogen is. Ook wordt de voornaamste makke van Damnation pijnlijk duidelijk: door de drukte vormen zich lange rijen voor de kleinere podia. Daardoor moet uw verslaggever bijvoorbeeld A Forest Of Stars laten schieten. Dan maar naar het hoofdpodium voor Entombed A.D. Lars Petrov en de zijnen staan vandaag heel hard te gassen. Het geluid is hard en zwaar en dat past perfect bij het overwegend groovende material waar men vandaag op focust. Wanneer ze met enthousiasme en strak spel gebracht worden, zijn nummers als Stranger Aeons, Living Dead en Out Of Hand onweerstaanbaar. Het helpt ook dat Petrov iets minder bezopen lijkt dan doorgaans het geval is. Dat de aandacht van het publiek verslapt zodra er Entombed A.D.-nummers gespeeld worden, valt echter niet te ontkennen. Dientengevolge is dit toch vooral een nostalgieact die het moet hebben van de klassiekers van voor de breuk.
Het Poolse Batushka is middels de combinatie van black metal en koorzang en met de name de unieke liveshows, in rap tempo uitgegroeid tot een van de populairste bands in het genre. De belangstelling is dan ook groot, maar men laat op zich wachten. Zeker twintig minuten later dan gepland bestijgen de gekapte figuren het podium. Vanaf het moment dat er gespeeld wordt en de hoogmis begint, onder leiding van frontman ????????? vanachter zijn spreekgestoelte, is de hele zaal in de ban. Toegegeven, als je Batushka een keer gezien hebt, ken je het kunstje wel. Ook vraag ik me af of de formule genoeg rek heeft om een interessant tweede album op te leveren. Vanavond maken de litanien echter zonder meer diepe indruk. Het ritueel wordt, dankzij strak spel en het serieuze geposeer van de gedaanten op het podium, op perfecte wijze uitgevoerd.
Ihsahn staat al lang niet meer louter bekend om zijn verdiensten als frontman van Emperor. Met zijn soloproject brengt hij al sinds 2006 overtuigende albums uit. Waren de eerste twee daarvan nog te zien als voortzetting van de koers die Emperor op de laatste twee albums voer of moeten we IX Equilibrium (1999) en Prometheus (2001) juist als soloalbums van Ihsahn zien?-, op de afgelopen twee albums wint elektronica aan terrein en doet de muziek zowel progressiever als meer poppy -in jarentachtigzin van het woord- aan. Dat merken we ook vandaag. Aan de festivalgangers lijkt het niet besteed, want het is angstvallig stil in de zaal. De set eindigt gelukkig wat harder en gitaargerichter met Frozen Lakes On Mars en Until I Too Dissolve. Materiaal van The Adversary (2006) en angL (2008) was welkom geweest.
Vader is een vaste waarde in zowel het deathmetalgenre als het livecircuit. Nooit deden de Polen enige muzikale concessies of werd er een teleurstellend optreden gespeeld. Vanavond brengen Pjotr Wiwczarek en de zijnen een set met louter materiaal van de oudere albums, van The Ultimate Incantation (1993) tot en met Revelations (2002). De klasse van drummer James Stewart valt op. Hij evenaart zijn ook bepaald niet misselijke voorgangers in snelheid en voorziet de oudere nummers van extra flair met allerhande creatieve fills. Verder biedt Vader geen verrassingen of onnodige franje en is het genieten van een band die flink de zweep over de zaal haalt. Silent Empire, Sothis, Wings en The Epitaph blijven immers geweldige deathmetalnummers.
De veertiende editie van Damnation wordt beklonken door een van de weinige bands die met recht legendarisch genoemd mag worden: niemand minder dan Napalm Death. Al ruim dertig jaar geldt de groep uit Birmingham als een van de meest geliefde en genredefinirende bands in de extreme regionen. Het is mooi om te zien hoe alle aanwezigen, ondanks de uiteenlopende leeftijden en voorkeuren voor subgenres, zich in Napalm Death lijken te vinden. Jong en oud gaan los in de pit, die alsmaar ruwer en groter wordt. Barney is zijn vrolijke en gengageerde zelf en neemt zoals gberuikelijk ruim de tijd om de nummers in te leiden en allerhande misstanden in de wereld aan te kaarten. De ritmesectie bestaande uit bassist Shane Embury en drummer Danny Herrera speelt superstrak. Men moet het nog steeds zonder de vanwege ziekte afwezige gitarist Mick Harris stellen, maar zijn vervanger John Cooke is inmiddels helemaal ingeburgerd (ook al ziet hij er, zoals Barney grapt, uit alsof hij in Korn speelt). Napalm Death speelt vanavond een dwarsdoorsnede van de discografie, waarbij de nummers van de laatste twee full-lengths Apex Predator Easy Meat (2015) en Utilitarian (2012) in positieve zin opvallen, alsook de vette uitvoering van Victims Of A Bomb Raid van Anti-Cimex (een van Napalm Deaths grote invloeden). Zoals altijd ontbreken Suffer The Children en de Dead Kennedys-cover Nazi Punks Fuck Off! niet. En uiteraard wordt You Suffer! een keer of drie gespeeld. Kortom, dit was een Napalm Death-show zoals we ze kennen en zoals we ervan houden.
Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina!
