De eerste band van vanavond is Cytotoxin. De uit Duitsland afkomstige formatie maakt naar eigen zeggen Chernobyl Death Metal en bracht vorig jaar zijn derde langspeler Gammageddon uit. Zoals de naam en het genre al doen vermoeden, putten de Duitsers vooral inspiratie uit alles wat met radiologische rampen te maken heeft. Muzikaal klinkt de band verwant aan onder andere Dying Fetus en speelt technische death metal met een sterke groove. De double bass van drummer Stephan Stockburger dendert maar door, terwijl gitaristen Fabrice Tpfer en Jason Melidonie strakke, snelle en zware gitaarrifs laten horen, die ze afwisselen met melodieuze tussenstukken. Het is echter de boomlange frontman Sebastian Grihm die het meest opvalt. Pronkend met zijn spieren stuitert hij over het podium heen en probeert hierbij een overtuigende act neer te zetten. Vocaal valt er weinig op hem aan te merken. Zijn diepe grunts zijn overtuigend, evenals zijn screams en pigsqueals. Hij weet zelf nog een fijne, ranzige, abominabele kreet uit zijn strot te krijgen, wanneer hij zijn microfoon in zijn mond steekt. Zijn podiumpresentatie komt daarentegen niet helemaal over. Hij wil wat teveel, maar mist wat overtuigingskracht. Zo is zijn act waarbij hij rondloopt met een gasmasker en een vat radiologisch afval geinig om te zien, maar voegt het niets toe en komt het amateuristisch over. Muzikaal is het allemaal dik in orde wat Cytotoxin laat horen. De band krijgt voor in de zaal al wat mensen met zich mee en zodoende zijn er al vroeg in de avond schuddende hoofden te zien.
Benighted doet het vanaf de eerst noot goed. Het charisma van frontman Julien Truchan pakt al gelijk bij aanvang van het optreden de zaal in. Het gaat dan ook meteen los bij de Franse deathgrindformatie. Vanaf opener Jekyll is het publiek in beweging, maar het gaat vervolgens helemaal los bij Let The Blood Spill Between My Broken Teeth. Het publiek roept de titeltekst luidkeels mee om vervolgens een heftige breakdown op zich afgevuurd te krijgen, die door je hele lichaam te voelen is. De band bracht onlangs de release Dogs Always Bite Harder Than Their Master uit en laat hier geslaagd Teeth And Hatred en Martyr van horen. In het kleine halfuur speeltijd dat de groep heeft, laat het een verpletterende indruk achter. Het speelplezier spat van de heren af en dat wordt door het publiek enthousiast beantwoord. Muzikaal is er dan ook niets op aan te merken. De diepe grunts en hoge screams van Truchan vliegen alle kanten op en overtuigen. Ook het sterke spel van zijn bandleden is dikke prima. Benighted is dan eigenlijk ook wel een beetje de winnaar van de avond.
Dat zegt echter niets over het niveau van de andere twee bands die nog op het programma staan. Zo weet de legendarische, extreme deathmetalband Cryptopsy ook prima hoe het bij de toeschouwers de hoofden heen en weer en de voetjes van de vloer moet krijgen. De Canadese groep is de laatste jaren niet meer zo productief qua uitbrengen van materiaal en zag zijn laatste full-length in 2012 gereleased worden. In de tussentijd zijn er nog wel twee ep's uitgekomen, waarbij The Book Of Suffering: Tome II net een paar dagen uit is. Daar komen twee tracks van voorbij (Fear His Displeasure en Sire Of Sin) , maar verder focust de formatie zich vooral op oud materiaal. Het is dan ook klassieker None So Vile (1996) die het beste vertegenwoordigd wordt met onder andere Slit Your Guts, Graves Of The Father en Orgiastic Disembowelment. Tijdens Two-Pound Torch moeten de mannen even de instrumenten stilleggen, omdat iemand in het publiek knock-out raakt. Dit allemaal ten gevolge van een lapzwans die op elke willekeurige toeschouwer afspringt en iemand omver beukt die het niet ziet aankomen. Laat dat dan ook de enige smet op het optreden zijn. De mannen van Cryptopsy zijn zo geroutineerd dat ze geen fouten maken. Drum-grootheid Flo Mounier imponeert met zijn fabuleuze spel en timmert op het oog moeiteloos een waterdichte geluidsmuur waar niets tussenkomt. Vocalist Matt McGachy is inmiddels de langstzittende zanger van de band en blaft vakkundig zijn extreme vocalen in de microfoon. Hij heeft geen enkele moeite om van hoog gekrijs naar zwaar, laag gebrul te gaan. Toch mist hij wel het smeuge en vuile stemgeluid dat Lord Worm heeft. Het is uiteindelijk Cryptopsy dat geroutineerd zijn ding doet. Het klinkt uitstekend, maar dat stukje extra energie wat Benighted wel wist over te brengen, dat mist.
Aborted bracht onlangs zijn tiende studioplaat TerrorVision uit en komt hiermee bijzonder sterk voor de dag. Het optreden van vandaag staat dan ook grotendeels in het teken van de nieuwe plaat. Vooral qua podium-aankleding. Op de banner prijkt het prachtige, monsterachtige artwork en op het podium staan twee rottende skeletten uitgestald. Het is dan ook een bijzondere overgang van Cryptopsy naar Aborted. Waar eerstgenoemde band weinig moet weten van enig showelement, is Aborted een showband pur sang. Niet alleen de aankleding, maar ook de belichting en de energieke hardcore-moves van frontman Sven De Caluw zorgen voor een verzorgd en uitgedacht plaatje. Daarnaast heeft de groep ook nog een aantal verrassingen voor de fans in petto vandaag.
Aborted vangt aan met de titeltrack TerrorVision, om daarna van dezelfde plaat Deep Red in te zetten. Het concert van vandaag zal dan ook sterk in het teken staan de nieuwe release en zodoende bestaat de helft van de setlist uit vers materiaal. Ook is er ook uitgebreid ruimte voor tracks van Retrogore (2016), zoals Divine Impediment, Cadaverous Banquet en Termination Redux. Al vanaf de start van de show is de band niet te stuiten en dan met name vocalist Sven De Caluw, maar ook bassist Stefano Franceschini staat niet stil. Het is daarnaast slagwerker Ken Bedene die fenomenaal staat te trommelen en een uiterst positieve indruk achterlaat. Het gitaristenduo Mendel Bij De Leij en Ian Jekelis is daarentegen wat statischer en vooral eerstgenoemde lijkt wat podiumschuw en kalmer. Muzikaal valt er daarentegen weinig aan te merken op de heren. Ze brengen de immens snelle riffs uitstekend.
De publieksparticipatie is echter nog wat lauw in het begin van de show. De Caluw moet dan ook regelmatig de toeschouwers aanmanen om wat meer in beweging te komen. Dit lukt uiteindelijk wel, maar zo energiek als bij Benighted wordt het niet. Al gaat het aardig los wanneer als verrassing de Franse vocalist van Benighted op het podium verschijnt en meezingt met Termination Redux. Groot is ook het plezier als even later Sebastian Grihm (Cytotoxin) ook nog verschijnt om zijn zang te bundelen met die van De Caluw voor A Whore D'Oeuvre Macabre. Het is dan wachten of Matt McMachy van Cryptopsy ook nog zijn opwachting maakt, maar helaas gebeurt dat niet. Hoogtepunt van Aborted van de avond vindt naast de samenwerkingen met de andere zangers plaats bij slottrack The Saw And The Carnage Done en dan helemaal wanneer het zwaar groovende en moshende eindpunt ingezet wordt. De kracht van Aborted openbaart zich dan volledig en laat de grote klasse van de Belgische formatie horen. Helaas luiden die laatste noten ook het einde van een heerlijke avond extreme metal in. Met vier sterke bands op het programma, die ook alle goed presteerden, had de toeschouwer weinig te klagen en was het vooral genieten.
