Te beginnen bij Astrosaur, dat al eerder Nederland aandeed als supportact van Leprous. Dit keer touren de Noren samen met Ne Obliviscaris en Ihsahn door Europa om Fade In // Space Out (2017) te promoten, een bijzondere versie van Radiohead’s The Pyramid Song te spelen en een ongetitelde nieuwe track ten gehore te brengen. Er is om 16.00 uur al behoorlijk wat belangstelling voor de verrichtingen van gitarist Eirik Kråkenes, bassist Steinar Glas en drummer Jonatan Eikum. Dat blijkt terecht, want het trio brengt een gevarieerde set ten gehore die laveert tussen eb en vloed met instrumentale post-rock/metal. Soms rustig met een kalmerend klankentapijt, dan weer dreigend, uitmondend in een ontlading van blasts of sludgy/stonerriffs met een stevige ritmesectie. De drie heren hebben daarbij ook nog eens het goed afgestelde geluid meezitten. Astrosaur is een sterke openingsact van The Progressive Alliance.

Na de pauze vervolgt Årabrot het festival in de kleine zaal. De Noorse formatie is een wat vreemde eend in de bijt met zijn mix van punk en rock à la Bo Diddley, Talking Heads, Sex Pistols, Killing Joke, Led Zeppelin en Deep Purple. Frontman Kjetil Nernes, getooid met hoed, doet het aardig, maar kan afgezien van een enkeling weinig enthousiasme van het publiek teweegbrengen. De andere muzikanten kunnen daar weinig aan veranderen. Onder die muzikanten bevindt zich echtgenote/zangeres en toetseniste Karin Park. Ze verschijnt nog wel in een mooie jurk, maar haar experimentele bijdragen worden vandaag niet begrepen. Hetzelfde geldt voor de songs. Typisch een aardige band die meerdere malen is onderscheiden, maar vandaag voor het verkeerde publiek staat te spelen. Årabrot verdwijnt met een bescheiden applaus richting backstage.

De eerste band waar velen naar uitkijken, is Ne Obliviscaris. De Australiërs komen de laatste jaren graag naar Nederland en stonden eerder dit jaar even verderop in een uitverkocht Dynamo. Destijds waren de musici in topvorm en ook vandaag behoort het optreden tot de hoogtepunten van het evenement. Met name op technisch vlak imponeren de mannen. Dankzij het goede geluid is het volop genieten van het gitaarwerk van Benjamin Baret. De Fransman is niet de enige Europeaan in het ensemble. De progressieve, extreme metalband maakt sinds begin dit jaar gebruik van de diensten van Martino Garattoni. De bassist die tevens in Ancient Bards en The Chronicles Project speelt, kwijt zich prima van zijn taak. In vergelijking met eerder dit jaar is hij meer ontspannen en heeft hij tijd om grappen te maken met ritmegitarist Matt Klavins, die zich veel meer dan voorheen laat zien. Hij is het zonnetje in huis en doet kortstondig samen met Martino een crabcoredans. Zeer vermakelijk. Verder is het vooral serieus en technisch verbluffend. Zo opent de set overtuigend met Devour Me, Colossus (Part 1): Blackholes. Verder is er veel ruimte voor materiaal van de derde full-length Urn, is er geen ruimte voor Painters Of The Tempest en sluit de internationale groep zeer vaardige musici af met favoriet And Plague Flowers The Kaleidoscope.

Doorgaans is het geen eer om na zo’n overtuigende show te mogen spelen. Toch doet Rosetta het uitstekend. Niet alleen fans van The Ocean kunnen het optreden waarderen, maar ook bezoekers die minder of niet bekend zijn met het kwintet uit Philadelphia dat al vijftien jaar actief is. Dat komt onder andere door de performance van frontman Mike Armine. Hij beleeft elke noot, elk woord en betrekt daarmee zowel liefhebbers als aanwezige geïnteresseerden. Je zou kunnen zeggen dat Rosetta post-metal maakt, maar dan wel met veel invloeden, variërend van doom, atmosferische sludge. Het contrast tussen soundscapes en post-hardcore-achtige riffs werkt versterkend en samen met de overtuigende presentatie zorgt dat voor een boeiende show. Rosetta wint fans met onder meer het prachtige Ryu / Tradition, waarin de drummer, die tot zijn verbazing bij zijn verlate opkomst applaus krijgt, zijn kleurrijke bijdrage laat gelden.

Bij VUUR is het wat rustiger dan je zou verwachten. Dat komt omdat een aantal bezoekers ervoor kiest om vlak buiten de deur wat te gaan eten. Degene die blijven, zien een solide show zonder verrassingen, of je moet de band rond Anneke van Giersbergen nog niet aan het werk gezien hebben. De Nederlandse metalband speelt niet alleen nummers van In This Moment We Are Free – Cities (2017), maar ook covers van Devin Townsend, The Gentle Storm en The Gathering. Juist die covers steken boven de eigen songs uit en dat zegt wel wat over het niveau van het debuutalbum. Het is niet slecht, maar er mist dynamiek. Er is terecht waardering voor de hardwerkende en beweeglijke muzikanten, maar het is te hopen dat VUUR op het aankomende album wat meer indruk maakt dan vandaag op het podium met zijn eigen songs.

Veel beter vergaat het The Ocean, dat eergisteren Phanerozoic I: Palaeozoic wereldkundig maakte. Niet voor niets is de nieuwe collectie songs de meest verkochte op Bandcamp. Het in Berlijn gevestigde collectief bereikt op de nieuweling net als op Pelagial een hoog niveau. De post-metal is niet alleen muzikaal sterk, maar bevat ook een interessant concept. Even lijkt het erop dat het een integrale uitvoering wordt, maar het sterke Firmament onderbreekt de chronologie. Vanwege het harde, maar verder goede geluid komt Statherian beter uit de verf dan de studioversie. Het einde van het optreden is geweldig, met eerst een gastoptreden van Mike van Rosetta in Orosirian / For The Great Blue Cold Now Reigns (alleen jammer dat de vioolpartijen van backingtrack komen) en daarna het prachtige Permian: The Great Dying.

Vanwege het uitlopen van het optreden van The Ocean mist een behoorlijk aantal festivalgangers de eerste twee nummers van Ihsahn en komen ze binnen bij het rustige Sámr, dat net als zijn voorgangers op het eerder dit jaar uitgebrachte Àmr staat. Ondanks dat het geluid erg hard staat afgesteld, hebben de nummers definitie en impact, al blijft de vooruitstrevende combinatie van complexe metal en jarentachtigklanken toch meer luistermuziek dan dat deze uitnodigt tot headbangen, al zwiepen de haren wel in het rond bij de snelle tracks. Het zijn echter het rustige Pulse en Celestial Violence die de meeste indruk maken. Ihsahn vertelt trots dat hij gebruikmaakt van gitaren van Nederlandse makelij. Hij heeft een rek met drie varianten tot zijn beschikking. Collegagitarist Eirik Kråkenes, die uren geleden met Astrosaur speelde, maakt ook nog gebruik van een ander merk. Tobias Ørnes Andersen toont zich een meesterdrummer en het optreden heeft ondanks het feit dat een aanzienlijk deel van het publiek vervroegd huiswaarts keert, meer impact dan op Complexity eerder dit jaar.

Setlist Ihsahn:
1. Lend Me The Eyes Of Millenia
2. Arcana Imperii
3. Sámr
4. Pressure
5. Hiber
6. Pulse
7. Until I Too Dissolve
8. Mass Darkness
9. My Heart Is Of The North
10. The Paranoid
11. Celestial Violence
12. Frozen Lakes On Mars
13. A Grave Inversed
14. Wake

Setlist The Ocean:
1. The Cambrian Explosion
2. Cambrian II: Eternal Recurrence
3. Ordovicium: The Glaciation Of Gondwana
4. Hadopelagic II: Let Them Believe
5. Firmament
6. Silurian: Age Of Sea Scorpions
7. Statherian
8. Orosirian: For The Great Blue Cold Now Reigns
9. Permian: The Great Dying

Setlist VUUR:
1. Time – Rotterdam
2. On Most Surfaces (Inuït) (The Gathering-cover)
3. My Champion – Berlin
4. Freedom – Rio
5. The Storm (The Gentle Storm-cover)
6. Days Go By – London
7. Fallout (Devin Townsend-cover)
8. Your Glorious Light Will Shine – Helsinki
9. Strange Machines (The Gathering-cover)

Setlist Rosetta:
1. Untitled II
2. Neophyte Visionary
3. Ryu / Tradition
4. King Ivory Tower
5. Qohelet

Setlist Ne Obliviscaris:
1. Devour Me, Colossus (Part I): Blackholes
2. Intra Venus
3. Libera (Part I): Saturnine Spheres
4. Urn (Part II): As Embers Dance In Our Eyes
5. And Plague Flowers The Kaleidoscope

Setlist Arabrot:
1. The Gospel
2. Warning
3. And The Whore Is The City
4. Maldoror’s Love
5. The DomeTall Man
6. Pygmalion
7. The Horns of the Devil Grow
8. Story Of lot

Setlist Astrosaur:
1. Necronauts
2. Space Mountain
3. The Pyramid Song (Radiohead-cover)
4. Untitled New Song

Met dank aan Ton Dekkers van Interdependent Photo voor de foto's.