Vrijdag
Op het grasveld voor de grote tent van de W:E:T Stage en de Headbangers Stage staat dit jaar voor het eerst nog een tent. Een kleine weliswaar, maar ook hier is er een interessant programma. Er is worstelen, er zijn spokenwordsessies van Phil Rind (Sacred Reich) en Henry Rollins en om de dag goed te beginnen is er Metal Yoga. Echt heel leuk en er is dan ook heel veel belangstelling voor. Op de maat van diverse metaltracks is iedereen rek- en strekoefeningen aan het doen (en aan het grunten) onder leiding van een enthousiaste instructrice. De oefeningen zijn pittig en menigeen legt vroeg of laat het loodje, maar een aantal sportievelingen houdt het tot het einde vol. Een knappe prestatie. (Jeffrey)
Het old school death metal breakfast van Memoriam gaat er nog niet in als ontbijtkoek. De Faster Stage (dat is het linker hoofdpodium) is een maatje te groot voor de band die vorig jaar werd opgericht als eerbetoon aan de overleden drummer Martin 'Kiddie' Kearns. In de tent zouden de songs van het debuut For The Fallen beter tot hun recht zijn gekomen. Bovendien zijn daglicht en death metal in deze vorm en op dit tijdstip geen goede combinatie. (Jeffrey)
"Once you are down, there's only a way up", roept zangeres Cristina Scabbia van Lacuna Coil bemoedigend. Net als haar vocale partner Andrea Ferro is ze enthousiast en constant in de weer om het publiek erbij te betrekken. Complimenten zijn er trouwens voor de styling van alle bandleden, in de stijl van het nieuwste album Delirium. Uiteraard staat een aantal songs daarvan op de setlist, waaronder House Of Shame, de favoriet van de fans, dat samen met Trip The Darkness, Heaven's A Lie, Ghost In The Mist en de Depeche Mode-cover Enjoy The Silence, die volop meegezongen wordt, tot de hoogtepunten behoort. Een goed optreden van Lacuna Coil. (Jeffrey)
"Rap metal since 1993" prijkt er op de backdrop van Clawfinger. De legendarische formatie uit Zweden is sinds dit jaar weer bij elkaar en heeft een nieuwe single Save Our Souls. Helaas gaat het weer regenen. Zak Tell roept nog hoopvol: "We will make the rain go away", maar er vallen toch een paar pittige buien die de terreinconditie verslechtert. De kleurrijke frontman (met testbeeldpak aan) maakt er het beste van, neemt een aanloop en glijdt over het podium. Na een paar keer verstapt hij zich en rolt hij over de grond. Vermakelijk, zoals ook zijn woorden tussen de nummers door. Een echte entertainer. Clawfinger presteert uitstekend, onder andere met de hits Nigger, The Truth en Do What I Say. (Jeffrey)
Een aantal grafkisten en beelden siert het podium bij Grave Digger. De traditionele metalband is zeer populair in Duitsland. Rebellion (The Clans Are Marching) wordt uit volle borst meegezongen. Magere Hein (toetsenist Marcus Kniep) verschijnt ook nog even voorop het podium voor een doedelzaksolo. Tijdens Heavy Metal Breakdown is er even een stilte die Chris Boltendahl gebruikt om net als Accept stil te staan bij het overlijden van Irfan Berk (Benedictum). Daarna knalt nog een keer het refrein door de boxen. Grave Digger is de juiste band op de juiste plek. (Jeffrey)
Vier fans, waaronder de vader van een bandlid, hebben 666 mijlen gelopen om Kissin' Dynamite te zien spelen. Gelukkig stellen zoon en zijn bandmaten niet teleur. Ze pakken uit met vlammen en een danseres. Een volle tent staat te genieten van de licht verteerbare melodieuze meezingmetal van de band die vernoemd is naar het gelijknamige AC/DC-nummer. Zowel de zang als het soleerwerk verdienen een compliment. Kissin' Dynamite is een van de betere live-acts van Wacken 2017. (Jeffrey)
Daartegenover staat een van de teleurstellingen van het festival: The Amity Affliction. De gelaagdheid van het studiomateriaal ontbreekt live en daardoor klinken de nummers te kaal. Bovendien is de cleane zang in de hoge regionen van de bassist en gitarist niet zuiver. Erg jammer. Dan maar weer thuis het studiomateriaal beluisteren, want vandaag was het beslist ondermaats. (Jeffrey)
De folk van Saltatio Mortis stemt gelukkig een stuk vrolijker. De muziek tovert bij iedereen een lach op het gezicht. Tot buiten het infield staat men te genieten, met de armen heen en weer te zwaaien, arm in arm mee te dansen en mee te zingen en springen met Koma, Spielmansschwur, Rattenfnger (met crowdsurfende zanger) en Wachstum ber Alles, "die neue offizielle Nationalhymne der BRD." Technisch laten de bandleden steekjes vallen, maar het feest is er niet minder om. (Jeffrey)
"Let's see those virtual lighters", roept Nick Holmes van Paradise Lost aan het begin van One Second. Zo af en toe maakt hij wat droge opmerkingen tussen de nummers door. Blood And Chaos van Medusa beleeft zijn livedebuut, maar naast recent materiaal duiken de Britten ook de historie in. "We'll go back to the nineties. We can do that because we're ancient. All we have is memories." Say Just Words, Gothic, Enchantment en Embers Fire zijn slechts enkele voorbeelden van oldies die uitstekend door de boxen komen. Slechts Beneath Broken Earth haalt met zijn lage tempo de flow uit de set. Verder een prima setlist (Jeffrey).
And now for something completely different: The Head Cat. Dat is de rockabillysupergroep bestaande uit een drietal leden. Drummer Slim Jim Phantom (The Stray Cats), gitarist Danny B. Harvey (Lonesome Spurs, The Rockats) en David Vincent (I Am Morbid, ex-Morbid Angel). Met de Motrhead-cover Born To Lose betoont het drietal eer aan Lemmy, die deel uitmaakte van de originele line-up. Verder staan er covers van onder andere Robert Johnson en Roy Brown op de setlist, alsmede eigen nummers zoals T For Fuckin Texas, Rumble In Brighton en This Train Is Going) Straight To Hell, met een stukje War Pigs van Black Sabbath erin verwerkt. Het optreden is vooral relaxed. Het is heerlijk toeven in de biertuin. (Jeffrey)
De bijzondere combinatie van post-rock, grunge, sludge en rock van Steak Number Eight brengt niet veel volk op de been. Toch doen de zuiderburen het erg goed. Ze zijn gezegend met een heel goede geluidsmix. De presentatie is intens, al moet gezegd worden dat de manieren van zanger/gitarist Brent Vanneste wat aan de overdreven kant zijn. Verder niets dan lof voor deze eigenzinnige band. (Jeffrey)
Niet alleen Henry Rollins heeft dit jaar een 'spoken word'-show op Wacken Open Air, ook Phil Rind stapt de ring in. Deze heavyweight in metalland kennen we natuurlijk als die joviale frontman van Sacred Reich. In tegenstelling tot Rollins gaat Rind het niet over politiek hebben. Hij houdt het bij leuke en tragische anekdotes. Hij vertelt onder andere over hoe hij een kijkje in de keuken van Metallica kreeg, nadat zijn goede vriend Jason Newsted bij die band op auditie ging en de baan kreeg. Hij beschouwt zichzelf geen Metallica-fan meer (hij is te oud om nog ergens fan van te zijn, zegt hij), maar respecteert de mannen voor alles wat ze gedaan hebben. Ook vertelt Rind over zijn eigen Starstruck-momentje toen hij Judas Priest ontmoette en mocht jammen met Rob Halford. Minder leuke ervaringen zijn inmiddels ook grappige anekdotes, zoals de keer dat Sacred Reich in een bikerbar in Engeland belandde en ruzie kreeg. Glunderend vertelt Rind dan weer over zijn eerste tour door Europa en zijn allereerste festival: Dynamo Open Air. O ja, voor alle Metallica-haters heeft hij slechts n boodschap: "Anytime you feel like talking shit about Metallica, go put on Master Of Puppets and shut the fuck up." (Tonnie)
Eigenzinnig is de term die past bij The Dillinger Escape Plan. Op Graspop n van de hoogtepunten en ook hier in Wacken maken de Amerikanen indruk. Zoals altijd zorgen de gekke capriolen van de bandleden voor een vermakelijk schouwspel. Dit keer trouwens geen turnoefeningen in de stellages naast het podium. De mathcoregroep houdt er na de Europese tour definitief mee op. Het wordt tijd voor iets anders, volgens de bandleden. (Jeffrey)
Ter ere van het twintigjarig jubileum van het debuutalbum Plays Metallica By Four Cellos speelt Apocalyptica vandaag Metallica-covers en geen eigen nummers. Bijzonder is dat Max Lilja, n van de originele bandleden, als gastartiest een paar nummers meedoet (Creeping Death en For Whom The Bell Tolls). Jammer is dat sommige nummers, zoals Creeping Death te langzaam worden gespeeld. Daar staat tegenover dat met name Orion en Fade To Black heel mooi zijn gearrangeerd. De band noemt Orion "a great masterpiece which is special for us". Een uur lang cellospel is wel wat veel van het goede, maar het blijft knap wat de Finnen laten horen, met name de solo's. (Jeffrey)
De jaarlijkse zomervakantie van Sacred Reich in Europa doet ook Wacken aan. De Amerikanen zien tot hun grote tevredenheid een zeer goede opkomst in de tent en een prima publieksparticipatie. Phil Rind, die vlak ervoor nog een spoken word-show gaf in de kleine tent, toont zich een dankbaar man. Prima optreden waarbij de klassiekers meer bijval en grotere pit opleveren dan de wat onbekendere tracks. (Jeffrey)
Wacken en Emperor hebben een bijzondere relatie. In 2006 trad de blackmetalband als onderdeel van een aantal renieshows op en verscheen er later een dvd van. Dit jaar staan Ihsahn en co. geprogrammeerd als onderdeel van de tour ter ere van het twintigjarig bestaan van Anthems To The Welkin At Dusk. Het magnum opus wordt integraal gespeeld. Alhoewel door het niet ideale geluid niet alle lijnen in het gitaarwerk goed te horen zijn, valt er genoeg te genieten van de legendarische, geavanceerde songs. Prachtig om dit live te beleven. Er is ook nog een toegift met Curse You All Men!, I Am The Black Wizards en Inno A Satana (plus outro Opus A Satana van backingtrack. Emperor heerst! (Jeffrey)
Ook Fates Warning doet het goed. Het is niet heel druk in de tent, maar het zijn vooral liefhebbers die de show bijwonen. Het geluid staat prima afgesteld, waardoor ook de interessante baslijnen van de goedgemutste Joey Vera goed te volgen zijn. De enthousiaste frontman Ray Alder is aardig goed bij stem en betrekt het publiek goed bij het optreden. From The Rooftops en Seven Stars van de uitstekende laatste full-length Theories Of Flight houden goed stand tussen de klassiekers One, Eleventh Hour en Point Of View. (Jeffrey)
Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina!
