De ramvolle, uitverkochte Rode Zaal van Doornroosje laat weinig aan de verbeelding over: Er zijn meer verslaafden zoals ik, men is fan! Na een mislukte poging om via de zijdeur nog enigszins vooraan te belanden, probeer ik het op het balkon. Gek genoeg is deze niet eens heel erg vol. Blijkbaar aanschouwt iedereen de verrichtingen van Between The Buried And Me beneden.
En dat doen de heren van BTBAM zoals altijd retestrak. Alsof het niets is, spelen de mannen de ene na de andere complexe riff. De nonchalance kan nog wel eens verward worden met desinteresse. De bandleden staan er soms bij als sessiemuzikanten bij hun eigen band. Ondanks dat de huidige lineup al meer dan tien jaar stabiel is. Voor de kenner geen enkel probleem, voor de niet-kenner is het wellicht af en toe wat lastig om de aandacht erbij te houden. Niet in de laatste plaats omdat deze vijf Amerikanen nou eenmaal niet van korte liedjes houden. Zo kan het dus verkeren dat de setlist slechts uit zes nummers bestaat, maar dat er wel een uur gespeeld wordt.
Met het dit jaar in twee delen uitgebrachte dubbelalbum Automata valt er wat te promoten. Als er dan drie nummers van die albums worden gespeeld, blijft er weinig over voor de overige zeven albums. Maar ja, je kan niet alles hebben.
De uitgesponnen nummers brengen menig bezoeker in ieder geval in vervoering. Lekker wegdromen bij atmosferische stukken, maar ook rücksichtlos moshen bij de ramstukken. Het kan niet op. Met een steengoed geluid weet de band de juiste snaar te raken en gaan de nekken los en de handen op elkaar. Met name bij afsluiter Voice Of Trespass gaat het dak eraf. Dat komt de band op een zinderend applaus te staan. Wellicht is de band wat statisch op het podium, maar dat doet niets af aan de kwaliteit van de show. Fantastisch.
Het pauzemuziekje voor aanvang van Tesseract is een ongedefinieerde soundscape. Normaal gesproken een goed moment om een band te introduceren, maar dat heeft Tesseract toch niet meer nodig. De enige vraag is of je een review kan schrijven zonder het woord djent te gebruiken. Want zijn deze godfathers van de djent zelf nog wel djent? Of is het gewoon een zinloze term geworden? Sowieso, als je de laatste plaat Sonder beluistert, hoor je weinig terug van het genre. Maar Tesseract omschrijven als prog, is ook niet toereikend. Het is een band met een eigen geluid geworden. Genreoverstijgend, zoals ze dat zo mooi zeggen. Maar ja, dan weet je alsnog niks. De hokjesgeest van menig reviewer wordt tot op het bot getergd. Maar, nou en; niet lullen, maar spelen!
Dat is waar de Britten namelijk goed in zijn. Door de jaren heen hebben ze hun show geprofessionaliseerd en zo staat er dus een heel eigen lichtset op het podium. Uiteraard zijn die netjes geprogrammeerd op de clicktrack. De heren laten nou eenmaal niets aan het toeval over.
De aftrap is met Luminary van het eerder dit jaar verschenen Sonder nog wat voorzichtigjes, en ook Of Mind - Nocturne van het uit 2013 stammende Altered State is beheerst. Gelukkig heeft zanger Dan Tompkins het nummer door de jaren heen goed onder de knie gekregen. Dat was nog een behoorlijke opgave gezien dat album door Ashe O'Hara met zijn zoetgevooisde engelenstem ingezongen is. Dat is toch wel even heel wat anders dan de Tompkins-benadering. Maar hij heeft er zijn eigen draai aan gegeven. En dat is mooi.
Maar dan is het tijd voor de tracks waarmee de band bekendheid vergaarde. Toen djent nog djent was, was Concealing Fate misschien wel het volkslied. De remmen gaan los. Maar zoals altijd heeft Tesseract alles onder controle. Nergens treedt de band buiten de perken. Alles klopt. Het haarfijne geluid zou elke fout moeten verraden, maar ik kan ze er nauwelijks op betrappen.
Uiterst professioneel worden vervolgens vier tracks van het alweer drie jaar oude Polaris gespeeld. Het is een genot voor het oor; en met die lichtshow ook voor het oog. Via Juno volgt er nog een uitstapje naar Sonder, maar de band weet dondersgoed dat de meeste bezoekers gewoon de oude tracks willen horen en zo werken de postdjenters de set door. Hoewel elk nummer met groot enthousiasme wordt begroet, krijgt afsluiter Concealing Fate Part 1: Acceptance een extra speciale behandeling. Als de noten van het intro klinken, giert de anticipatie-testosteron door de zaal. En zodra de grunts uit de speakers knallen, is het bal in de moshpit. De dynamiek van het nummer zorgt voor wat verwarring. Moeten we blijven moshen, of wachten, headbangen misschien? Maar iedereen kent de nummers, dus dat is snel opgelost. Het ruim acht minuten durende nummer is het perfecte einde van een fantastische set.
Meer foto's op www.basementonline.nl
Setlist Tesseract:
1. Luminary
2. Of Mind - Nocturne
3. Concealing Fate, Part 2: Deception
4. Concealing Fate, Part 3: The Impossible
5. Survival
6. Hexes
7. Dystopia
8. Phoenix
9. Juno
10. Of Matter - Proxy
11. Of Matter - Retrospect
12. Smile
13. King
14. Concealing Fate, Part 1: Acceptance
Setlist Between The Buried And Me:
1. The Proverbial Bellow
2. The Coma Machine
3. Dim Ignition
4. Millions
5. Sun Of Nothing
6. Voice Of Trespass
