Zaterdag

Na een korte en koude nacht moet uw verslaggever enigszins warmdieselen. Zodoende wandel ik helaas pas tijdens de laatste tonen van het optreden van de Duitse thrashband Dust Bolt het festivalterrein op. Wanneer Goatwhore om tien voor een aantreedt, staan er maar een schamele honderdvijftig metalheads die de regen trotseren. Hun support wordt wel beloond middels een lekker fel optreden van een band waarvan de muziek even vuig is als de bandnaam doet vermoeden. Frontman Ben Falgoust doet goed zijn best om het publiek te activeren. Dat Goatwhore uit Louisiana komt, is duidelijk hoorbaar. Ook al is de band het beste in het blackened thrash-hokje te plaatsen, de zuidelijke groove is altijd aanwezig. De set focust op het vorig jaar verschenen album Vengeful Ascension, maar het zijn met name Apocalyptic Havoc en lijflied FBS (Fucked! By! Satan!) die veel zwiepende haren en vuisten in de lucht opleveren. De shirts zijn na het optreden al snel uitverkocht en Goatwhore heeft vandaag duidelijk zielen gewonnen.

Hele hordes aan met name jonge bezoekers lijken vandaag louter en alleen aanwezig te zijn om Gloryhammer te zien. De door Christopher Bowes (Alestorm) opgerichte band biedt een volledig uit de hand gelopen parodie op het powermetalgenre. Bombastische, symfonische power metal. Een nummer als Legend Of The Astral Hammer kun je tijden de eerste keer dat je het hoort al meezingen. Muzikaal zit het weldegelijk goed in elkaar en zanger Thomas Winkler, oftewel Angus McFife XIII, Prince Of The Galactic Empire Of Fife, heeft een krachtige stem. De band neemt zichzelf gelukkig absoluut niet serieus en de toneelstukjes die op het podium opgevoerd worden, toveren zelfs bij de grootste zuurpruim een glimlach op het gezicht – uw verslaggever incluis! Gloryhammer stemt zelfs de weergoden vrolijk, want de zon breekt door en blijft de rest van de dag schijnen.

Een festival als Into The Grave, dat gevarieërd programmeert, laat goed zien hoe groot de parapluterm ‘metal’ is. Na alle franje van Gloryhammer, is bruut, bruter, bruutst het devies bij Dying Fetus. Of er nieuw materiaal van het vorig jaar verschenen Wrong One To Fuck With of juist oudere nummers (Grotesque Impalement, Praise The Lord – Opium Of The Masses) gespeeld worden, maakt weinig uit, want elk nummer bevat dezelfde ingrediënten. Snelle passages met priegelriffs worden afgewisseld met lompe beatdownstukken. De vocalen van bassist Sean Beasley en gitarist John Gallagher laag en nog lager. Door de eenvormigheid van het materiaal had de set misschien een nummer of drie korter mogen zijn, maar het is wel enorm effectief. En het blijft ronduit indrukwekkend dat een powertrio zo’n massief geluid weet te produceren. Dying Fetus heeft de grootste pit en het hoogste aantal crowdsurfers van het weekend, met name degenen die al surfend op een luchtbed aan komen zetten, doen de anders zo stoïcijnse bandleden glimlachen.

Optredens van crossoverlegendes Suicidal Tendencies zijn altijd een geval apart. Op de momenten dat er gespeeld wordt, worden klassiekers als You Can’t Bring Me Down en War Inside My Head lekker strak neergezet. Opperbandana Mike Muir is vandaag echter in een erg praatgrage bui. Zijn oraties, alsook de jamsessies waarin de nummers verzanden, halen de vaart nogal uit het optreden. Muir is echter niet de ster van de show: dat is meesterdrummer Dave Lombardo, die we natuurlijk kennen van Slayer. Het is een absoluut genot om hem weer bij een band van formaat aan het werk te zien en horen. Het publiek lijkt het allemaal wel mooi te vinden, zeker wanneer het podium zoals gebruikelijk tijdens het afsluitende Pledge Your Allegiance wordt beklommen door hordes uitzinnige fans.

In 2013 was Paradise Lost nog headliner van Into The Grave. Nu bevindt de Britse doomband zich in het midden van het programma van dag twee. De Britten weten een behoorlijke grafsfeer te scheppen. Dit kan een compliment zijn gezien het genre waarin men opereert, maar dat is vandaag helaas niet het geval. Allereerst doet het moment van aantreden de sfeer geen goed: gelukkig schijnt het zonnetje, maar de neerslachtige muziek slaat totaal niet aan, een enkele fan uitzonderd. De slaggitaar lijkt vanaf mijn positie aan de linkerkant van het podium uit te staan, waardoor we alleen de melodieuze leads van Gregor Mackintosh horen. Zijn melancholische gitaarspel is en blijft de sterkste troef van Paradise Lost, maar met slaggitaar had het geheel een stuk zwaarder en donkerder geklonken. Zanger Nick Holmes is altijd al de zwakste schakel van de band geweest en is vandaag bijzonder slecht bij stem. In positieve zin vallen de sterke nummers From The Gallows en The Longest Winter van Medusa (door de lezers van Metalfan.nl verkozen tot het beste album van 2017!) op, maar waarom men maar blijft afsluiten met de alom verfoeide draak Say Just Words is en blijft een raadsel. Kortom, een mindere beurt van een band waarvan we weten dat ze tot veel beter in staat zijn.

Sinds At The Gates in 2011 de instrumenten weer oppakte, is de band zeer veel op festivals te zien geweest. De Zweden hebben eerder dit jaar het wisselend ontvangen To Drink From The Night Itself uitgebracht. Het concert wordt geopend met de titeltrack, maar het gros van de set is zoals gebruikelijk gewijd aan het invloedrijke album Slaughter Of The Soul. Nummers als de titeltrack, Cold en Suicide Nation, die van invloed waren op vele metalbands die later zouden volgen, klinken nog altijd fris en worden strak en agressief neergezet. Gitarist Jonas Stålhammar, de opvolger van oprichter Anders Björler, blijkt al helemaal ingewerkt te zijn. Tompa Lindberg klinkt vandaag wel wat dunnetjes: het vele optreden heeft duidelijk invloed op zijn screams. Het is een minieme smet op een verder erg vet optreden, dat ook nog eens het non-muzikale hoogtepunt van Into The Grave 2018 oplevert: een man in een scootmobiel wordt op handen de pit door gedragen en heeft duidelijk de tijd van zijn leven.

Een hele generatie metalheads groeide in het eerste decennium van deze eeuw op met Children Of Bodom. Voor veel aanwezigen is de band inmiddels jeugdsentiment. Concerten van Alexi Laiho en de zijnen lieten in het verleden nog wel eens te wensen over, met name vanwege de arrogante houding en het drankgebruik van de voorman. Ook vandaag is hij niet spraakzaam –het is duidelijk te merken dat dit het laatste optreden is dat Children Of Bodom deze festivalzomer geeft- maar er wordt wel erg goed gespeeld. Middels nummers als In Your Face, Needled 24/7, Hate Me! en Angel Don’t Kill wordt er een bloemlezing uit de discografie gegeven, waarbij vooral de combinatie van technisch vernuft en sterke refreinen opvalt. Een solide en vermakelijk, maar toch niet al te memorabel optreden.

In een interview met Metalfan.nl beweerde Into The Grave-organisator Paul van Berlo in 2016 nog dat een blackmetalgeoriënteerde band als Behemoth nooit op Into The Grave zou staan, omdat "het niet in het sfeertje zou passen". Vandaag staan de Polen er echter toch, als headliner zelfs. Het bewijst andermaal het wonderbaarlijke: dat een dergelijk extreme band zo populair is geworden zonder enige concessies te doen, puur op basis van kwaliteit en hard werken.

Behemoth blijkt uitstekend in de sfeer te passen, of sterker nog: de geschminkte en geharnaste formatie zet een heel eigen sfeer neer. Vanaf het moment dat er geopend wordt met het loodzware Ov Fire And The Void pakken de Polen Leeuwarden in en wordt de stad platgewalst. Uw verslaggever zag Behemoth al vaker dan op twee handen te tellen is en in zijn beleving ontbrak de afgelopen jaren de brute overtuigingskracht en het onmenselijk strakke spel dat de band in de periode voordat frontman Nergal met leukemie kampte ten toon spreidde. De band lijkt inmiddels die zwarte magie weer hervonden te hebben. Het helpt ook dat er, nadat The Satanist, volgens de lezers van Metalfan.nl het beste album van 2014, meermaals integraal gespeeld is, nu weer aandacht is voor de rest van de discografie. Zo horen we naast Ora Probis Nobis Lucifer en Messe Noire ook almachtige nummers als Alas, Lord Is Upon Me, Decade Ov Therion en Slaves Shall Serve. Ook worden er twee nummers van het eerder deze week aangekondigde album I Loved You At Your Darkest gespeeld. Dog = God en Wolves Ov Siberia klinken veelbelovend en etaleren op het eerste gehoor nog iets meer blackmetalinvloeden dan er op The Satanist stonden.

De presentatie sluit aan bij de muzikale kracht van Behemoth. Visueel valt er genoeg te beleven en wordt er welhaast een extrememetalmusical opgevoerd, met Nergal als middelpunt. Eerder hadden de showelementen bij Behemoth nogal eens de overhand, maar dit keer is de balans perfect en zet het spektakel het geheel enkel kracht bij. O Father O Satan O Sun besluit niet alleen het laatste, maar ook het beste optreden van Into The Grave 2018.

Resumerend vallen in positieve zin het programma, de locatie en de sfeer op. Het geluid is als voornaamste verbeterpunt te noemen. Het is vanwege de unieke locatie van Into The Grave begrijpelijk dat de geluidsknoppen niet heel ver opengedraaid kunnen worden, maar het gros van de bands had met een slecht geluid te kampen, waarin de basgitaar overheerste. Ook het beperkte voedselaanbod laat te wensen over, al is met alle restaurants op loopafstand geen onoverkomelijk probleem. Voor volgend jaar is Testament reeds bevestigd. Of Into the Grave weer in Leeuwarden plaats vindt is echter nog maar de vraag, want de organisatie heeft te kennen gegeven uit te willen breiden naar twee podia, wat moeilijk gaat in de binnenstad. Stay tuned!

Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina!