Het is nog vroeg (laat in de middag) als Call The Riot aan zijn set begint. Er staan evenveel mensen als bij het eerste optreden van Iron Maiden ooit: zon acht belangstellenden. De lage opkomst en de warmte binnen weerhouden de rockgroep er niet van om zich energiek te presenteren. Na verschillende zangers heeft gitariste Natascha Rossel de positie achter de microfoon overgenomen. Haar zang doet wat denken aan die van Jacqueline Govaert van Krezip, de muziek aan die van Skillet en Paramore. De zang van Natascha komt het beste tot zijn recht in de melodieuze en rustigere passages, zoals in My Own Worst Enemy, waarmee de set overtuigend van start gaat, en in The Fire, een van de beste composities op de setlist. In Better Than You, waarin het er wat ruiger aan toe gaat met traditionele metalriffs, komt de zang minder goed uit de verf. De drummer weet hierin het tempo niet goed vast te houden. De set eindigt goed met Last Goodbye, John Cooper en Nobody Cares. Op wat foutjes na (door de gitarist in Catching Up en de drummer in Nobody Cares) maakt Call The Riot, dat onderling plezier heeft, een solide indruk en ziet de belangstelling tijdens het optreden stijgen. Voor deze groep is het vooral een kwestie van veel podiumervaring opdoen.
De Zwarte Cross blijkt geen goede voorbereiding te zijn voor frontman Robin van Eerden van 7Tools, dat uit de buurt komt en sinds 2012 actief is. Robins stem heeft duidelijk te lijden onder het gefeest op het festival. Hij excuseert zich hiervoor. Zijn bandmakkers maken een betere indruk met groovy riffs la Sepultura (I Remember), Godsmack en Pantera. Dankzij hun bijdrage zijn Own Worst Enemy, Manifest en Leeches hoogtepunten van de set. Het is jammer dat de zang vandaag ondermaats is, want met de zanglijnen zelf is namelijk niet veel mis. Robin toont zich zeer energiek en duikt een paar keer het publiek in, dat in wat groteren getale aanwezig is dan bij Call The Riot. Echt druk is het nog steeds niet, maar de aanwezigen hebben een welverdiend applaus over voor de winnaar van de Achterhoekse Band Competitie 2018.
Wij zijn Astraea en we maken er een feestje van. De mannen uit Duiven hebben er zin in. In 2014 is de moderne progressieve metalcoregroep opgericht en binnenkort komt er een ep uit. Daarop is een mix van Born Of Osiris, Monuments en Architects te horen. Retrospective, Dreamer (prima leads) en het relatief toegankelijke Alter Focus zijn vandaag de beste visitekaartjes. De bandleden komen een paar keer de dansvloer op en frontman Lucas Hermus betrekt het publiek goed bij de show. Terwijl hij verantwoordelijk is voor de screams, is het drummer Jens van der Ham die de cleane vocalen verzorgt. Astraea maakt van de eerste drie bands de meest positieve indruk. Er zit wat dat betreft een mooi opgaande lijn in de programmering.
Het is inmiddels wat drukker aan het worden. Zowel buiten op het terras, waar het heel gezellig is, als binnen. Bij Astraea stonden er zon dertig mensen te kijken, bij Sisters Of Suffocation dik vijftig. Er zijn een paar bezettingswisselingen geweest en Els Prins stelt de nieuwe bandleden voor. Dat zijn gitariste Emmelie Herwegh (gepromoveerd van fotografe naar gitariste) en drummer Kevin van den Heiligenberg. De toevoeging van laatstgenoemde nodigt uit tot discussie over de bandnaam (Siblings Of Suffocation), maar aangezien de band bij Napalm Records heeft getekend als Sisters Of Suffocation, blijft het daar (voorlopig) bij. De dames en heer trappen vandaag overtuigend af met Host Of A Dead Fetus en Shapeshifter. Het blijft verbluffend om de brute, lage, extreme vocalen van Els te horen. Dat het ook anders kan, bewijst ze in I Swear. In deze emotionele, aan Bidi van Drongelen opgedragen track, schakelt ze kort even naar cleane vocalen, voordat de intensiteit weer zegeviert met blasts, grunts en screams.
Tussen alle bruutheid (Our Bodies Will Rot) is het de kalmere track Psychosurgery die als een van de hoogtepunten van de set geldt, al is het jammer dat de melodieuze solo niet goed uit de verf komt. Het is een van de weinige momenten waarop Simone van Straten naar voren stapt. Ze verzorgt samen met bassiste Puck Wildschut de achtergrondvocalen. Het optreden is zowel bruut als vermakelijk. Els kondigt Tales Of A Martyr aan als ballad van de set, dus pak je zakdoeken en aanstekers er maar bij. Met Skinless Flesh is het nog een keer knallen en headbangen geblazen. Er is veel beweging en bijval in de zaal voor de prestaties van het vijftal op het podium. Na drie kwartier van het geplande uur zit het er helaas al weer op. Sisters Of Suffocation, dat momenteel bezig is met de opvolger van Anthology Of Curiosities, stapt als een van de winnaars van het podium en reist met een goed gevoel af naar MetalDays in Sloveni.
Het tweede hoogtepunt van de avond is Thrashcan. De Achterhoekse band bestaat uit Johan Godschalk (Wicked Mystic), Oscar Thijssen (Mortal Form), Vincent Wassink (Mortal Form), Michiel Kip (Death Squad) en Eelco Kuenen (Mortal Enemy). De frontman had net zo goed op de fiets kunnen komen, maar ik ben niet zo sportief. Het kwintet maakt een gemotiveerde en ontspannen indruk en staat lekker te spelen. Het optreden begint met de combi Troops Of Doom en Arise. De mannen houden hierna het tempo hoog met onder meer Welcome To Your Death (Annihilator) en Blackened (Metallica), een van de publieksfavorieten. De heren hebben onderling veel plezier, betrekken de toeschouwers goed bij de show en dat zorgt voor een gezellige sfeer op de dansvloer. Na Mistress Of Pain van Death Angel (een nieuwtje op de setlist) sluit Thrashcan overtuigend af met Into The Pit, Inner Self, Raining Blood en Fight Fire With Fire.
Het is inmiddels na middernacht en de meeste bezoekers houden het tijdens of na Thrashcan voor gezien. Het had dan ook beter geweest om het programma wat compacter te houden, want Inferum speelt slechts voor een kleine twintig man. Er is weinig eer te behalen op dit late tijdstip. Zeker omdat men vermoeid is van de hitte. Een kleine groep aanwezigen zorgt nog wel wat voor vermakelijke taferelen (zoals zittend op de grond roeien, waar de serieuze bandleden wel om kunnen lachen), maar veel impact heeft de moderne extreme metal van de Eindhovenaren niet, de inzet van rookkanonnen en het synchroon headbangen van de jonge bandleden ten spijt. Het dreigende Surgical Schizophrenia, het memorabele Incineration, het van fraaie leads voorziene Paranormal Reality. het sterke tweede deel van Beyond Reach en het titelnummer van de ep Modern Massacre - het hoogtepunt van de set tonen de kwaliteiten van Inferum vanavond het beste aan, maar de eerste editie van GorillaFest gaat toch een beetje als een nachtkaars uit. Verder niets dan lof voor de organisatie ter plekke. Dankzij de inzet van veel vrijwilligers en het vriendelijke personeel was het een leuk feestje, dat beslist om een vervolg vraagt.
Setlist Inferum:
1. Rottenking
2. Autophagia
3. Surgical Schizophrenia
4. Locked-In
5. Incineration
6. Gluttony
7. Paranormal Reality
8. Blinding Supremacy
9. Beyond Reach
10. Modern Massacre
Setlist Thrashcan:
1. Troops Of Doom
2. Arise
3. Welcome To Your Death
4. Practice What You Preach
5. Caught In A Mosh
6. Surf Nicaragua
7. Blackened
8. March Of The S.O.D.
9. Seargent D And The S.O.D.
10. King Of The Kill
11. Mistress Of Pain
12. Into The Pit
13. Inner Self
14. Raining Blood
15. Fight Fire With Fire
Setlist Sisters Of Suffocation:
1. Host Of A Dead Foetus
2. Shapeshifter
3. This Is Not My Home
4. I Swear
5. The Hunger
6. Brutal Queen
7. I Am Danger
8. Tales Of A Martyr
9. Our Bodies Will Rot
10. Psychosugery
11. Skinless Flesh
Setlist Astraea:
1. Retrospective
2. Sisyphus
3. Dreamer
4. Alter Focus
5. The Last Mile
6. Empyrean Monarch
Setlist 7 Tools:
1. I Remember
2. Twisted
3. Own Worst Enemy
4. Coming Home
5. Manifest
6. Ratrace
7. Leeches
8. Same Roads
9. Acid Rain
Setlist Call The Riot:
1. My Own Worst Enemy
2. Breakaway
3. Am I To Blame
4. Better Than You
5. The Other Side
6. Catching Up
7. Jenna
8. The Fire
9. Last Goodbye
10. John Cooper
11. Nobody Cares
