Vrijdag 21 september in Reuver

Er is nog niet veel publiek als Carthagods aftrapt. De band uit Tunesi� met leadgitarist Timo Somers (Delain) speelt voor het eerst in Nederland. Het podium is redelijk groot, maar de drumkit van Ari�n van Weesenbeek van MaYaN staat afgedekt in het midden. Rechts ernaast staat het drumstel waar Carthagods en Elyose op spelen. Bassist Timon en gitarist Tarak staan ervoor. Ook frontman Medhi Khema staat aan de rechterkant, waardoor Timo aan de linkerkant alle ruimte heeft en alle aandacht trekt met zijn knalroze gitaar. De Whitesnake-achtige nummers lijken minder goed in de smaak te vallen bij de aanwezigen. Mehdi probeert de zaal wel mee te krijgen, maar slaagt daar niet echt in. Wanneer het tempo omhoog gaat met My Favourite Disguise komt daar enige verbetering in. Een enkeling houdt een aansteker in de lucht bij aanvang van de ballad Memories Of Never Ending Pain, maar verder staat het publiek alles rustig te bekijken. Mehdi heeft het er moeilijk mee en kan zijn teleurstelling niet inhouden. Je gunt iedere band een warm onthaal en een leuke show, dus dit is jammer. (Marc)

Als Elyose begint met de soundcheck is het publiek verdubbeld in aantal en mensen staan rustig met elkaar te praten bij de statafels, de bar en de merchandise. Het is behoorlijk warm in de zaal, waardoor er ook in de hal en buiten groepjes staan. De opkomst van Elyose is een stuk professioneler dan die van Carthagods en als Justine Daa� het podium opkomt, heeft ze meteen de aandacht van het publiek. Het tempo zit er meteen goed in, maar de muziek staat te hard en Justine heeft moeite om er bovenuit te komen. Dat valt vooral op als ze versterking krijgt van grunter Flo Lemonnier. Toch zet Elyose een goede show neer en Justine weet het publiek goed mee te krijgen. Af en toe een zinnetje in het Nederlands helpt ook. Vooral Psychosis en Mes 100 Ciels vallen goed in de smaak. Dat is ook te merken aan de aandacht die Elyose na afloop krijgt bij de merchandise, waar het derde album Reconnexion, dat pas volgende week uitkomt, al verkrijgbaar is. (Marc)

MaYaN speelt in Reuver een thuiswedstrijd en dat is te merken aan het publiek. Het is niet echt druk, maar de sfeer is goed en iedereen heeft er zin in. De try-out in Reuver is later toegevoegd en Mark Jansen maakt er geen geheim van dat het gewoon een extra releaseshow is. Een try-out heeft MaYaN ook helemaal niet nodig. Henning Basse heeft op de plaat een prominente rol en is er niet bij. Adam Denlinger weet probleemloos zijn partijen over te nemen, maar opnieuw staat de muziek te hard voor de vocalen. Zelfs voor de grunts. Het geluid is naast de warmte in de zaal het enige kritiekpunt op de avond.

Ook gitarist Arjan Rijnen (ex-ReVamp) speelt een thuiswedstrijd en steelt regelmatig de show. Het podium geeft net voldoende ruimte voor de volledige bezetting. Het is knap hoe iedereen om elkaar heen beweegt en er af en toe een corridor ontstaat zodat George Oosthoek de ruimte krijgt om te sporten. Marcela Bovio weet de hele zaal muisstil te krijgen als ze het titelnummer aankondigt en celliste Elianne Anemaat het podium opkomt. Merel Bechtold staat van achter een scherm de zaal in te kijken hoe Arjan haar partij op de klassieke gitaar speelt.

Dhyana wordt integraal gespeeld. Wanneer alleen Laura Macr� en Jack Driessen op het podium staan voor Satori is dat het meest indrukwekkende moment van de show. The Flaming Rage Of God, het lievelingsnummer van Adam, valt goed in de smaak bij het publiek. Als Mark Set Me Free aankondigt, het laatste nummer van de plaat, zit voor het podium een kleine jongen op de schouders van zijn vader. Het headbangende ventje krijgt volop de aandacht van Arjan en later ook van Frank Schiphorst en Roel K�ller.

De band verlaat het podium, maar iedereen weet dat er een toegift komt. Arjan komt het podium weer op, gevolgd door Marcela, Laura, Roel en Jack. De dames willen nog graag een ballad zingen. Het is Insano 2.0, dat op de ep Undercurrent staat. Daarna komt George het podium op. Hij kondigt Merel aan. Faceless Spies wordt met drie gitaristen gespeeld. De derde en laatste toegift is Bite The Bullet, met alle elf aanwezige bandleden op het podium. (Marc)

Zaterdag 22 september in Utrecht

Een dag later verhuizen de drie bands naar Tivoli De Helling. De shows zijn een stuk drukker bezocht dan de dag ervoor. Carthagods maakt een enthousiaste indruk en wint in tegenstelling tot gisteren het enthousiasme van de aanwezigen. De old school metal � la Iron Maiden, Judas Priest en Dio van A Last Sigh slaat aan en er zijn behoorlijk wat mensen die een aansteker of telefoon in de lucht te houden om een lichtjeszee te cre�ren tijdens Memories Of Never Ending Pain. A Last Sigh is ��n van de hoogtepunten op de setlist dankzij de sterke riffs. Timo maakt indruk met zijn solo's. M. Khema is een beperkte zanger, maar krijgt de handen toch op elkaar dankzij het harde werken en de goede presentatie. Zijn stem doet af en toe denken aan die van David Draiman (Disturbed). Carthagods is een prettige openingsact van deze concertavond. (Jeffrey)

Net als gisteren heeft de geluidsman bij Elyose de muziek te hard staan ten opzichte van de zang van Justine. Ze moet bovendien te hard werken, waardoor ze hier en daar een steekje laat vallen, zeker in het begin van de show. Later gaat het beter. Als de electrometalnummers haar meer rust gunnen, maakt ze juist een positieve indruk, zoals tijdens het verrassende Wine From The Sick, een gothicmetaltrack van het debuut Th�ogyne. Het is jammer dat Mark Jansen, die met de hoofdact op het podium staat, niet even mee komt grunten, zoals hij dat als gastartiest op het kersverse album Reconexxion wel doet. De hardwerkende gastzanger Flo Lemonnier (Far Away) zingt vandaag dus ook mee tijdens Psychosis en is net als de andere bandleden zeer beweeglijk. Justine is flink aan het headbangen en dansen en betrekt het publiek bij de show. Op de presentatie valt dan ook niets af te dingen. Mes 100 Ciels en De Guerre Lasse zijn de hoogtepunten van de set, die evenwel meer impact had gehad als het geluid beter stond afgesteld. Ook de zang van de frontvrouw, die het publiek dankt voor een warm welkom, is voor verbetering vatbaar. Het publiek oordeelt verdeeld over het optreden, maar geeft de Fransen een warm applaus. (Jeffrey)

Na een korte ombouwpauze is het tijd voor MaYaN. Henning Basse is er vandaag wel bij, in tegenstelling tot gisteren. Dat betekent dus nog een zanger extra op het reeds overvolle podium. Het is een gezellige boel op de planken. De muzikanten hebben er zichtbaar plezier in om Dhyana vandaag aan de fans en belangstellenden te presenteren. De sfeer zit er vanaf de eerste seconden goed in en er is al veel bijval tijdens de eerste tracks. Je komt als bezoeker ogen en oren tekort met de flitsende show, de bandleden die veel in beweging zijn, veel contact met elkaar en het publiek zoeken.

Henning maakt al vroeg een zeer positieve indruk met zijn zang in Saints Don't Die. Maar wat te denken van de dames, Marcela Bovio en Laura Macr�, die voor kippenvel zorgen tijdens het titelnummer, waarvoor Elianne Anemaat met haar cello op het podium verschijnt. Daarna is het weer knallen met Rebirth From Despair. Het geluid stond de eerste nummers nog niet zo goed afgesteld, maar hier klopt de mix helemaal. Zo is het keyboardspel zeer sfeervol. Na een aantal sterke nummers, hebben halverwege de set een paar tracks wat minder impact. Dat komt soms door de overvloed aan klanken die samenkomen, maar ook de zang van Adam Denlinger in The Illusory Self is niet heel overtuigend.

Daarna gaat het weer crescendo met het rustige Satori. De uitvoering van Flaming Rage Of God hoort tot de beste van de avond. Deze track heeft net als het erop volgende Set Me Free veel power en laat horen hoe de muzikanten als songwriters zijn gegroeid. Genieten, en dat geldt ook voor de toegift, die voorafgegaan wordt door een toespraak van Mark. Hij overhandigt een verlovingsring aan een koppel dat dichtbij het podium staat. De muzikanten (ook Merel Bechtold staat inmiddels tussen de anderen in) vervolgen met het uitstekende, razende Human Sacrifice, Faceless Spies - National Security Extremism Part 2 en Bite The Bullet.

De bezoekers kunnen er geen genoeg van krijgen en hopen daarna op nog meer, maar het is voorbij. In de merchruimte is er daarna ruim gelegenheid om de bandleden te ontmoeten. Het is nog lang gezellig. MaYaN was vandaag heer en meester en zal zijn populariteit flink zien stijgen met het uitstekende Dhyana. In het voorjaar verzorgt de symfonische deathmetalband een aantal bijzondere shows met covers van onder meer After Forever en Stream Of Passion. Beslist iets om naar uit te kijken. (Jeffrey)

Setlist MaYaN in Utrecht:
1. The Rhythm Of Freedom
2. Tornado Of Thoughts (I Don't Think Therefore I Am)
3. Saints Don't Die
4. Dhyana
5. Rebirth From Despair
6. The Power Process
7. The Illusory Self
8. Satori
9. Maya (The Veil Of Delusion)
10. The Flaming Rage Of God
11. Set Me Free

Toegift:
12. Human Sacrifice
13. Faceless Spies - National Security Extremism Part 2
14. Bite The Bullet

Setlist Elyose in Utrecht:
1. Fragrances / Femme De Verre
2. Mes 100 Ciels
3. Asym�trie
4. Wine From The Sick
5. Plus Qu'Humain
6. Un Autre �t�
7. Psychosis
8. De Guerre Lasse

Setlist Carthagods in Utrecht:
1. The Devil's Dolls
2. A Last Sigh
3. My Favorite Disguise
4. Memories Of A Never Ending Pain

Met dank aan Anrico van der Linden voor de foto's.