Wat moet een site over metal nou op een festival met classic rock? En blik op de headliner van zaterdag zegt genoeg. Judas Priest zou er sinds de renie met Rob Halford hun eerste show in Nederland gaan geven en daar moesten wij natuurlijk bij zijn. De connectie met metal kan ook gemaakt worden, omdat er toch wel veel bands optraden die van invloed zijn geweest op veel artiesten in hedendaagse metalbands. Ik noem een UFO, Scorpions, Motorhead en weer Judas Priest. Ook is het best leuk om op een festival te zijn die een line-up heeft die ook in de jaren '70 had kunnen plaatsvinden. Omdat ik toen nog niet op aarde was, is het extra interessant om toch nog de kans te krijgen om die bands nog eens een keertje te zien.Het weer was die dag echt klote. Regelmatig waren er fikse regenbuien. Maar ja, wat doe je er aan? Het publiek liet zich er niet van weerhouden toch plezier te hebben. Maar die hebben er dan ook voor betaald. Er moesten zo'n 17.000 personen aanwezig zijn op de zaterdag. Er waren verder weer veel kraampjes met cd's, kleren en natuurlijk voedsel. Zoals het eigenlijk hoort op een festival. En het was allemaal prima geregeld.
Over naar de bands. Het schema was voor mij pas interessant vanaf half 7, want toen zou UFO beginnen. De bands die tot die tijd speelden, kende ik eigenlijk helemaal niet. Ik heb dan ook eerst het festivalterrein verkend. Maar uiteindelijk wilde ik toch wel een optreden bekijken. Dat werd dan Y&T. Deze band stond vorig jaar ook op het Arrow Rock Festival, toen in de tent. Dit keer stonden ze op het hoofdpodium. Ik kende de band dus niet, maar voor mij klonk het als de hardrock van Thin Lizzy. Ik vond het een prima optreden, net zoals het publiek. Sympathiek was dat ze het gevoelige I Believe In You opdroegen aan een echtpaar opdroegen. Tot de dag van vandaag heb ik het refrein van dat nummer nog in m'n kop.
De volgende band die ik heb mee gemaakt was Paul Rodgers' Bad Company. Ik heb geprobeerd het optreden uit te zitten (staan), maar ik kon echt niks met de muziek. Het was echte commercile rock. Paul Rodgers zelf gaf wel een goede show en dan vooral door microfoonstandaards in de lucht te gooien (maar niet opvangen!). De rest de bands zoals Ten Years After, The Godz & The Animals heb ik helaas moeten missen wegens gebrek aan interesse.
UFO is mijn favoriete 'classic' rockband. Hun legendarische live-cd Strangers In The Night heb ik grijsgedraaid. Ik ben dan vooral fan van Michael Schenker. De gitarist zit echter niet meer in de band, daarvoor in de plaats is Vinnie Moore. Ik sta gelukkig altijd open voor veranderingen binnen een band, daarom kan ik de uitstekende nieuwe cd You Are Here goed op waarde schatten. Er werd maar n nummer gespeeld van de nieuwe cd, de rest van de set was gewijd aan die ene live-cd, Strangers In The Night. Het was groot feest in de tent, want het zijn enorm lekkere rocknummers. Ze zijn wel voor het grootste gedeelte neergepend door Michael Schenker, dus UFO kan nog niet helemaal zonder hem. Maar Vinnie Moore is een goede vervanger. Het nummer Rock Bottom was de vuurdoop voor hem, want die bevat een uitgerekte solo. Wat mij betreft was hij geslaagd, want ik vond het verfrissend dat de solo niet klakkeloos gekopieerd werd van het origineel, maar dat Vinnie er een eigen draai aan gaf. Bassist Pete Way was overal op het podium aanwezig en de zanger Phil Mogg wist niet wat hij moest doen tijdens de solospots. Hij leek eigenlijk wel een beetje dronken. Het geluid was verder niet al te best, maar de band zette de tent wel op zijn kop. De band kreeg na afloop dan ook flink applaus.
Tijdens UFO was Motrhead al begonnen op het hoofdpodium. Ook Motrhead is n van mijn favoriete bands, dus moest ik kiezen. Ik besloot UFO maar af te zien, daar ik Motrhead al 2x gezien heb. Gelukkig begon de band iets later, zodat ik toch een groot deel van de show kon meemaken. De setlist was weer zoals altijd. Nummers zoals We Are Motrhead, Sacrifice, Killed By Death, Ace Of Spades en Overkill staan nog altijd op dezelfde plek op de setlist. Het zou wel eens verfrissend zijn de lijst compleet om te gooien, maar ik denk niet dat dat ooit nog zal gebeuren. Voor de rest was het natuurlijk weer een uitstekende show, want het blijft tenslotte Motrhead. Die gaan er altijd in. Wat nog wel het vermelden waard is, zijn de twee mooie dames die tijdens Killed By Death op het podium hun topjes uitdeden. Lemmy had tenminste ook na het optreden nog wat te doen.
Ik heb nog even in de tent gekeken voor Blue Oyster Cult. Ik kende er wel een paar nummers van. En ja hoor, juist die nummers werden gespeeld toen ik erbij was (City On Flames & Godzilla). Verder kan ik weinig zinnigs zeggen, want ik ken weinig van de band en heb ik ook niks meer gezien van het optreden vanwege de Scorpions.
De Scorpions zijn terug met een stevige nieuwe rockplaat. Ik ken alleen de radiohits die de band ooit had. Ze begonnen de set gelukkig met lekkere uptempo rocknummers waar het publiek van uit z'n dak ging. Gitarist Rudolf Schenker was lekker energiek bezig met zijn rare, grappige stage-act. Jammergenoeg kon ik de Scorpions ook niet afzien,want ik wilde Alice Cooper graag ook zien. Het was voor mij dan ook een grote domper dat alle bands die ik wilde zien elkaar flink overlapten. Het hielp ook niet echt dat naarmate de avond vorderde, het programma uitliep.
Ook Alice Cooper begon veel te laat (publiek:"Where the fuck is Alice!) ,waardoor ik ook van zijn set slechts drie nummers heb gehoord. Erg jammer, ik had graag zijn hele show gezien. Hoewel, show? Hij had besloten het dit keer weer te doen zoals op de Bare Bones tour, dus zonder het theatrale wat normaal bij een Alice Cooper show hoort. Of het podium moet na drie nummer opeens snelsnel omgebouwd zijn. Het was de eerste keer dat ik 'm aan het werk zag. Alice is een echte entertainer en het is overduidelijk dat hij al meer dan 30 jaar in het vak zit. Om de gemiddelde leeftijd van de band flink omlaag te halen, omringde Alice zich met piepjonge muzikanten, allemaal voorzien van een 'sixpack'.
Vlak na het optreden van de Scorpions wilde ik naar het hoofdpodium, zodat ik lekker vooraan kan gaan staan. Judas Priest is natuurlijk een fenomeen. En vooral nu Rob Halford (eindelijk) is teruggekeerd. Ik was benieuwd of de chemie tussen de bandleden terug was. En gelukkig, die was volop aanwezig. Rob leek dolblij dat hij weer op zijn oude stek was. Nummers als Electric Eye (opener, duh!), Touch Of Evil, Green Manalishi en Living After Midnight werden vol enthousiasme gebracht. Ook werden onder andere Turbo Lover, Diamonds & Rust, The Sentinel en The Ripper gespeeld. Kortom, het aantal verrassingen in de set was nul. Het zou interessanter zijn geweest als er eens wat andere klassiekers werden gespeeld, want die heeft Priest genoeg. Uiteindelijk is het mierenneukerij, want het blijven natuurlijk klasse songs. En ach, Priest in de originele bezetting (drummer niet meegerekend) is al speciaal genoeg. Ik blijf het wel jammer vinden dat Glenn Tipton het overgrote deel van de solo's op zich neemt, want ik vind KK Downing echt veel beter. Tijdens zijn solo in Victim Of Changes viel mijn mond echt open van verbazing! Verder maakten de leuke stage set, de geweldige uitvoering van Painkiller (wat een gitaren, drums en wat een zang!!!) en de Harley de renie tot een meer dan geslaagde show. The Priest is dus wel degelijk back! In november komt de nieuwe cd en in 2005 een nieuwe wereldtournee.
En dat was dan een spectaculair einde van het Arrow Rock Festival op de zaterdag. En het was zeker een geslaagde dag. De zondag heb ik moeten missen, maar ook dat moet een feestje zijn geweest. Zeker omdat het toen de hele dag droog was. Wegens het succes van de 2004 editie, zal het volgend jaar vast wel weer plaatsvinden. Ik heb nog wel wat tips voor de line-up: Black Sabbath, Motley Crue, Velver Revolver...
