Het optreden van Treurwilg begint ruim een kwartier later dan gepland omdat er nog gesoundcheckt wordt. Tot die tijd wacht iedereen geduldig in het cafdeel van Little Devil. Als de deur naar het concertdeel opengaat, stroomt deze bewierookte ruimte al snel vol. De Tilburgse doomformatie begint vlak daarna te spelen en doet dat vanaf openingstrack The Inflammation Of Our Blood zeer overtuigend in een sfeervolle setting met wierook en kaarsen. Het geluid staat al snel goed afgesteld en de meeslepende ritmiek en het dissonante getokkel hebben veel karakter. Het zorgt ervoor dat veel bezoekers al vroeg aan het meeknikken zijn. Het kwartet (vocalist/gitarist Rens van Herpt, gitarist Stef Heesakkers, bassist Colin Papen en drummer Mitchell Scheerder) speelt vanavond het album Departure uit 2016 in zijn geheel. Interessant is dat in verschillende nummers en passages meerdere stijlen te ontwaren zijn. Zo begint Labyrinth shoegazy la Alcest, heeft As His Light Is Fading raakvlakken met funeral doom en komt aan het einde van de set de traditionele doom meer naar voren. Welke stijl het ook is, Treurwilg imponeert van begin tot einde met zijn crushing doom vol goede riffs en leads. Zwaar, overtuigend en sfeervol.
Het schema loopt nog wat verder uit. Een half uur later dan gepland begint Hamfer aan zijn set. Terwijl de heren in hun gewone kloffie aan het soundchecken zijn, verschijnen ze even later keurig en uniform gekleed in zwart pak met witte blouse en een stropdas. De performance krijgt daarmee een plechtig, begrafenis-achtig karakter. Het zestal heeft aanvankelijk wat pech met het geluid. Zo zijn de gitaar- en keyboardpartijen nauwelijks te horen. Dat trekt gelukkig wel bij, maar het wordt het nooit ideaal zoals op de albums Evst en Tmsins Iikam. Laat dat het enige smetje zijn op de set, want verder overtuigen de mannen van de eilandengroep De Faerer het overgrote deel van de set. Zo is het fantastisch dat al direct met n van de beste tracks Evst aangevangen wordt. Een complex meesterwerk, niet alleen vanwege de interessante ritmiek, maar zeer zeker ook vanwege de memorabele, epische melodien en de klassieke zang van Jn Aldar.
Met die aangrijpende cleane vocalen vol wanhoop onderscheidt Hamfer zich van concullegas. Het is echter niet alleen de potische voordracht van Jn die de kracht van het zestal tekent. Het is tevens de vooruitstrevende doom die het geheel interessant maakt middels ritmische twists en het portretteren van beelden door goed doordacht samenspel van de heren. Het is daarom nogmaals jammer dat de geluidsman die details in met name het gitaarwerk niet wat sterker uitlicht. Desondanks maakt het geheel indruk. Naast vier recente tracks komen er twee tracks van Evst aan bod en Vrin komt van de ep Vilst Er Ssta Fet uit 2010. Men sluit af met het allereerst geschreven, maar nog niet uitgebrachte dn. Het memorabele Frosthvarv en Hon Syndrast hebben van de nieuwe nummers live de meeste impact. Laatstgenoemde is wat sneller dan de overige tracks en dat zorgt voor veel beweging in de zaal. De bandleden zien het goedkeurend en bescheiden aan. Jn knikt na afloop van elke compositie nederig en respectvol. Hamfer imponeert met interessante composities en bovenal de vocalen van de frontman.
Omdat alles wat opschuift qua planning is er een aantal bezoekers dat van Downfall Of Gaia niets of gedeeltelijk iets meekrijgt. Halverwege de set zijn er ook nog eens technische problemen waardoor het optreden minutenlang stil ligt totdat er een nieuwe kabel is gevonden. Daardoor vertrekken er nog meer bezoekers. Toch blijft de Duits-Amerikaanse formatie zich van zijn goede kant horen met intense, sludgy post-black. Nummers als Carved Into Shadows en Ephemerol hebben impact en zorgen voor veel headbangers in de zaal.
Het is jammer dat de gitaarlijnen die elkaar op de plaat versterken, live moeilijker te definiren zijn. Daardoor maakt het kwartet, waarvan drie bandleden de vocalen voor hun rekening nemen, slechts bij vlagen indruk, zoals tijdens het middelste deel van Carved Into Shadows en het eerste, shoegazy deel van Ephemerol. Het atmosferische karakter van de muziek wordt nog eens kracht bijgezet door aan het begin van elke track een flinke lading mist de zaal in te blazen. Op Brood na komt het hele album Atrophy (2016) aan bod. Slechts het intense Drowning By Wing Beats en To Carry Myself To The Grave zijn de oudere tracks op de setlist. Een selecte groep liefhebbers weet de show te waarderen, maar de mannen hebben wel eens meer indruk gemaakt op het podium. Downfall Of Gaia is een aardige afsluiter van de avond die zeer overtuigend begon met Treurwilg en Hamfer.
Setlist Downfall Of Gaia:
1. Woe
2. Carved Into Shadows
3. Ephemerol
4. Ephemerol II
5. Drowning By Wing Beats
6. To Carry Myself To The Grave
7. Atrophy
8. Petrichor
Setlist Hamfer:
1. Evst
2. Deyir Varar
3. Stygd
4. Tvstevndur Meldur
5. Vrin
6. Frosthvarv
7. Hon Syndrast
8. dn
Setlist Treurwilg:
1. The Inflammation Of Our Blood
2. Labyrinth
3. As His Final Light Is Fading
4. The Vacant Void
5. Departure
