Threshold, Damnation Angels en Day Six in Zoetermeer

Allereerst zijn het de mannen van Day Six die het podium betreden. Dat zijn bassist Eric Smits, drummer Daan Liebregts, toetsenist Rutger Vlek en zanger/gitarist Robbie van Stiphout. De Nederlandse progband mixt invloeden uit de jaren zeventig (Pink Floyd, Rush, Yes, King Crimson) met die van een latere periode (Dream Theater, Symphony X). De derde full-length Solitary League is vanavond al verkrijgbaar en dat terwijl deze officieel nog niet uit is. Dat is ook direct het probleem met de set van vandaag. Slechts opener Massive Glacial Walls komt bekend voor. De drie nieuwe tracks die daarna aan bod komen, hebben eigenlijk meerdere luisterbeurten nodig om er een goed oordeel over te kunnen vormen.

Vooral Myriad Scars maakt de eerste luisterbeurt een positieve indruk. Het jazzy uitstapje is geslaagd en de opbouw aan het begin verdient een compliment. Elders in de set lijkt een rode lijn te missen. Aan het enthousiasme van Robbie ligt het niet. Hij is constant in beweging en staat intens te headbangen. De anderen om hem heen doen het wat rustiger aan. Eric laat horen als achtergrondzanger over een prima stem te beschikken. Zijn flauwe grap dat er een knopje op de microfoon zit waarmee hij kan overschakelen naar het Duits had achterwege gelaten mogen worden. Day Six is een aardige openingsact die echter vanavond geen potten breekt. Dat ligt met name aan de complexe songs, die na een enkele luisterbeurt niet blijven hangen.

De tweede act van de avond tapt uit een heel ander vaatje. Damnation Angels speelt namelijk symfonische power metal, geïnspireerd door Helloween en Kamelot. Het collectief uit Doncaster, South Yorkshire is sinds 2006 actief en heeft in de afgelopen jaren een ep en twee full-lengths op de markt gebracht. Op Bringer Of Light (2013) en The Valiant Fire (2015) is de Noorse zanger Per Fredrik Åsly (artiestennaam PelleK) nog te horen, maar inmiddels is zijn plek achter de microfoon overgenomen door de Argentijn Ignacio Rodríguez (Arkahn, Azeroth, Morwen, ex-Innvein, ex-Father Time). Ignacio toont zich net als de andere bandleden zeer enthousiast en de muziek zorgt al snel voor een positieve vibe.

De vierkwartskaatstrategie mist voor een aantal progliefhebbers echter de nodige uitdaging. Slechts af en toe is er een proggy twist in verwerkt. Wat wel opvalt, is dat de muziek niet alleen is geworteld in symfonische power metal, maar dat er ook symforock en traditionele metal aan bod komt. De symfonische melodieën staan wat zacht in de mix waardoor er niet zo’n episch gevoel als bij het beluisteren van het studiomateriaal ontstaat. De nieuwe frontman presteert solide en werkt hard om de hoge noten te halen, die PelleK wat makkelijker haalt. Bringer Of Light en het memorabele The Longest Day Of My Life laten Damnation Angels, dat voor het eerst in Nederland optreedt, van zijn beste kant horen. Er is een respectvol applaus, maar op het veelvuldige verzoek om mee te klappen, blijft de reactie zeer beperkt. De groep stelt zijn kleine schare fans tevreden en ondanks dat je je kunt afvragen of de muziek wel thuishoort in deze package, presteert het kwintet beslist naar behoren.

En dan het moment waarop iedereen heeft gewacht: de headlinershow van Threshold. En om direct maar met de deur in huis te vallen: Glynn Morgan is niet fit en dat zorgt ervoor dat hij wat aan kracht inboet (zang staat bovendien wat zacht in de mix). De zanger had ten tijde van de tour ter promotie van Psychedelicatessen (1994) ook al last van zijn gezondheid waardoor shows afgelast werden, maar vandaag kan het optreden gelukkig wel doorgaan. Hij werkt vandaag erg hard en daarmee wint hij de sympathie van een deel van het publiek. Hij mag dan niet zo overdreven aanwezig zijn als zijn voorganger Damian Wilson, maar dat werkt twee kanten op. Enerzijds mis je een show en charisma, aan de andere kant draait het wel om een teamprestatie op het podium.

Juist die teamprestatie maakt het optreden tot een aangename ervaring. Threshold is beslist gegroeid in de muzikale uitvoering. Zo ligt Slipstream al direct goed in het gehoor en tijdens het aan een loyale fan (Matthijs) opgedragen The Man Who Saw Through Time pakt Glynn de gitaar erbij om een voller geluid te creëren, iets wat hij aan het begin van Long Way Home ook had mogen doen. Karl Groom schudt ondertussen prima solo’s uit de vingers.

Met Innocent (van Psychedelicatessen) is het eerste hoogtepunt van de show een feit. Het is één van de momenten waarop de zang van Glynn goed tot zijn recht komt. Hier en daar zie je fans meezingen en dat doen ze ook bij het lichtvoetige, melodieuze Stars And Satellites, dat live veel indruk maakt. De sterke fase houdt aan met de thrashende riffs van Sun Seeker (waarin de rauwe zangstem van Morgan goed past) en het emotionele The Shire (Part 2), met wederom prachtig soleerwerk van Karl. Tijdens de twinleads van Snowblind komen hij, Glynn en bassist Steven Anderson bij elkaar.

Het is niet het enige moment waarop dat gebeurt. De mannen hebben het naar hun zin op het podium en laten dat regelmatig zien. Drummer Johanne James vestigt de aandacht op zich door zijn harde en strakke drumwerk, zijn trucjes met de stokjes en zijn felle drumsolo’s aan het einde van een paar tracks. Anderson gaat lekker op in zijn basspel en toetsenist Richard West presteert zeer solide. Zijn partijen zijn, op een paar solo’s na (zoals die in Mission Profile en Lost In Translation), niet heel opvallend, maar zorgen voor een kenmerkende gelaagdheid.

Bij The Shire (Part 2) en Snowblind is er al veel bijval, maar bij Pilot In The Sky Of Dreams en Mission Profile zingen velen uit volle borst mee. Glynn, die af en toe verzoekt om mee te klappen, is zeer tevreden met de reactie van het publiek en laat dat meermaals blijken. De toegift begint met het prachtige, Floydiaanse Lost In Translation. Small Dark Lines sluit de avond af. Het is letterlijk op. Glenn haalt op het laatst de hoge noten niet meer en kan er wel een beetje om lachen. Laat de zang een van de weinige minpunten geweest zijn van de show die zeker qua muzikale uitvoering tot tevredenheid stemt. Threshold is meer een team geworden en laat dat zowel zien als horen. De nieuwe tracks komen ook live uitstekend tot hun recht en Legend Of The Shires is bij menigeen dan ook terecht kandidaat voor het album van het jaar.

Setlist Threshold:
1. Intro (The Shire - Part1)
2. Slipstream
3. The Man Who Saw Through Time
4. Long Way Home
5. Innocent
6. Stars And Satellites
7. Hollow
8. Sunseeker
9. The Shire (Part 2)
10. Snowblind
11. Pilot In The Sky Of Dreams
12. Mission Profile

Toegift:
13. Lost In Translation
14. Small Dark Lines