The Spirit speelt vandaag in Leeuwarden zijn eerste optreden in Nederland en is hier om zijn debuutalbum Sounds From The Vortex te promoten. Het visitekaartje dat de debuterende deathmetalgroep aflevert is goed, maar niet verpletterend. Het collectief speelt technische death metal en neemt daarin de ruimte voor atmosferische, instrumentale passages. Deze komen goed over en hetzelfde geldt voor de gortdroge vocalen. Waar de twee hoofdacts van vanavond melodieuze elementen in hun sound hebben verwerkt, is daar bij The Spirit weinig sprake van. De tracks van de band schieten vaak de lengte in en weten te boeien door veel afwisseling erin te verwerken. Wat opvalt en wat de heren goed doen, is het zo af en toe opbouwen naar een uitbarsting via een opzwepend, Iron Maiden-achtig drumloopje. De groep speelt aardig, maar weet het vuur echter nog niet over te brengen. De niet zo overtuigende, gruntende aankondiging van afsluiter The Clouds Of Damnation van de vocalist laat dan ook nog de onervarenheid horen. Desondanks een fijne opwarmer van de avond.

Qua nieuw materiaal is het al een tijdlang stil bij de Zweedse melodieuze deathmetalband Hypocrisy. Het laatste album End Of Disclosure stamt alweer uit 2013, maar de groep is momenteel bezig met zijn opvolger. Een deel van deze vertraging valt te wijten aan de drukte van frontman Peter Tägtgren, die de afgelopen jaren bijvoorbeeld druk is geweest met Lindemann, dat een samenwerking is met Till Lindemann (vocalist van Rammstein).

De zaal is goed gevuld (al is de bovenverdieping gesloten) als de heren aanvangen met de show. Met Fractured Millenium wordt er meteen fantastisch afgetrapt. De heerlijk opzwepende en opbouwende gitaarlijnen krijgen de zaal meteen enthousiast en wanneer Tägtgren zijn kenmerkende schreeuw inzet, heeft hij het publiek al in zijn greep. Hieruit blijkt ook des te meer de kracht van de muziek van de band, want echt hard werken voor dit enthousiasme doet de frontman nog niet meteen. Hij heeft echt even tijd nodig om op te warmen, want in het begin ziet het er niet meteen uit dat hij er veel zin in heeft. Ook zijn stemgeluid is nog niet optimaal en dat geldt dan voornamelijk voor zijn zware grunts. Het duurt dan ook een aantal tracks voordat hij volledig in het optreden zit.

Qua setlist geeft de groep een mooie doorsnede van zijn loopbaan met daarin een focus op oud materiaal en recenter werk. Valley Of The Damned knalt als tweede track hard en het moshende middenstuk zorgt ervoor dat elk hoofd in de zaal heen en weer deint. Ook End Of Disclosure en Adjusting The Sun krijgen de mensen aardig mee. De geluidsman levert tijdens dit optreden dan ook perfect werk af en hierdoor is het optimaal genieten van het melodieuze gitaarwerk, dat uitstekend uit de verf komt.

Eraser komt vervolgens al vroeg in de set voorbij en daarna is het tijd voor een aantal snelle en zwaardere krakers (Pleasure Of Molestation, Osculum Obscenum en Penetralia). Deze tracks zorgen ervoor dat in het publiek een pit ontstaat en deze houdt de rest van het optreden aan. De groep werkt dan inmiddels ook gestaag naar een einde toe, welke niet helemaal formidabel ingezet wordt. Het langzame The Final Chapter haalt de vaart uit het optreden en vormt geen ideale opbouw naar de klassieker Rosswel 47. Dit nummer weet echter alles nog uit het publiek te halen, waardoor Hypocrisy, ondanks een paar aandachtspuntjes, absoluut kan spreken van een prima optreden. Wie na vanavond niet genoeg kan krijgen van de formatie, kan volgend jaar weer terecht in Leeuwarden, aangezien Hypocrisy net bevestigd is voor het festival Into The Grave.

Aan Kataklysm dan de taak om de avond af te sluiten, maar je kunt je afvragen of het niet beter was geweest dat Hypocrisy als laatste had gespeeld. De zaal is een stuk minder gevuld en het optreden dat de Canadese deathmetalveteranen in het begin geven, is ook allesbehalve overtuigend. Dit heeft te maken met de nieuwe richting waarin de band zich muzikaal manoeuvreert. De groep verwijdert zich al jaren per album steeds verder van zijn typerende northern-hyperblastsound en focust zich tegenwoordig meer op een vorm van groove metal. Zo is dat ook te horen op het nieuwe album Meditations, dat niet overal even goed wordt ontvangen.

Van dit album opent Kataklysm met Narcissist. Het nummer heeft de papieren op zak om als prima opener te fungeren, wil het niet zo zijn dat de groep bij het opkomen niet heel erg krachtig overkomt. De muzikale afstelling staat niet juist, waardoor een groot deel van het gitaarwerk van J-F Dagenais wegvalt door overstemmende drums en ook de zang van Maurizio Iacono is nog niet optimaal. Daarnaast valt duidelijk aan de publieksparticipatie te merken dat het nieuwere werk live niet zo goed werkt. Kataklysm maakt het zich dan ook niet gemakkelijk door in het begin vooral op werk van de laatste drie platen te richten (Black Sheep, Fire en Thy Serpents Tongue).

De omschakeling komt wanneer Iacano zijn charisma laat werken en het publiek toespreekt. Door de personen in de pit persoonlijk aandacht te geven, gaan die vervolgens ook nog eens extra hard voor hem werken. Zijn aankondiging dat de toeschouwers vanavond de groep nog in goeden doen zien en de toeschouwers de volgende dag in Berlijn waarschijnlijk dat niet zullen meemaken, omdat de heren space-muffins gekocht hebben voor na de show kan op gelach rekenen. Het ijs is gebroken. Vanaf dat moment is het één en al beweging voorin op de vloer en dit lijkt ook voor meer pit bij de bandleden te zorgen. Al blijven gitarist J-F Dagenais en bassist Stephane Barbe het gehele optreden een beetje op de achtergrond.

Het is echter drummer Oli Beaudoin die vanavond de show steelt. Zijn werk is echt fantastisch te noemen en vooral wanneer hij op snelheid raakt. Hoogtepunten komen vervolgens voorbij als de groep As I Slither inzet, gevolgd door Crippled & Broken, maar ook als de groep uiteindelijk afsluit met At The Edge Of The World. Ondanks dat de band zich wel weet te herpakken naarmate het optreden vorderde, is er wel het gevoel dat Kataklysm wel eens sterker op het podium heeft gestaan. Al zal het grote deel dat in de pit stond daar vast anders over denken. Kataklysm was dan ook wel vermakelijk, maar de stiekeme hoofdact van vanavond was eigenlijk heel duidelijk Hypocrisy.

Setlist Hypocrisy:
1. Fractured Millenium
2. Valley Of The Damned
3. End Of Disclosure
4. Adjusting The Sun
5. Eraser
6. Pleasure Of Molestation
7. Osculum Obscenum
8. Penetralia
9. Fire In The Sky
10. Buried
11. Killing Art
12. Warpath
13. The Final Chapter
14. Rosswel 47

Setist Kataklysm:
1. Narcissist
2. The Black Sheep
3. Fire
4. Thy Serpents Tongue
5. 10 Seconds From The End
6. Guillotine
7. As I Slither
8. Crippled & Broken
9. Outsider
10. Manipulator Of Souls
11. In Shadows & Dust
12. ...And Then I Saw Blood
13. Blood In Heaven
14. At The Edge Of The World