Sepultura neemt maar liefst drie support-acts mee. De eerste daarvan is de deathcoremachine Fit For An Autopsy. Er zijn bij aanvang zon tweehonderd nieuwsgierigen aanwezig, waaronder een paar handen vol fans. Die schreeuwen mee met frontman Joe Badolato, die beveelt: Bang your fucking head! Dat gebeurt wel, maar het studiomateriaal van The Great Collapse (2017) heeft live toch niet de verpulverende impact waarop je hoopt. Daarvoor staat het volume niet hoog genoeg en is het geluid niet scherp en vet. Toch ontwikkelt zich een circle pit tijdens The Jackal en eindigt de set sterk met Iron Moon en Black Mammoth. De mannen uit New Jersey, die de vroege vogels bedanken voor hun komst en dankbaar zijn dat ze onderdeel mogen uitmaken van deze package, laten daarin horen dat ze zich muzikaal blijven ontwikkelen (en elementen van Gojira toepassen). Ze gaan qua presentatie echter niet voluit en samen met het niet ideale geluid en de lange pauzes tussen de nummers door is Fit For An Autopsy, dat in een kleinere ruimte veel beter tot zijn recht zou zijn gekomen, niet meer dan een aardige openingsband.
Bij Goatwhore zijn er al meer bezoekers op de been. Frontman L. Ben Falgoust II zit echter tijdens de show op een flightcase met een gebroken voet, opgelopen in Itali. Hij is dus minder beweeglijk dan normaal, maar dat maken de anderen om hem heen meer dan goed. Ook Ben toont binnen zijn beperkingen veel beleving in zijn performance. Ook hier geldt dat de blackened speed/thrash/death beter tot zijn recht zou zijn gekomen in een kleinere ruimte, maar de formatie uit Louisiana wint in toenemende mate de sympathie van de aanwezigen. De mannen speler feller en met meer enthousiasme dan de openingsact en er is dan ook meer energie in Ronda. Vooral Under The Flesh en het Frostiaanse Baring Teeth For Revolt slaan al vroeg in de set aan en even later wordt het blastende Collapse In Eternal Worth met gejuich ontvangen, zo ook de aankondiging dat de Amerikanen in de zomer terugkeren voor een optreden op Into The Grave.
Ben, die niet tevreden is met de kwaliteit van het bier, begroet een jonge bezoeker en constateert dat links voor hem veel meer mensen staan dan rechts en wil er graag balans in zien. De mannen van Fit For An Autopsy verschijnen ten tonele om samen met het publiek de frontman een happy fucking birthday te wensen. Ben vertelt dat hij heeft vernomen dat Slayer ermee stopt. Theyre going to hand the flag to someone else. Hopefully us. Daarna verraden Mankind Will have No Mercy en Chaos Arcane de invloeden van Slayer. Dat is niet erg, want beide tracks komen goed uit de verf evenals de hoogtepunten Apocalyptic Havoc (met de tekst Who needs a god when youve got satan?) en het punky FBS, die een vermakelijke en sterke set, waar goed tempo in zit, overtuigend afsluiten met een moshpit.
De opgebouwde feestvreugde gaat weer liggen tijdens het optreden van Obscura. De Duitse formatie speelt technisch op ongekend hoog niveau, maar het is geen muziek om op te bewegen. Toch moeten de complimenten aan de bandleden gegeven worden voor hun performance. Als je de show vergelijkt met eerdere valt in positieve zin op dat de aan het conservatorium afgestuurde muzikanten aan hun performance hebben gewerkt. Zo is er niet alleen maar onderling contact, doen de rookkanonnen hun werk en probeert zanger/gitarist Steffen Kummerer het publiek erbij te betrekken, maar zijn er ook vermakelijke woorden tussen de nummers door.
Toch valt er na het applaus dat volgt op elk nummer een stilte. Als Steffen vraagt hoeveel mensen er bij Complexity Fest zijn geweest bij de show van de oosterburen, zijn dat er slechts vijf. Weinigen lijken dus gekomen te zijn voor de vier musici, waarvan de jarige bassist Linus Klausenitzer (33) nog even in het zonnetje gezet wordt gezet met een taart met kaarsjes. Akrasis (met fantastisch gitaarspel van Rafael Trujillo) en Ode To The Sun (waarbij het publiek eindelijk in beweging komt) zijn de hoogtepunten van de set, al zal The Anticosmic Overload favoriet bij velen blijven. Hoe hard Obscura ook werkt en daarvoor credits verdient alsmede voor het technisch zeer hoge niveau, het blijft meer een studioband dan een liveband. Het geluid is eenvoudigweg niet definieerbaar genoeg om alle kwaliteiten optimaal tot hun recht te laten komen.
Het grote gros is er maar voor een band, voor headliner Sepultura. De veteranen plus jonkie Eloy Casagrande (de drummer is 27) trappen fel af met het thrashende I Am The Enemy. Daarna laten de mannen de diversiteit horen die Machine Messiah (2017) zo kenmerkt. Phantom Self gaat van Fear Factory-achtige zang en groove metal naar oosterse vioolmelodien, tribalritmiek en riffs met een progressieve twist. Het viertal pakt direct door met Kairos (met Derek op pauken en Eloy in de spotlights) en dat zorgt voor veel bijval. Het dak gaat er echter pas echt af bij Territory, dat door velen wordt meegeschreeuwd. De pit neemt een dubbele omvang aan.
Ondanks dat Machine Messiah positief beoordeeld is, blijft het enthousiasme van de bezoekers achterwege zodra de gespierde frontman Sworn Oath aankondigt. Als je net Desperate Cry (met een uitzinnige Casagrande) hebt gehoord, dan wil je graag meer klassiekers natuurlijk. Het groovende Resistant Parasites komt veel beter uit de verf dan Sworn Oath. Derrick neemt nadien het woord: Good evening Oetrecht, today is a special day, its twenty years ago that I joined Sepultura, not bad for a new singer eh? Hij krijgt veel bijval en zingt Against en Choke samen met Andreas Kisser en speelt wederom op de pauken.
Het progressieve titelnummer van de meest recente plaat is beslist een hoogtepunt. Niet eens vanwege de cleane zang, maar vanwege het epische karakter dat heel goed overkomt in de zaal, mede dankzij de zeer geslaagde lichtshow. Kippenvel tijdens een Sepultura-show? Het kan dus. Met Iceberg Dances vervolgen de mannen hun vooruitstrevende spel. Je kunt ze zien genieten. Paulo Jr. en Andreas zoeken elkaar op. Laatstgenoemde schakelt halverwege over op de akoestische gitaar terwijl Eloy imponeert met zijn kleurrijke drumspel.
Daarna komen de zo gewenste klassiekers aan bod met Inner Self, Refuse/Resist en Arise (met een idioot die bier op het podium gooit en dan ook door Derrick persoonlijk terecht wordt gewezen: "Drink the beer, dont throw it on stage. Do you think you can do that?) De pit wordt groter en na een pauze gebeurt dat ook tijdens de toegift met Slave New World, Ratamahatta (inclusief mooie lichtshow) en Roots Bloody Roots. Het is een groot feest met moshende, headbangende en meeschreeuwende fans. Andreas laat een paar fans nog even zijn gitaar aanraken. Roots Bloody Roots doet de grond trillen vanwege het springende volk. Sepultura laat het publiek de voorprogrammas vergeten en stelt zeer tevreden met een energieke show waarin de legendarische band zijn muzikale diversiteit liet gelden. Om in de woorden van Derrick te eindigen: It was a kick-ass enjoyable experience!
Setlist Sepultura:
1. I Am The Enemy
2. Phantom Self
3. Kairos
4. Territory
5. Desperate Cry
6. Sworn Oath
7. Resistant Parasites
8. Against
9. Choke
10. Boycott
11. Machine Messiah
12. Iceberg Dances
13. Inner Self
14. Refuse/Resist
15. Arise
Toegift:
16. Slave New World
17. Ratamahatta
18. Roots Bloody Roots
Setlist Obscura:
1. Ten Sepiroth
2. Ocean Gateways
3. Akrasis
4. The Anticosmic Overload
5. Ode To The Sun
6. Centric Flow
Setlist Goatwhore:
1. Forsaken
2. Under The Flesh, Into The Soul
3. Baring Teeth For Revolt
4. Vengeful Ascension
5. Collapse In Eternal Worth
6. Mankind Will Have No Mercy
7. Chaos Arcane
8. In Deathless Tradition
9. Apocalyptic Havoc
10. FBS
Setlist Fit For An Autopsy:
1. Hydra
2. Heads Will Hang
3. Still We Destroy
4. The Jackal
5. Iron Moon
6. Black Mammoth
Met dank aan Eus Straver van Metal-Experience voor de foto's.
