De avond begon met het Finse Dyecrest. Deze heavy/powermetal band speelde niet onaardig, maar ook niet echt interessant. De nummers misten iets, waardoor het onge�nspireerd over kwam. Daar komt nog bij dat er drie gitariten op het podium stonden terwijl het makkelijk met twee zou kunnen. "If you don't bang your head we'll kick your ass after the show", riep zanger Janne Oksanen nog. Hij zal dan heel wat asses hebben moeten kicken, want het aantal headbangers was op 1 hand te tellen. Jammer.

Bij Dragonforce was het aantal headbangers toch wel verdubbeld, of misschien verdrievoudigd. Maar meer dan dat was het niet. Waarom niet meer? Waarschijnlijk doordat Dragonforce zo snel speelt dat er niet normaal op te headbangen is. In een hoog tempo scheurde de band door diverse nummers van hun twee albums heen, maar doordat de muzikanten zo graag willen laten zien dat ze �n heel snel �n heel goed kunnen spelen missen de nummers een ziel. Het erg tegenvallende geluid van de (electronische) drums hielp overigens ook niet. Op de twee albums komt de muziek goed uit de verf, live een stuk minder. Wederom jammer.

W.A.S.P. dan. Frontman Blackie Lawless is al niet de kleinste, maar om nog een stukje imposanter te lijken laat hij een verhoging vooraan het podium plaatsen, met daarop zijn custom-made microfoonstandaard. Een prachtig ding, echt typisch W.A.S.P. En nog multifunctioneel ook. Later daarover meer.

Nadat de Overture van het nieuwe album door de boxen schalde betrad de band de b�hne. Eerst kwamen er een aantal klassiekers voorbij, zoals natuurlijk Animal (fuck like a beast), Wild Child en Chainsaw Charlie. Het publiek ging dus gelijk uit z'n dak. Maar omdat ze een nieuwe cd hebben kwamen ook daar een paar nummertjes van aan bod: het prachtige What I'll Never Find, inclusief erg lang instrumentaal stuk, en Sister Sadie And The Black Habits. Daarna werd het licht gedimd, klom Blackie in zijn microfoon, en smeerde zich tijdens My Tortured Eyes in met fluoriserende verf, om zo een soort Neon God te worden. Het enige echte showmoment van de avond. Daarna volgden nog twee klassiekertjes (Real Me en I wanna be somebody), en het zat er alweer op.

Gelukkig kwam de band nog even terug voor een toegift. Eerst kwam alleen Blackie, om in zijn eentje een medley te spelen. Onder andere The Idol, The Gypsy Meets the Boy en Sleeping in the Fire werden zo tot 1 lang, melancholisch nummer verwerkt. Afsluiter van de avond was Blind In Texas, waarop het publiek nog even wild werd. Een lekkere afsluiter voor een lekker optreden van W.A.S.P.