Zaterdag, 23 juni 2018
De eerste dag heeft er inmiddels al goed ingehakt. Vol goede moed starten we na een korte nachtrust met de tweede dag die op papier het minst lijkt qua muziek. We starten de dag met het trieste nieuws van het overlijden van Vinnie Paul, de legendarische drummer van Pantera. Veel bands staan hier vandaag even bij stil.
We trappen af met de visuele verrassing tot nu toe, Pensees Nocturnes. Muzikaal is de circusblackmetal niet opzienbarend, maar het gebruik van trompet, trombone en vooral accordeon geeft de Parijzenaren een plus tussen de vele eenheidsworsten van tegenwoordig. Ondanks de warmte is het goed toeven in de tentstages. Je zal er niet verbranden en zo vroeg op de dag krijg je wel een show met mooi podiumlicht. Op de Mainstages moet je daar toch tot zonsondergang op wachten. Ook op deze tweede dag is het publiek al vroeg in groten getale aanwezig.
We vervolgen onze ontdekkingstocht in de tenten met Bloodshot Dawn. De technische extreme metal die de heren ten gehore brengen, staat als een huis, maar dat geldt niet voor hun podiumpresentatie. Die is saai en behoeft aandacht.
Monolord heeft beide wel in de pocket. De doomy sludge is goed en de bandleden verkopen zich uitstekend in The Valley, waarbij het publiek al snel uit zijn dak gaat. Dit optreden is erg verrassend.
Met het Zuid Franse Hantaoma sluiten wij onze tenttour even af. Deze bijzondere band speelt thrash met folkinvloeden en zingt in het Occitan, een sinds begin twintigste eeuw verboden streektaal die een mengeling is van Frans en Spaans. Muzikaal laat deze spannende band een strakke set horen die naar meer smaakt. Inmiddels hebben we al verschillende Franse bands gezien die een positieve indruk achterlaten. Goed dat Hellfest nationaal talent een kans geeft en heel leuk om deze bands eens te zien op een groot podium met dito geluid en enthousiast publiek.
We ruilen de schaduw in voor de koperen ploert. Factortje dertig opgesmeerd, cap op en met voldoende te drinken gaan we naar de Mainstages. Op Mainstage 2 speelt Eskimo Callboy dat graag het opgeplakte pop-imago van zich af wil spelen. Ben je niet zo gecharmeerd van albums met elektronica en metalcore, live doen de Duitsers het lekker en daarmee verdienen ze het respect van het publiek. Het publiek dat trouwens iedere band in zijn waarde laat en al snel waardering laat blijken.
Kon Joan Jett gisteren niet overtuigen, dan gaat L7 daar ruim overheen. De roemruchtige punkrunk/grungedames die op het label en met de producer van Nirvana succes behaalden, bakten er geen pepernoot van. Het geluid was nog rommeliger dan normaal en de bejaarde omas waren gekleed als bakvissen. Dit sloeg werkelijk nergens op. Zonde van de speeltijd.
Op het podium ernaast is het de beurt aan een Franse kwaliteitscrossoverband Rise Of The Northstar. Voor eigen publiek spelen ze helaas maar veertig minuten, maar daarin geven ze wel hun visitekaartje af.
Aansluitend start Mark Tremonti met zijn metalversie van Alter Bridge. Muzikaal en qua songs valt er niets op aan te merken, alleen mag het wel iets minder gewoontjes. Opvallend is ook dat de christelijke Tremonti steeds meer FUCK als powerterm gebruikt om het publiek op te zwepen. Geen probleem hoor, maar hij heeft het niet nodig. Ik vind het juist zo origineel dat hij dat overdreven gezwam liet voor wat het was.
Tijd voor de muzikale break en even rondkijken wat er vandaag weer aan bijzonder geklede bezoekers rondloopt. Na Asterix, Noormannen, Steel Panthers en andere gedrochten te hebben gezien, stoppen we in The Temple om Arkona te zien. Arkona is een Russische metalband met invloeden uit de Russische folklore en Slavische mythologien. Met zangeres Maria Arichipowa als enigste originele bandlid weet Arkona een overtuigend optreden neer te zetten.
Terug bij de Mainstages komen we Bullet For My Valentine tegen. De metalcore met makkelijke refreintjes gaan erin als bier in een droge bek. Kritiekloos consumeren we dit amusante optreden zoals andere bands die zich allang bewezen hebben. Bands als BFMV zie je graag op festivals, gewoon omdat het leuk is.
De deathmetalmannen uit Canada luisterend naar de naam Kataklysm doen al sinds 1991 mee. Met hun drukke en technische muziek krijgen ze een hoop positieve aandacht van het publiek. Tot ver buiten de tent gaan de haren op en neer.
De set en show van Body Count zijn een kopie van FortaRock. Ice motherfucking T, bitch heeft nog steeds genoeg onderwerpen waar hij pissed over is en dat laat hij horen ook. De laatste optredens zijn meer metal dan het ooit geweest is en dat scoort uiteraard goed op metalfestivals. Deze graag geziene gast blijft met zijn familie elk jaar welkom op de festivals.
Madball speelt in de Warzone, dat een amfitheater-achtige opzet heeft en bereikt wordt via een hellebos. In dat afgelegen stukje hel gaat het publiek het hardst tekeer en zo ook bij Madball. De band doet zijn uiterste best om het wilde feest gaande te houden en dat lukt uitstekend.
Op de Mainstage laat de Deftones twee gezichten zien. Hun hardere, oude kant en de gevoeligere, latere kant. Dit heet ontwikkeling en Deftones zet met een doorsnede van het werk een verrassend goed optreden neer.Rap uit de zon, want het is bloedheet. De Finnen van Children Of Bodom staan gelukkig overdekt in The Altar. Jammer dat dit een van de eerste bands was met een beroerde lichtshow. Maar dat mag de pret niet drukken, want de heren speelden zo strak. Uitstekend en overtuigend optreden.
Bij Limp Bizkit gaat het schemeren en is het licht op de Mainstage eindelijk weer zichtbaar en daarmee loopt ook de temperatuur terug. Wes Borland en Fred Durst hebben precies dezelfde outfit aan als in 013. Muzikaal loopt dit optreden ook beter en ondanks dat we bijna een overkill aan Limp Bizkit krijgen, is er veel bijval voor de giganten van de nu-metal. Nu nog een sterk nieuw album en we zijn helemaal als een kind zo blij. De Fransen zijn duidelijk fan van Limp Bizkit. Wes besloot daarop om het publiek in te gaan en met de nodige moeite crowdsurfend weer terug op het podium te komen.
De mannen van Watain zetten een heel sterk optreden neer. Zijn ze momenteel toch al in vorm, dan inspireert Hellfest ze extra. Misschien is het varkensbloed wel extra gekookt door de warmte, waardoor er extra duistere krachten ontstaan. Met een schitterende lichtshow in een bomvolle Temple geven ze een prima show en maken ze naam.
Avenged Sevenfold is toch wel de headliner voor de toekomst. Ondanks dat de band verre van origineel is en de invloeden er heel dik bovenop liggen, doen de mannen wel wat er van ze verwacht wordt: een festival headlinen!
Onder het genot van Parkway Drive gaan we richting uitgang. De band is even op dreef als op FortaRock met dezelfde show. Met inzet en passie weten de Aussies het publiek toch nog in vuur en vlam te zetten.
Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina!
