Een instrumentaal Complexity-avondje dus. Dan kun je er prat op gaan dat er noten worden gekraakt. Zo gezegd zo gedaan. Gitaarvirtuoos Nick Johnston trapt af. De notencopuleerder begint echter uitermate voorzichtig. Als lounge metal een ding was, dan paste dit perfect in dat straatje. Maar niet voor lang. Zo halverwege het tweede nummer is zijn bedoeling wel duidelijk. Het draait om wat hij allemaal wel niet op zijn gitaar uit kan halen. Zoals vaker het geval is bij gitaarkunstenaars, schiet ook bij Nick 'het liedje' er onherroepelijk bij in. Maar dat is van ondergeschikt belang. Het gaat om zijn trucjes. Helaas staat hij zelf een beetje weggemoffeld in het rechterhoekje waar niet al te veel licht is. Ga de volgende keer maar in het midden staan hoor Nick! Dan kunnen we je tenminste goed bestuderen.
Velen keken met mij uit naar een optreden van het Texaanse Polyphia. De vorig jaar verschenen opvolger van het dedebuutalbum Muse uit 2013 had weliswaar niet dezelfde overdonderende impact, maar bevatte toch zeker genoeg aanknopingspunten om rijkhalzend naar deze jonge honden uit te kijken. De hier en daar nog ietwat skeptische hoofden knikken voorzichtig mee als Euphoria de stilte doorbreekt. Via Icronic (van de deze zomer verschenen ep The Most Hated) komen we bij de eerste klapper van het debuut uit: Champagne. Dat is notensmullen!
Ook bij het tweede voorprogramma is het visueel niet helemaal op orde. De band is erg statisch en de lichtshow wel erg duister. Ook de humoristisch bedoelde aanmoediging van Clay Gober, "Sing along if you know the lyrics", valt een beetje in het niet. Daar komt bij dat de bas extreem hard staat en de balans hier en daar wat ver te zoeken is. Maar met een bloemlezing van zeven jaar opgewekte gitaarharmonien kunnen we daar prima mee leven. De muziek is goed genoeg om een en ander te compenseren, maar er is nog wel werk aan de winkel voor deze jongelingen.
Aaron Marshall's instrumentale metal van Intervals laat vervolgens horen en zien hoe het wel moet. Hoewel het album van het openingsnummer pas begin volgend jaar uitkomt, is men dankzij YouTube al bekend met Touch And Go en het zit gelijk goed. Het geluid staat hard en is op de schelle stukken soms even wat fel aan de oren, maar het staat als een huis. De gekke bekken die gepaard gaan met de virtuositeit, zijn een genot voor oor en oog en zo baant het Canadese gezelschap zich een weg door zijn ep's en albums.
De keuze om na A Voice Within toch maar weer een instrumentale band te worden, was een goede keuze. En daar plukken we vanavond de vruchten van. De geweldige composities en prachtige solo's komen veel meer tot hun recht. Niet in de laatste plaats doordat er nu geen zanger meer op het podium staat. Het jonge publiek smult van noot tot noot en headbangt hier en daar enthousiast mee.
Aaron kan zijn geluk vervolgens niet op als het laatste nummer in de set gevolgd wordt door een niet aflatend, daverend applaus. Hij is er een beetje sprakeloos van zelfs. Maar hij herpakt zich en vertelt enigszins grappend dat hij nu de gitaristen van de andere bands het podium op wil hebben en: "This is what we're touring through Europe for... To have ten minutes of fun with these guys every evening." Hierop volgt een jamsessie waarbij de gitaristen elkaar aftroefen met vingervlugge improvisatieriffs. Het is een mooie manier om het publiek kwijlend van jaloezie over zulke, onmogelijke gitaarkunde de koude nacht in te sturen. Het is weer een lekker avondje moderne, instrumentale prog geweest.
Meer foto's op www.basementonline.nl
Setlist Intervals:
1. Touch And Go
2. I'm Awake
3. Sure Shot
4. A Different Light
5. Black Box
6. Fable
7. Impulsively Responsible
8. Momento
9. Libra
10. All Star Jam Session
Setlist Polyphia:
1. Euphoria
2. Icronic
3. Champagne
4. LIT
5. Goose
6. 40oz
7. Loud
8. Finale
