Het Amsterdams-Braziliaanse Seita staat te boek als death/thrashmetalband. Het pallet waarmee men zich bij het schilderen bedient, bevat echter veel meer kleuren. Groove, pakkende nummers, gevarieerd gitaarwerk en invloeden die van Slayer tot Fear Factory gaan, kenmerken de set. In het bijzonder vallen het strakke drumwerk van Damian Lopez, de gitaarmuur die Pablo Minoli optrekt met zijn achtnsarige gitaar en de vlijmscherpe screams van frontman Michel Gambini op. Maar het is vooral de nimmer aflatende passie die Seita-optredens altijd weer tot een succes maken. Het is te verwachten dat er onder het langzaam binnendruppelende publiek zieltjes gewonnen zijn.
Rebaelliun is in verschillende opzichten een typisch Braziliaanse band. Het drietal lijkt het haast ontwapenende geloof te hebben in de onderlinge verbintenis tussen de legioenen der metalheads, zoals alleen de zeldzaam fanatieke Zuid-Amerikaanse metalbands en fans kenmerkt. Qua stijl is de band ook vrijwel identiek aan landgenoten Krisiun, die eveneens als trio opereren. De death metal staat bol van de blastbeats. Rebealliun mist echter het talent voor het verweven van deze gewelduitbarstingen in pakkende nummers, zoals de broeders Kolesne dat wel kunnen. Daarbij is het geluid vrij rampzalig en is het nauwelijks te horen wat gitarist Fabiano Penna uitvoert. Daardoor is Rebaelliun niet zo bruut als het had kunnen zijn.
Pestilence is inmiddels toe aan de derde incarnatie. Na in 1994 het bijltje erbij neergegooid te hebben, was men vanaf 2008 weer actief. Een drietal wisselend ontvangen albums later, eindigde die renie in 2014. Het bloed kruipt bij gitarist en vocalist Patrick Mameli echter waar het niet gaan kan. Binnenkort verschijnt het nieuwe album Hadeon. Alvorens het zo ver is, werpt Pestilence nog eenmaal een blik op het verleden. Vanavond worden er enkel nummers gespeeld van de eerste vier albums, waarvan met name Consuming Impulse (1989) en Testimony Of The Ancients (1991) als internationaal vermaarde deathmetalklassiekers gelden.
Nu moet ik zeggen dat ik niet onder de indruk was van de vorige periode van Pestilence. Albums als Resurrection Macabre (2009) en Doctrine (2011) sloegen niet aan, maar met name live liep het uit op een teleurstelling omdat men de grootste klassiekers van weleer achterwege liet en de band er bovendien nauwelijks zin in leek te hebben. De intrinsieke motivatie lijkt dit keer hervonden te zijn: er wordt met meer overtuiging en spelplezier gespeeld dan ik ooit eerder bij Pestilence gezien heb. Mameli geeft eerlijk toe behoorlijk zenuwachtig te zijn, maar eigenlijk is daar nauwelijks reden toe. Hij heeft in de vorm van Santiago Dobles (gitaar), Tilen Hudrap (bas) en Septimiu Harsan (drums) drie zeer bekwame muzikanten om zich heen verzameld. En over de setlist is vanavond helemaal niets te klagen.
Het eerste deel van het concert is gewijd aan het debuut Malleus Maleficarum (1988). Eigenlijk was het ten tijde van dat album in de kinderschoenen staande Pestilence nog een thrashmetalband. Om een totaalbeeld van de ontwikkeling van de band te krijgen, is het alleraardigst deze nummers eens live te horen. Met Dehydrated van Consuming Impulse begint de pret, oftewel het deathmetaldeel van de avond, pas echt. Goor als op die klassieker klinkt het vanavond niet: Mameli is gewoon een minder unieke vocalist dan Martin van Drunen. Maar Chronic Infection en natuurlijk Out Of The Body zijn in welke hoedanigheid ook onweerstaanbaar en veroorzaken behoorlijk wat beweging in het publiek.
Het hoogtepunt wordt gevormd door de nummers van Testimony Of The Ancients. The Secrecies Of Horror, Twisted Truth en Land Of Tears zijn allemaal kunstige mengelingen van brutaliteit en techniek, die nog niets aan kracht ingeboet hebben. Verrassend tot slot, is dat men afsluit met nummers van Spheres (1994). Onze best verkopende plaat, grapt Mameli met een wrang glimlachje. Het was de tegenvallende respons op dit album, waarop de genrevreemde invloeden uit de jazz en fusion toenamen, die de eerste periode van de carrire in de jaren negentig de das omdeed. Bij het horen van een nummer als Mind Reflections blijkt echter dat Pestilence zijn tijd als technische deathmetalband gewoon ver vooruit was. Kortom; een gaaf en strak optreden, dat ondanks de nostalgische inslag zeer nieuwsgierig maakt naar het binnenkort te verschijnen album Hadeon.
Rebaelliun:
Seita:
