Allereerst Transient State. Thomas Cochrane heeft de positie op de basgitaar overgelaten aan Nikita Biloshytskyi, die vandaag zijn vuurdoop beleeft. De muzikant uit Oekra�ne houdt zich wat op de achtergrond. Het is vooral Jeoffrey Warmerdam die zich laat zien. De frontman werkt keihard, is al na een paar nummers buiten adem, maar hij krijgt er nauwelijks beweging in bij het publiek. Dat komt met name doordat hij vocaal een matige prestatie levert. Met name tijdens de clean gezongen passages slaat hij de plank mis. Jammer, want instrumentaal gebeurt er ondertussen behoorlijk wat. Het viertal laat een mix horen van onder andere Textures, Periphery, Meshuggah en Monuments. De eerste twee songs raken de luisteraar nog niet, maar het beter vloeiende Promise, het nog onuitgebrachte Moments, Transcendence (met fraaie leads) en Reparture laten horen dat het kwartet wel in staat is om memorabele songs of delen daarvan kan schrijven. Wel is het jammer dat de bassdrops te hard in de mix staan. Op het album Rearranged maakt Transient State vooralsnog een betere indruk dan op het podium, dus er is beslist nog veel werk aan de winkel, met name op het gebied van de zang.

a

Hillsphere kan op veel meer enthousiasme rekenen. De groep rond gitarist Elias Mayer laat de laatste twee jaar een sterke groei zien. Dat resulteert niet alleen in het prachtige album Florescence, maar ook in verbeterde prestaties op het podium. Vooraf is het afwachten of de gelaagdheid van de progressieve metal, die op het recente album te horen is, ook live gereproduceerd kan worden. Al vanaf het eerste reguliere nummer Our Physical Way Of Speaking laat het kwintet horen daartoe goed in staat te zijn. De zang van Tim Beimer is verbeterd, al heeft hij vandaag wat last van een droge keel en is er nog ruimte voor verbetering. Tijdens een instrumentale passage haalt hij dan ook even wat te drinken bij de bar en blijft hij tussen de toeschouwers staan kijken hoe zijn medebandleden het doen. Die brengen het er prima vanaf, zo blijkt uit het zeer fraaie Ghost Of You. Stel je een mix van Opeth, Pink Floyd en The Mars Volta voor en je hebt een aardig beeld. De mannen sluiten overtuigend af met Mind At Rest. De samenzang daarin is prima. Tim, die vertelt dat het nummer op Floresence staat, prijst nog even de merch aan: �Wil niet zeggen dat je iets moet kopen, maar doe het!� En dat gebeurt. Het is terecht, want Hillsphere slaagt er live in om Florescence op een indrukwekkende manier tot leven te brengen.

Daarna is het de beurt aan de Australi�rs. Allereerst Anubis. Deze Aussies doen het een stuk rustiger aan dan de Nederlandse collega�s. Dat blijkt niet alleen uit de ombouwtijd (het programma loopt meer dan een half uur uit, pauzes zijn te kort gepland), maar ook muzikaal, zoals blijkt uit het sublieme Dead Trees, dat aanvangt met rustige pianoklanken en emotionele zang over een verloren liefde, en uit Fool�s Gold, dat vooral een sterk tweede deel bevat. Anubis zit aan de symfokant van de prog. De cinematische muziek is doorgaans rustig, maar pakt soms wat steviger uit met metalriffs, zoals in And I Wait For My World To End (met gaaf basloopje) en All That Is, waarin het orgel- en toetsenwerk onderscheidend is. Op andere momenten is het spel op de liggende slidegitaar van Dean Bennison van toegevoegde waarde. Vandaag staat er in tegenstelling tot het optreden van morgen in 't Blok in Nieuwerkerk aan de IJssel (waar A Tower Of Silence in zijn geheel gespeeld wordt) een beperkt aantal songs op de setlist. Het optreden duurt dan ook slechts een klein uur, maar dat is voor sommigen lang genoeg. De muziek heeft namelijk de neiging voort te kabbelen als deze je niet raakt. De heren staan echter heel goed te spelen en zanger Robert James Moulding, die het publiek bedankt voor het applaudisseren, brengt zijn donkere teksten met veel beleving. Wat meer spannende passages die de luisteraar bij de les houden kunnen echter geen kwaad. Dead Trees en de combi All That Is/Silent Wandering Ghosts zijn de sterkste songs op de setlist. Anubis kan niet iedereen bekoren, maar brengt het er goed en professioneel vanaf.

De muziek van Copia is een stuk moderner en stoerder dan die van hun landgenoten. Denk aan moderne en groovy metalcore met progressieve twists, vooral in de ritmiek en soms in het gitaarwerk. Never Forget en het stevige Disconnected kun je in een keer meezingen, Broken Bones is wat complexer. Het maakt zanger Andrew Bishop niet uit dat hij na middernacht op minder publieke belangstelling kan rekenen. Er staan nog zo�n twintig mensen te kijken aan het einde van de avond die eigenlijk wat te lang duurt. De meeste tracks op de setlist komen van het meest recente album Epoch (2017). Resist, Resonate toont de groovy kant van het kwartet uit Melbourne. In Redemption komen alle variabelen het beste samen: catchy zanglijnen, interessant drumwerk en staccato gitaarpartijen. Andere songs die indruk maken, zijn Never Forget, The Awakening, dat wat aan Monuments doet denken, Karma (sterk refrein) en het bombastische Watching, dat opgesierd is met orkestraties. De formatie die in een tijdelijke bezetting optreedt (Andre en de zeer actieve bassist Bobby Oblak krijgen hulp van sessieleden uit Duitsland) wint de sympathie van de aanwezigen. De stem van Andrew is aangenaam en live komt de kracht van de grooves er beter uit dan op het album. Met Copia komt een veelzijdig avondje prog tot een einde. Een volgende editie van Prog Invasion mag volgens velen wel wat korter, maar verder heeft iedereen zich wel vermaakt.

Setlist Copia:
1. Broken Bones
2. Never Forget
3. Resist Resonate
4. Redemption
5. Hostility
6. Disconnected
7. The Awakening
8. Karma
9. Watching

Setlist Anubis:
1. Pages Of Stone
2. Dead Trees
3. And I Wait For My World To End
4. Fool�s Gold
5. Partitionists
6. All That Is
7. Silent Wandering Ghosts

Setlist Hillsphere:
1. Florescence
2. Our Physical Way Of Speaking
3. The Story
4. Ghost Of You
5. Mind At Rest

Setlist Transient State:
1. Maelstrom
2. Invocation
3. Promise
4. Moments
5. Transcendence
6. Reparture

Met dank aan Bob Geilings Photography voor de foto's.