Het Franse Gojira mag later dit jaar metalfestival Into The Grave headlinen, maar moet het vandaag doen met een klein halfuurtje aan speeltijd en een publiek dat grotendeels nog nooit eerder van deze technische en progressieve metalband gehoord heeft. Door een ongelukkige file zal dit voor veel bezoekers van vanavond ook zo blijven en opent Gojira voor heel wat minder mensen dan verwacht. De heren geven echter een prima optreden in de korte tijd die ze gegeven is en komen uitstekend voor de dag. Vocalist en gitarist Joe Duplantier bedankt zelfs Slash nog even voor de persoonlijke uitnodiging om hier vandaag te mogen spelen en het is vooral zijn broertje Mario Duplantier die indruk maakt met zijn bombastische drumwerk. Ondanks dat de muziek mijlenver weg ligt van de hoofdact, kan het niet anders zijn dat Gojira er wat fans bij gesprokkeld heeft door even kort zijn gezicht te laten zien in Nijmegen.
Volbeat is de tweede opvallende naam in het voorprogramma. De Deense formatie is inmiddels zelf een gevestigde, grote naam en sloot twee jaar geleden, op hetzelfde terrein, FortaRock als hoofdact af. Het is een verstandige zet van de heren om voor Guns N' Roses te spelen. Veel liefhebbers van deze groep zullen namelijk Volbeat niet kennen, terwijl de gemakkelijk in het gehoor liggende nummers, met de ontelbare referenties aan Johnny Cash en Metallica, ongetwijfeld goed zullen vallen bij deze doelgroep. Het kwartet onder leiding van de goed gemutste vocalist/gitarist Michael Poulsen heeft maar veertig minuten om te overtuigen en daardoor ligt het tempo hoog. In een rap tempo vuurt Volbeat zijn grote hits, aangevuld met recent materiaal van het laatste album Seal The Deal And Let's Boogie (2016) op het publiek af en er is niet heel veel tijd voor interactie. Dit publiek is niet al te gretig, maar geeft af en toe wel blijk van waardering door mee te zingen en mee te feesten, zoals bij Sad Man's Tongue, I Only Want To Be With You en afsluiter Still Counting. De publieksparticipatie is echter lang niet wat Volbeat gewend is bij zijn eigen shows, dus de mannen moeten hard werken om voor voldoening te zorgen. Ook niet geheel onlogisch dat het publiek niet helemaal mee komt, omdat Volbeat nog enkele, luttele momenten in de weg zit van de band waar iedereen voor komt. Toch vertrekken de heren uit Nijmegen met meer fans dan ze gekomen zijn door hun solide perfomance en kunnen de verstokte Veronica-luisteraars weer pronken met een 'nieuw bandje' die ze ontdekt hebben.
Dan is het eindelijk zover. De klok wijst half acht en het is wachten tot Guns N' Roses aanvangt. Scepticisme is er uiteraard, want Axl heeft er natuurlijk een handje van om te laat te komen. Deze praktijken lijken echter tot het verleden te behoren, wat naar verluidt mede komt door een clausule die Slash heeft laten opstellen die ervoor zorgt dat Axl beboet wordt als hij te laat komt. Maar de helikopter die de leden brengt, is inmiddels gesignaleerd en het optreden begint zelfs maar een schamele vijf minuten te laat. Het geduld van het publiek wordt nog wel getest met een (te) lang intro-filmpje, maar als deze bombastische animatie dan, na ongeveer tien minuten, eindelijk afgelopen is en de bandleden It's So Easy inzetten, is er geen houden meer aan. Vuurwerk ontploft en een swingende Axl zingt over je zus in haar zondagsjurk en dat het allemaal zo gemakkelijk gaat.
Dat was misschien in de jaren tachtig zo, maar vanavond gaat het Axl niet gemakkelijk af. Het enfant terrible voelt zich uitermate comfortabel op het podium en beweegt soepel heen en weer. Op zijn gezicht is een stralende lach te zien en deze verdwijnt de hele avond niet meer van zijn gezicht. Aan zijn motivatie ligt het niet, maar toch is hij voor Guns N' Roses vanavond de achilleshiel. Vocaal kan hij het namelijk simpelweg niet meer voor klaar krijgen wat hem vroeger wel lukte. De rauwe, doorleefde stem die de muziek zo kenmerkte, is grotendeels afwezig en moet plaatsmaken voor een hoog, zingend stemgeluid, waarmee hij regelmatig uit de bocht vliegt. Met nummers die langzamer gaan of diepere zang hebben, kan hij zich nog redden, maar wanneer er tempo aan te pas moet komen en hoge of snelle uithalen van hem verwacht worden, kan hij deze niet meer waarmaken. Effectief verbloemt hij dit door teksten in een ander tempo te zingen, woorden achterwege te laten en uithalen of nuances in te korten. Ook heeft hij veel tijd achter de coulissen nodig om bij te komen en naar verluidt moest hij daar ook meerdere keren aan het zuurstof.
Maar gooit dit echt roet in het eten? Hooguit te veel zout en peper, waardoor het allemaal wat bitterder smaakt. Veel wordt goedgemaakt door het gevoel van nostalgie en het feit dat Duff en Slash weer naast Axl op het podium staan. Wie wordt nou niet blij van die herkenbare aanblik als de vocalist even op de schouders van de bassist leunt tijdens het zingen of wanneer Slash plaatsneemt naast Axl tijdens n van zijn imposante solo's. It's So Easy en het daaropvolgende Mr. Brownstone zijn dan ook een feest der herkenning. Toch reageert het publiek nog wat lauw in het begin, maar als Slash de gitaarriff van Welcome To The Jungle laat horen, slaat dat gauw om in enthousiasme.
Muzikaal is het optreden dan ook genieten. De gitarist met zijn hoge hoed en zonnebril eist met zijn aanwezigheid en charisma uiteraard alle aandacht op en speelt de sterren van de hemel. Of het nu de langgerekte gitaarsolo's tussen de nummers door zijn, of zijn imposante houding tijdens het spelen. Wanneer hij zijn gitaar vast heeft, gebeurt er altijd wat. Hoogtepunten zijn er dan ook zat. Noem de magistrale gitaarsolo in Estranged en de heerlijke lead tijdens het nummer door, het uitgerekte solowerk tijdens Rocket Queen, het gitaarduet met Richard Fortus tijdens de instrumentale Pink Floyd-cover Wish You Were en uiteraard zijn prachtige rol in November Rain. Daarnaast speelt hij ook glansrijk in het geweldige Coma. Het lijkt wel of de gitarist op zijn knien gesmeekt heeft om deze song te mogen vertolken. Het is namelijk opmerkelijk dat hij tijdens dit nummer over het podium heen rent en vliegt en met veel overgave en energie speelt.
Ook Duff krijgt zijn momenten. Het is vertrouwd om zijn backingvocals te horen naast die van Axl en hij mag ook een song voor zijn rekening nemen om te zingen (New Rose van The Damned). Voor de andere leden is er maar sporadisch aandacht. De prima spelende Richard Fortus speelt veelal een reserverol, doordat alle spotlights op Slash gericht zijn en ook drummer Frank Ferrer krijgt niet de aandacht die hij verdient met zijn goede spel. Daarnaast zou je bijna Dizzy Reed vergeten, die toch al sinds 1990 permanent lid van de band is. Toch is ook hij niet prominent aanwezig en hetzelfde geldt voor Melissa Reese, die de synthesizer- en keyboard, plus achtergrondzang voor haar rekening neemt.
Qua set is er niet heel veel veranderd ten aanzien van de show van vorig jaar. Grote verrassing is Slither van Velvet Revolver, maar ook een erg sterke uitvoering van Madagascar komt voor het eerste deze tour voorbij. Daarnaast is het fijn om nummers als Estranged, Coma en Double Talkin' Jive te horen naast al die vele bandklassiekers. Ook krijg je met Shadow Of Your Love nog een soort van nieuwe track te horen. Dit nummer lag al ten tijde van Appetite For Destruction op de plank en is onlangs uitgegeven als extra bij de nieuwe uitgebreide heruitgave van dat album. Zoals gezegd klinkt de ene track beter dan de ander en heeft Axl hier een grote rol in. Zo loopt het einde tijdens You Could Be Mine vocaal de spuigaten uit, omdat hij het niet kan bijbenen en hij buiten adem lijkt, maar zijn ook de hoge uithalen in Civil War tenenkrommend, net als de zang aan het einde van November Rain. Verrassend genoeg knokt Axl zich dan wel weer goed door This I Love heen, wat zangtechnisch veel van hem vraagt. Ook tegen het einde, wanneer de kraker Nightrain en afsluiter Paradise City voorbijkomen, hoor je sporadisch de oude kracht van de unieke frontman. En wanneer je hem dan tijdens die laatste track over het podium heen en weer ziet rennen en vliegen, terwijl er rood-wit-blauwe confetti over het publiek heen gestrooid wordt en er van alle kanten vuurwerk te zien is, dan is het moeilijk om niet mee te glimlachen.
Fans krijgen in ieder geval wat ze verlangen van de band: een uiterst lange setlist, waarbij geen enkele kraker ontbrak met daarin vele verrassingen, gespeeld door een aantal terugkerende, legendarische, originele artiesten. Kregen ze daarbij ook een geweldige band te zien die het vol overgave speelde? Deels. De chemie tussen het drietal ontbreekt volledig en er is niemand die gelooft dat deze renie gebaseerd is op vriendschap. Axl deed zijn uiterste best, maar is niet meer de vocalist die hij ooit was, maar naast hem staan nu gelukkig twee boegbeelden die zijn tekortkomingen aardig recht weten te camoufleren. Wel was er verrassend weinig interactie met het publiek. Er zou veel winst te behalen zijn door de toeschouwers meer bij het geheel te betrekken. Uiteindelijk heeft de band de nummers die elke show altijd succesvol kunnen maken en bestaat Guns N' Roses momenteel uit een erg sterke muzikale live-bezetting en staat er nu een hoop geschiedenis en nostalgie op het podium. Wanneer de laatste tonen uit de speakers geknald zijn, de groep afscheid heeft genomen en Slash als laatste met een handstand het podium verlaat, blijven er dan ook voornamelijk joelende en blije fans achter die hebben genoten van de show. Ook zijn er terecht de kritische geluiden, want hoe nostalgisch het geheel ook is, het kan niet alle gebreken wegpoetsen.
Setlist Guns N' Roses:
1. It's So Easy
2. Mr. Brownstone
3. Chinese Democracy
4. Welcome To The Jungle
5. Double Talkin' Jive
6. Better
7. Estranged
8. Live And Let Die (Wings-cover)
9. Slither (Velver Revolver-cover)
10. Rocket Queen
11. Shadow Of Your Love
12. You Could Be Mine
13. New Rose (The Damned-cover)
14. This I Love
15. Civil War
16. Yesterdays
17. Coma
18. Godfather Theme (gitaarsolo Slash)
19. Sweet Child O'Mine
20. Wichita Lineman (Jimmy Webb-cover)
21. Used To Love Her
22. Don't Cry
23. Wish You Were Here (Instrumentale Pink Floyd-cover)
24. November Rain
25. Black Hole Sun (Soundgarden-cover)
26. Knockin' On Heavens Door (Bob Dylan-cover)
27. Nightrain
Toegift:
28. Patience
29. Madagascar
30. The Seeker (The Who-cover)
31. Paradise City
Setlist Volbeat
1. The Devil's Bleeding Crown
2. Lola Montez
3. Sad Man's Tongue
4. Dead But Rising
5. A Warriors Call
6. I Only Want To Be With You
7. For Evigt
8. Black Rose
9. Seal The Deal
10. Still Counting
