Met een biertje in de hand en een illusie armer aanschouw ik de opbouw van Cryptodira dus in het caf en niet in de kleine zaal. Maar so be it en ik heb even de tijd om een Googletje te wagen aan de bandnaam: een ondersoort van de schildpadden, namelijk de halsbergers. Right, daar kan ik dus helemaal niks mee. Laten we maar gewoon beginnen dan. Kom maar op met die muziek. Maar niet voordat de zanger een filosofische polemiek over metafysica de zaal in heeft kunnen slingeren. Fijn, kunnen we ook niks mee. Muziek graag.
Maar als de heren dan eindelijk hun muzikale kop voorzichtig uit het schild steken, wordt duidelijk wat deze Amerikanen in hun mars hebben. Langzaam maar zeker wordt in bijpassende snelheid duidelijk wat het gezelschap ons wil bijbrengen: van alles en nog wat. Het is een potpourri van stijlen. Zo ontwaren we metalcore, jazz en allerlei post-varianten aaneengekneed met allerlei soundlandschappen.
Daar waar dit doorgaans ontaardt in niks, is Cryptodira verrassend onderhoudend. Om de een of andere reden passen al deze genres bij elkaar. De heren muzikanten beheersen alle facetten van het spel en weten de aandacht perfect vast te houden. Enige smetje is wellicht de cleane zang die niet altijd even goed uit de verf komt. Maar dit is een lekkere opener met als hoogtepunt de vocalen battle tussen de twee gitaristen in de afsluitende song.
Onder het genot van een Complexity-biertje praat ik bij met bekenden terwijl het podium rustig aan omgebouwd wordt voor en door het Britse Palm Reader. Dat is ook geen bandnaam om boeken over vol te schrijven, maar gelukkig biedt de muziek duidelijkheid.
"We are Palm Reader. We play loud. We play heavy. We play hard. We play fast", las ik op de Bandcamppagina. Nou daar is geen woord Chinees bij en geen woord van gelogen. Vanaf noot n is de muzikale boodschap 'wij willen rossen'. Waar Cryptodira van het ene naar het andere genre meanderde, is Palm Reader gewoon hardcore. Geen fratsen, geen gedoe.
Dat dit muzikaal vrijwel niet aansluit bij de andere twee bands van de avond interesseert ze niks. Gaan met die banaan. En zo denkt ook het gros van de aanwezigen erover. Een handjevol enthousiastelingen headbangt alsof ze door zanger Josh Mckeown persoonlijk op de hielen gezeten worden, en er wordt goedkeurend geknikt en geapplaudiseert tussen de nummers door. Zelfs de verstokte prognerd moet erkennen dat dit gewoon goed is: Het is strak, het is heavy en het slaat aan. Dit is wel waar men voor komt, dus ja, ach en dat is vanuit antropologisch oogpunt toch ook interessant?
De sfeer zit er in ieder geval goed in vanavond. Het is retegezellig. Tijdens de ombouw lijkt het caf wel een kippenhok. Maar de Rolo Tomassi-tonen van Aftermath doen dat direct verstommen. De sopraanstem van Eva Spence in dit haast poppy nummer zorgt voor gespitste oren en haar sexy voorkomen brengt de ogen tot dito opperste concentratie. We hebben er zin in.
Vervolgens klapt het Britse postcore-gezelschap erin met de vorig jaar verschenen single Rituals. Een ware slap in de face waar nog niet iedereen klaar voor is. Het contrast tussen het lieflijke meisje met de breekbare stem en de brute grunts die haar strot creren, is confronterend. Maar de kenners blren mee.
Gaandeweg het optreden worden er meer en meer zielen gewonnen. Meer hoofden gaan op en neer en er wordt zelfs gemosht. Dat is in een kleine ruimte als het caf natuurlijk altijd even uitkijken en hier en daar tuimelen mensen over elkaar heen. Uiteraard is niet iedereen hiervan gediend en het argument dat je dan maar niet naar een hardcoreshow moet gaan, is en blijft omstreden. Gelukkig komt alles uiteindelijk (letterlijk) op zijn pootjes terecht.
Muzikaal is het genieten. Zowel progfans als hardcorefanaten komen aan hun trekken, want de chaotische posthardcore van Rolo gaat van hot naar her. Zo kan je het ene moment wegdromen in muzikale ambientlandschappen en vervolgens alle woede eruit gooien bij de volgende passage.
Dit soort shows werkt uitermate goed in dit soort ruimtes. Intiem, compact en met toegeweide mensen. Mensen die echt voor de show komen en een feestje willen bouwen. Mijn initile teleurstelling slechts in een cafshow terecht te komen, is snel verdwenen. En zo is op de enkele kniesooor die zeurt over moshers iedereen tevreden. Een steengoede show van een band op topniveau.
Setlist Rolo Tomassi:
1. Aftermath
2. Rituals
3. Ex Luna Scientia
4. Funereal
5. Estranged
6. A Flood Of Light
7. Whispers Among Us
8. Stage Knives
9. Contretemps
10. Opalescent
11. Balancing The Dark
