Op papier lijkt die combinatie van bands niet direct voor de hand liggend. Wanneer Kraków om half acht aftrapt, is de toch al niet al te grote zaal angstvallig leeg. De logge, ietwat stugge stoner/doom kan niet op bijster veel response rekenen, hoewel de band rondom bassist/vocalist Frode Kilvik (die overigens ook de basgitaar beroert in de kultband Aeternus) stoïcijns zijn ding doet. Tijdens de ingetogen, traag opbouwende, instrumentale post-metalpassages klinkt Kraków op zijn sterkst. De muziek doet op die momenten enigszins denken aan Pelican en The Ocean. Het is echter de monotone zang van Kilvik, die bovendien vaak op het valse af is, die ernstig afbreuk doet aan de muziek. Naar eigen zeggen haalt het viertal uit Bergen zijn inspiratie uit Neurosis, Iron Maiden, Mastodon en Enslaved, maar qua niveau staat de band daar vanavond mijlenver vanaf. Een mak applausje is het enige dat Kraków vanavond oogst.
High On Fire is beduidend populairder. De Amerikanen draaien dan ook al heel wat jaren mee. In 2018 viert de band zijn twintigjarig jubileum met een nieuw album – Electric Messiah – dat daags na het optreden in de schappen zal liggen. Het is de achtste full-length van de stoner/sludge/doomformatie uit Oakland, Californië. De nadruk ligt vanavond op die nieuwe plaat. Met Steps Of The Ziggurat, Spewn From The Earth en het titelnummer (dat wordt opgedragen aan Lemmy van Motörhead) krijgen we liefst drie nummers van deze nieuweling te horen. Met name laatstgenoemde track is een kraker: een vier minuten durende ode aan pure metal. Het drumwerk rolt als een soepel geoliede tank over de zaal, terwijl de furieuze riffs en de opgefokte strot van Matt Pike de rest doen. Dit nummer schreeuwt eigenlijk om een machtige moshpit, maar het publiek houdt het bij een tevreden grijns en een langdurig applaus na afloop.
Terwijl de hoofdband van vanavond het vooral moet hebben van intelligente, gelaagde composities en progressieve songstructuren, put High On Fire vooral kracht uit de hoge mate van brallerigheid. Zo rossen de Amerikanen middels Slave The Hive met ongebreidelde bravoure over het publiek heen. Het zijn echter vooral de onweerstaanbaar smeuïge, dikke riffs van Pike en het genadeloze drumwerk van Des Kensel waarmee High On Fire het publiek op zijn hand krijgt. De zang - eveneens van Pike - is niet geweldig, maar zijn rellerige stemgeluid – dat het midden houdt tussen het gesnerp van Mille Petrozza (Kreator) en de gemiddelde brulboei bij een opgefokt hardcorebandje - past wel uitstekend bij de muziek. De vlammende solo’s vormen de kers op de taart. Hoewel ik de intensiteit van de band zeker kan waarderen, is het pas bij het ronduit fenomenale Snakes For The Divine, met zijn machtige, Maideneske gitaarloopjes, dat High On Fire mij definitief weet in te pakken. In die track komen muzikaliteit en lompe agressie op uitstekende wijze samen. Deze Amerikanen weten het timide Bredaase publiek te ontdooien.
Normaal gesproken is een optreden op Nederlandse bodem een thuiswedstrijd voor Enslaved. De band heeft ontelbare keren op de binnenlandse podia gestaan en de handvol keren dat ik de mannen aan het werk zag, at het publiek uit de hand van de Noorse progressieve black/vikingmetallers. Wanneer Enslaved aftrapt, valt op dat de toch al niet volle zal gek genoeg meer lege plekken vertoont dan bij de vorige band. Grutle Kjellson en consorten moeten vanavond ook hard werken voor een positieve response. Normaliter zou de aftrap met het geniale Roots Of The Mountain van RIITIIR (2012) al meer dan voldoende moeten zijn, maar helaas staat het geluid zeer matig afgesteld, waardoor het nummer slecht uit de verf komt.
Hoewel de tour van Enslaved nog altijd in het teken staat van het uitstekende, inmiddels alweer een jaar oude E, komt die plaat er met slechts twee nummers relatief beperkt vanaf. Het optreden vormt vooral een gelegenheid om de geschiedenis in te duiken. Liefhebbers van het modernere werk komen er ditmaal dus bekaaid vanaf. Naast het eerder genoemde nummer van het geniale RIITIIR, en de twee nieuwe tracks worden het majestueuze Axioma Ethica Odini en In Times volledig overgeslagen. Daar staat tegenover dat Enslaved met twee nummers van Frost (1994) en - als afsluiter - het machtige Allfáðr Oðinn van de stokoude debuut-ep Hordanes Land de oude garde tevreden houdt. En, toegegeven, hoewel ik het progressieve, latere materiaal beter vind, zijn de uitvoeringen van deze nummers uitstekend.
Het hoogtepunt van de avond is wat mij betreft echter de enorm verrassende keuze voor het nummer Havenless van het zeer onderschatte Below The Lights-album. Deze track is zelfs nog nooit eerder in Nederland gespeeld en behoort tot een van de meest atypische nummers van Enslaved. De uitvoering is fantastisch: de statige, cleane zang van Kjellson komt uitstekend tot zijn recht en hij hanteert zelfs een bijzonder cool apparaatje, waarmee hij live allerlei psychedelische noise-effecten produceert. Desondanks is het optreden van vanavond zeker niet het beste van Enslaved. Het geluid blijft de band een beetje parten spelen. Zo verdrinken de fantastische keyboardpartijen van Sacred Horse in het drum- en gitaargeluid en is ook de cleane zang van toetsenist Håkon Vinje vaak nauwelijks te horen. Daardoor valt toch een belangrijk deel van de muziek weg.
Na ruim een uur (acht nummers) is de koek op en verdwijnt de band onder een redelijk applaus van de bühne. Ook een toegift zit er helaas niet in. Enslaved levert dus een routineus optreden af, met één grote verrassing. Door het vakmanschap en de enorme catalogus aan uitstekende nummers overheerst tevredenheid, maar op impact legt de band het vanavond af tegen High On Fire.
Setlist Enslaved:
1. Roots Of The Mountain
2. Ruun
3. Storm Son
4. Isöders Dronning
5. Havenless
6. Jotunblod
7. Sacred Horse
8. Allfǫðr Oðinn
Setlist High On Fire:
1. The Black Plot
2. Fertile Green
3. Slave The Hive
4. Rumors Of War
5. Steps Of The Ziggurat
6. Spewn From The Earth
7. Blood From Zion
8. Fury Whip
9. Snakes For The Divine
10. Electric Messiah
