Hoewel de weersvoorspellingen niet gunstig zijn (15 graden en veel regen) melden velen zich goedgehumeurd in de ochtenduren bij het Sint-Jans Bolwerk om met een taxiboot (Zoete Lieve Gerrit) te vertrekken naar de partyboot, waarop men verwelkomd wordt met brute metal door de boxen. Een enkeling heeft getuige een 70000 Tons Of Metal-shirt al ervaring met een metalcruise, maar de meesten wachten in spanning af wat komen gaat. Sommigen hebben de moeite genomen om in aanmerking te komen voor de titel mooiste piratenvrouw en stoerste piratenmeneer.

Na een tijdje varen zien we aan de Diezerkade de eerste, verdwaalde festivalgangers staan die de boot aan hun neus voorbij zien gaan. Degene die niet vlak van tevoren op Facebook heeft gekeken, mist belangrijke informatie. Voor de volgende editie is dit dan ook een verbeterpunt met betrekking tot de communicatie van de vertrekplaats. De meesten zijn gelukkig wel op de hoogte en stappen even later aan boord van de Columbus.

De partyboat heeft twee verdiepingen. Op de onderste verdieping zijn de toiletten, merch, zithoek met stoelen en tafels en de catering gevestigd. Als je de trap naar boven neemt, vind je het podium, een open ruimte voor het publiek en het dek waar je kunt zitten en staan. Aangezien het aangenaam weer is, zijn daar voorafgaand aan de eerste band de meeste festivalgangers te vinden. Ze begroeten een tweede lading fans, die met de taxiboot arriveert. De sfeer zit er al vroeg in. Vanaf het dek kun je mooi het contrast zien tussen enerzijds de zon, anderzijds het nadere onweer. Het levert een mooi natuurverschijnsel op met aan de ene kant blauwe lucht met wat vriendelijke wolken en aan de andere kant een zeer donkere en dreigende lucht, waaruit vlak voordat de eerste band begint, de nodige regen valt.

Iedereen naar binnen dus en dat is gunstig voor de publieke belangstelling voor de show van Persistense, die zeer vermakelijk met de soundtrack van The Love Boat begint. De Bossche deathmetalgroep, die al sinds 2000 bestaat, maar slechts één full-length op zijn naam heeft staan (In Blood And Heart uit 2009), laat zich van zijn energieke kant zien. Met name frontman Stefan van Vugt doet er van alles aan om het publiek mee te krijgen door over de dansvloer te lopen tussen de aanwezigen door en ze van dichtbij toe te screamen en grunten. Hij kan echter niet voorkomen dat de nummers niet echt aanslaan, mede vanwege zijn wat schorre vocalen die wat kracht missen. De mix van onder andere Bolt Thrower, Sepultura, Death en In Flames is aardig, maar niet echt verheffend. Positieve uitzonderingen zijn The Reality (hoogtepunt van de set), Useless War en Overcome, waarin memorabele leads en goede grooves zijn verwerkt. Na een matig begin (Progress bevat wat oneffenheden) vervolgen de heren in de tweede helft van het optreden strakker. Al met al doet Persistense het aardig.

De tweede act is Grindpad. Waar men nog wat passief mee stond te knikken bij Persistense, komt het publiek goed in beweging op de crossoverthrash met gangvocals (denk aan S.O.D., Slayer, Municipal Waste, Anthrax en M.O.D.). Binnen de kortste keren staan er mensen te headbangen en als tijdens het titelnummer van de uitstekende ep Sharkbite! (2017) er twee opblaashaaien in het publiek belanden, is het feest. De eerste crowdsurfer gaat de lucht in (en tegen het lage dak aan) en overal zie je lachende mensen. Olivier van der Kruijf toont zich een charismatisch frontman die tussen de nummers door met vermakelijke opmerkingen komt. De aangekondigde nieuwe plaat van de Utrechtse formatie is er één om naar uit te kijken. De energieke songs doen het uitstekend en tijdens My Name Is Violence komt het zelfs tot een circlepit om het trapgat heen. Grindpad zorgt daarmee voor één van de hoogtepunten van de dag.

Tussen de buien door is het prettig toeven buiten. Terwijl de metal raast, doet de Columbus rustig aan. Er valt van alles te zien langs de oever van de rivier. Mooie natuur, dieren en jawel: campinggasten. Twee nietsvermoedende kinderen zijn aan het vissen. Een moeder zit een paar meter verderop. Ze worden door velen op de boot gegroet. Een hilarisch tafereel.

Splinterbomb en Dead End hebben blijkbaar van positie gewisseld in het programma. Dead End speelt eerst. Het is de eerste band die zichtbaar veel aandacht heeft besteed aan de aankleding van de show. De heren musici verschijnen geschminkt en uniform gekleed. Zanger Bryan Boorsma geeft de death/doom een mysterieus tintje, zowel met zijn verschijning in kledij en met hoed op als met zijn specifieke grunts. Venture en My Malady zijn de hoogtepunten van de set, die een mix bevat van Reborn From The Ancient Grave (2016) en de aankomende full-length The Mind’s Asylum. Het Brabantse collectief dat sinds 2014 weer actief is, brengt vandaag een gevarieerdere set dan op Stonehenge en houdt mede daardoor de aandacht langer vast.

Daarna dus Splinterbomb. De Bosschenaren spelen groovy thrash met Machine Head, Hatebreed, Pantera, Sepultura en Testament als inspiratiebronnen, maar dankzij de grunts van Michel van Bijnen komt ook de naam van Gorefest in gedachten op. De mannen zijn gezamenlijk pas sinds 2014 actief en hebben slechts een ep en een single op hun naam staan, maar spelen vandaag gortdroog en strak. Vooral het sfeervolle en goed opgebouwde Incineration By Daylight springt eruit. Confess (over de gelijknamige band uit Iran, waarvan de leden gearresteerd werden) gooit het tempo omhoog, maar doorgaans overtuigt Splinterbomb met zijn heavy grooves, zoals in Maniac. Er zijn aardig wat mensen aan het headbangen en als de Sepultura-cover Refuse/Resist klinkt, is het uiteraard feest en crowdsurfen er een paar bezoekers tegen het plafond aan. Splinterbomb laat een positieve indruk achter.

Daarna is er een half uur pauze. De boot blijft even liggen bij een kade in Engelen zodat er wat spullen in- en uitgeladen kunnen worden. Enkele festivalgangers verlaten de boot, maar het blijft toch gezellig druk. Veel bezoekers genieten van wat eten, dat trouwens schappelijk geprijsd is. Er zijn weliswaar wat problemen met de tap en het eten raakt in de avonduren op waardoor er minder keuze is, maar afgezien van de kinderziektes blijft de sfeer goed en doen de vrijwilligers erg hard hun best om het iedereen naar zijn of haar zin te maken. Een paar bands vragen daar dan ook terecht applaus voor.

De rust is voorbij zodra de eerste tonen van Sepiroth klinken. De brutal deathmetalband maakte recentelijk op Stonehenge al een uitstekende indruk en doet dat vandaag nog eens dunnetjes over. Het is vooral drummer Damiën Kerpentier die de monden van verbazing doet openvallen. Hij zit er heel rustig en geconcentreerd bij, maar ondertussen imponeert hij met zijn veelzijdige drumspel. In de drie kwartier varieert hij knap met lichte accentveranderingen en een veelvoud aan verschillende ritmes; een lust voor het oor. Hij tikt per ongeluk nog een kap van een lamp kapot, maar scherven brengen geluk. De andere bandleden doen namelijk niet veel voor hem onder. Ben de Graaff (tevens vocalist bij het interessante Phlebotomized) grunt en pigsquealt ondertussen de boel bij elkaar. Veel woorden tussen de nummers door zijn er niet. Sepiroth laat de soms aan Sinister herinnerende death metal het werk doen, raast door de set heen, ziet tot tevredenheid een aantal headbangers de show van dichtbij volgen en krijgt terecht veel bijval.

De lat ligt dus hoog voor The Lucifer Principle, maar met de charismatische frontman Earik Mortem in de gelederen heeft de groep een belangrijke troef. Vanaf het eerste moment betrekt hij het publiek bij de show en zet hij iedereen in beweging. Dat lukt ook direct goed met het swingende The Pitch Black Dawn. De Apeldoornse formatie, die voor het eerst sinds tijden live speelt (op een repetitie van een viertal dagen geleden na), is een brok energie en stompt de groovy death metal de dansvloer op, waar flink geheadbangd wordt en een chaotisch feest ontstaat met crowdsurfers, een pit en mensen die door de microfoon meeschreeuwen, waaronder Stefan van Persistense. Earik zelf wordt ook nog even op handen gedragen. Hoogtepunten op de setlist zijn onder andere tracks van het meest recente studio-album Play Dead. Vooral de rockende grooves van Razor en het stampende titelnummer komen live erg goed uit de verf. The Lucifer Principle oogt hongerig en gemotiveerd en weet van geen ophouden, want de band speelt ruim tien minuten langer dan gepland.

Ondanks dat het nog niet heel laat is, begint de lange dag zijn tol te eisen. The Lucifer Principle heeft velen murwgebeukt. Bij Disquiet is er dan ook wat minder belangstelling. Dat doet niets af aan de kwaliteiten van de thrashers, die met hun melodieuze inslag een verfrissing vormen tussen de brute metal tot dan toe. Juist die melodieuze factor is onderscheidend. Zo begint het optreden overtuigend met Ascending. Agressie en twinleads vullen elkaar goed aan. Ook in Condemnation is dat het geval. Born To Dissent begint met een fragment van Sad But True, leuk gedaan. Andere invloeden zijn Exodus, Arch Enemy en Testament. Een actief headbangende groep staat dichtbij het podium te genieten. Bij Designed To Violate komt het tot een wall of death, maar springen bij Trenches Of Blood komt er nauwelijks van. Dat moet invalbassist Ronald Pieterse ook niet doen, want dan stoot hij zijn hoofd tegen het lage plafond. Sterke en wat minder opvallende nummers volgen elkaar op. Het oudje Killing The Silence, Las Pasi en From Essence Deprived komen het sterkst uit de verf van de tracks tijdens de tweede helft van het optreden. Disquiet werkt hard en vermaakt een selecte groep toeschouwers.

Aan het aantal bezoekers dat de moeite neemt om bij Sinister te gaan kijken, kun je niet opmaken dat we hier met de headliner te maken hebben. Net als bij Disquiet staat er echter een groep headbangers te genieten van de razende blackened death van het collectief rond Adrie Kloosterwaard. Nieuw in de line-up is de Poolse gitarist Michał Gralak, die zich actief presenteert. Dat doen ook de anderen, waarbij de verbetenheid van drummer Toep Duin opvalt. Adrie dankt de aanwezigen netjes na afloop van elk nummer en geeft aan dat Sadistic Intent, een van de hoogtepunten van de set, geschreven is voor mensen die ouder zijn dan vijftig jaar, om na Epoch Of Denial te vervolgen met dat deze track van het debuut Cross The Styx (1992) is geschreven voor mensen die ouder dan zestig zijn. Sinister beukt door een verkorte en solide set en sluit bloederig af met The Carnage Ending.

Sommigen maken dat niet meer mee. Ze zijn met de eerste taxiboot weer terug naar het vaste land, naar het station om de laatste trein te halen wellicht. Op de taxiboot is het gezellig en als de vraag klinkt of iedereen het naar de zin heeft gehad, klinkt een vermoeid, maar tevens overtuigend geluid. Ook op de vraag of iedereen er volgend jaar bij is, antwoordt men massaal bevestigend. Volgend jaar dus weer, dan met een grotere boot. Dat het concept is aangeslagen, blijkt wel. Het is jammer dat er een wc-deur kapot ging en dat men in Engelen geluidsoverlast ondervond, maar verder was het een relaxed dagje op het water met veel gezelligheid en metalbands die voor sommigen bijzaak leken, maar anderzijds voor een muzikaal prettige omlijsting zorgden.

Setlist Sinister:
1. The Malicious
2. Transylvania (City Of The Damned)
3. Blood Ecstasy
4. The Grey Massacre
5. Convulsion Of Christ
6. Sadistic Intent
7. Epoch Of Denial
8. The Science Of Prophecy
9. The Masquerade Of An Angel
10. The Carnage Ending

Setlist Disquiet:
1. Ascending
2. Condemnation
3. Born To Dissent
4. Great Divide
5. Designed To Violate
6. Trenches Of Blood
7. Killing The Silence
8. Las Pasi
9. IDK
10. From Essence Deprived

Setlist The Lucifer Principle:
1. The Pitch Black Dawn
2. Born In Bloodshed
3. Razor
4. Eaten By The Wolves
5. Monster
6. Soul Saviour Throat Cut
7. Play Dead
8. Bond Of Supremacy
9. Feeding The Land Of The Dead
10. Into Decay
11. I Am The Law

Setlist Sepiroth:
1. Ketuba
2. The Ethnic Divide
3. Letters From The Unknown
4. Until Proven Guilty
5. Unending Echobrain
6. Their Heads, Our Glory
7. Abandoned
8. Sniper Alley
9. Resolution 836
10. Ten Day War
11. Breadline Massacre

Setlist Splinterbomb:
1. Free Your Mind
2. Dying Time
3. Incineration By Daylight
4. Refuse/Resist (Sepultura-cover)
5. Hide Or Fight
6. Original Sin
7. Confess
8. Inner War
9. Maniac
10. All Against All

Setlist Dead End:
1. God Is A Fire
2. Avarice
3. Haze Of Lies
4. Venture
5. Backfire
5. Follow
6. Dead End (Reborn)
7. My Malady

Setlist Grindpad:
1. Intro
2. Not Fucking Dead
3. Poserkiller
4. Sharkbite
5. Burn The Rapist
6. Come In Peace (Go In Pieces)
7. The Lion’s Strife
8. The Knife
9. Mature Love
10. To Those About To Die
11. MK Ultra
12. Toxic Terror
13. My Name Is Violence

Setlist Persistense:
1. Further
2. The Reality
3. Progress
4. Useless War
5. Doomsday
6. Overcome
7. Sick World