Steak is de jongste band van de avond. De mannen mogen in drie kwartier laten horen wat ze te bieden hebben. De Britten hebben naast twee ep�s met Slab City (2014) en No God To Save (2017) ook twee full-lengths uitgebracht via de verdienstelijke labels Napalm Records en Ripple Music. De setlist staat in het teken van het laatste album. Waar Steak op plaat toch wat overkomt als dertien-in-een-dozijn-stoner, klinkt de groep live stukken interessanter. De zaal is al vrij goed gevuld wanneer Steak begint te spelen. De songs zijn groovend en al gauw blijkt dat de mannen prima kunnen spelen. Ondanks de Britse afkomst klinkt de muziek behoorlijk Amerikaans. Het songmateriaal heeft soms iets weg van post-grunge. Steak sluit zijn set af met Overthrown. Dit nummer maakt het meeste los bij het publiek. Steak weet het natgeregende publiek goed op te warmen en kan terugkijken op een prima optreden.

Na Steak is het tijd voor de gekte van The Atomic Bitchwax. De band bestaat al bijna vijfentwintig jaar en heeft een week voor het optreden in Nijmegen album nummer zeven (Force Field) uitgebracht. De ritmesectie bestaat uit Chris Kosnik (basgitaar) en Bob Pantella (drums). Beiden hanteren deze instrumenten ook in Monster Magnet. Dat we te maken hebben met ervaren muzikanten wordt al gauw duidelijk. Vooral Kosniks razendsnelle basspel is een waar genot om naar te kijken. Gitarist Finn Ryan en Kosnik nemen ook de zang voor hun rekening en zorgen voor veel interactie met het publiek. �Bitchwax� heeft er zin in deze avond en de vrolijkheid en het enthousiasme slaan vanaf het begin over op het publiek. De set is een mooie bloemlezing van de discografie van de Amerikanen. Zo speelt de groep vier nummers van het eerste album uit 1999, maar komt ook het nieuwe album uitvoerig aan bod.

De nummers die deze avond gespeeld worden, zijn allemaal behoorlijk uptempo. Met In The Flesh, Hope You Die en Ain't Nobody Gonna Hang Me In My Home maakt de band een droomstart. De mannen hebben veel plezier, maar klagen wel dat het publiek vooral bestaat uit �dudes� en weinig vrouwen. Het is vooral imponerend om te zien hoe goed dit trio op elkaar ingespeeld is. In de Bitchwax- klassieker Birth To The Earth vraagt Kosnik aan het publiek of ze luidkeels de songtitel mee willen zingen. De aanwezigen doen dat fanatiek en dit zorgt voor een hoogtepunt in de set. Na de encore waagt Ryan zich aan de akoestische Pink Floyd-cover Pigs (Three Different Ones). Een nummer dat compleet uit de toon valt, maar het publiek heeft dit powertrio dan al lang in de armen gesloten en geniet van de opmerkelijke vertolking. Met de titeltrack van het nieuwe album krijgt het optreden alsnog een spectaculair einde.

Na het spetterende optreden van The Atomic Bitchwax volgt de headliner Greenleaf. Het is voor de Zweden een lastige opgave om het optreden van hun voorgangers te overtreffen. De start is dan ook nog wat onwennig. Met name zanger Arvid Jonsson oogt wat zenuwachtig en is in het begin niet tevreden over de geluidsafstemming. Maar Greenleaf timmert ook al achttien jaar aan de weg en laat zich niet uit het veld slaan. Bij het derde nummer herpakt de band zich. Hierna zit Greenleaf meteen goed in het zadel. De set bestaat vooral uit nummers van de laatste twee albums, Trails & Passes en Rise Above The Meadow. Vooral de nummers van laatstgenoemde komen live uitstekend uit de verf. Met het energieke Howl wint Greenleaf zieltjes en is het ijs definitief gebroken.

Met het instrumentale Electric Ryder en het bluesy Stray Bullet Woman duiken de Zweden wat dieper in hun discografie. Tommi Holappa laat in deze songs horen dat hij een uitstekende gitarist is. De drumsolo van Sebastian Olsson is wat overbodig, maar dit is voor de rest van de band een goede gelegenheid om wat biertjes te nuttigen. Greenleaf speelt deze avond ook een nieuw nummer. Heel vaak zorgen nieuwe songs voor inkakmomentjes in de set, maar Let It Out! doet het meteen goed bij het publiek. Het nummer zit goed in elkaar, ligt makkelijk in het gehoor en voorspelt veel goeds voor het volgende album. De avond wordt afgesloten met With Eyes Wide Open. Hier staat de zuivere en cleane zang van Jonsson in de spotlight. Hij zingt het nummer met verve, zelfs het a capella-stuk wordt loepzuiver uitgevoerd.

Een heerlijke package voor ieder die stoner en hardrock een warm hart toedraagt. Het feit dat alle bands ruime speeltijd krijgen, is vooral een pluspunt. Zo krijgen de bezoekers een veel beter beeld van de bands die speelden. De groepen waren gewaagd aan elkaar en er was zichtbaar veel spelplezier. Genoeg redenen om Doornroosje met een glimlach te verlaten.