The Necromancers start keurig op tijd met zijn optreden. Eerder dit jaar is de tweede plaat van deze Franse stonerformatie verschenen. De mix van stoner en heavy metal klinkt op plaat erg geslaagd. Gelukkig blijkt deze avond dat de groep live ook zeer de moeite waard is. Na een korte intro trapt deze fanatiek af met Join The Dead Ones om daarna direct verder te gaan met Salem Girl Pt. 1. Dit riff- en solo-festijn is het hoogtepunt van het debuut en krijgt live ook een uitstekende vertolking. Tot mijn vreugde zet The Necromancers vervolgens Secular Lord in, een nummer met een ongelooflijk vette riff en instrumentale, prog-achtige passages die doen denken aan bands als Leprous en Opeth. Zanger Tom Cornire-David vertelt mij achteraf dat bijna de hele band ziekig is en dat hij moeite had met zijn vocalen. Ik heb het niet gehoord, want zowel zijn cleane als rauwe, robuustere zang komt prima uit de verf deze avond. Het twaalf minuten durende Erzebeth is nog een hoogtepunt van de avond. De band haalt in dit nummer alles uit de kast. De ene muzikale wending volgt de andere op. Het lijkt alsof The Necromancers maar geen einde aan dit fantastische nummer kan maken. Op dat moment is het optreden van de Fransen al geslaagd, maar met Black Marble House bevestigt dit kwartet nog eens dat het een van de leukste nieuwkomers is in de stonerscene.
Het optreden van Belzebong is van een compleet andere aard dan die van zijn Franse collegas. De Polen moeten het niet hebben van dynamische songs, maar van het totaalplaatje. Een groot deel van het publiek komt om onder invloed van onder andere een joint luisteren naar de hypnotiserende, instrumentale stoner/doom van deze Polen. Het videoscherm met obscure beelden en de groene belichting zorgen ervoor dat het wietsfeertje compleet is. De groep opent toepasselijk met Pot Fiend, afkomstig van de nieuwste langspeler Light The Dankness. De twee gitaristen en bassist headbangen afwisselend synchroon en soms bewust tegen elkaar in. Het zorgt voor een komisch schouwspel, maar ook dit past perfect bij de hypnotiserende muziek van Belzebong. Toch laat de muzikale diepgang wel te wensen over. De ronkende riffs liggen lekker in het gehoor, maar na drie minuten hetzelfde deuntje te hebben gehoord, gaat de verveling wel toeslaan. Hoewel Belzebong degelijk en geconcentreerd blijft spelen, zijn de songs soms simpelweg te saai en simpel om de aandacht erbij te houden.
Ondanks dat beide bands een behoorlijk verschillende insteek hebben van stoner/doom was het een prima avondje stoner in Utrecht. De zaal was bij beide optredens goed gevuld en beide groepen lieten goed horen waar ze voor staan.
