Zaterdag:

Wegens persoonlijke omstandigheden heeft de oorspronkelijke recensent helaas verstek moeten laten gaan. Gelukkig loopt René er ook rond, zodat er alsnog verslag van de zaterdag is. Een lange treinreis vanuit het westen van het land zorgt ervoor dat hij niet vanaf de start op het terrein kan zijn. Hierdoor ontbreken de eerste drie bands (Ember Falls, Pro-Pain en Textures) in het artikel.

Het lijkt nog niet zo lang geleden dat de Duitse thrashers van Sodom op Into The Grave stonden, maar dat is toch alweer vier jaar geleden. Sodom hakte er toen lekker op los en dat is dit keer niet anders. Het enige verschil is dat er dit keer een aantal nummers van het vorig jaar verschenen Decision Day voorbijkomt. Verder zijn het vooral weer de oudjes zoals M-16 en Agent Orange waar het publiek spontaan wild van wordt. Wel is het even schrikken als aan het begin van het optreden de volumeknop opeens omhoog geschoven wordt. Dat zorgt voor een flinke aanslag op de trommelvliezen. Dit euvel wordt vrij snel verholpen en daarna is het geluid weer op acceptabel niveau. Later volgt nog een schrikmoment als bassist Tom Angelripper zijn t-shirt uittrekt en laat zien dat hij de trotse eigenaar is van een bierbuik. De bandleden hebben het duidelijk naar hun zin en kunnen terugkijken op een geslaagd optreden.

Op het moment dat Whitechapel aantreedt, laat de organisatie van Into The Grave op Twitter weten dat de kaartjes voor de zaterdag officieel zijn uitverkocht. Het heeft nog wel drie uur geduurd alvorens de laatste honderd kaarten aan de man zijn gebracht. Wellicht dat men de weersvoorspelling nog wilde afwachten. Uiteindelijk heeft het maar een paar keer geregend, onder meer tijdens Whitechapel. De Amerikaanse deathcoreband is de laatste nieuwere band van de band. Het zijn vooral de jonge bezoekers die het gebodene goed kunnen waarderen. Andere mensen vinden Whitechapel ideaal om er tussenuit te knijpen voor een hapje eten of een terrasje te bezoeken in de binnenstad.

Het optreden van Life Of Agony is ietwat teleurstellend. Zo houdt de band het al na vijftig minuten voor gezien, terwijl er een speeltijd van een uur is gereserveerd. Het is vooral Mina Caputo die routineus haar ding doet. Als Mina het naar haar zin heeft, maakt ze vooral lol met het publiek. Dit keer houdt ze het vooral kort en bondig. Maar zelfs als Life Of Agony op de automatische piloot speelt, valt er genoeg te genieten voor de fans. River Runs Red, This Time en Love To Let You Down worden door de die-hards gretig in ontvangst genomen. De rest van het publiek neemt een afwachtende houding aan, die nooit echt verdwijnt. Life Of Agony was zeker niet slecht, maar de band kan beter.

Overkill zorgt ervoor dat de toeschouwers flink wakker worden geschud. De Amerikaanse thrashmetalband gunt het publiek geen moment rust met een rits aan energieke en snelle nummers. De Into The Grave-gangers gaan zo tekeer, dat de 58-jarige frontman Bobby ‘Blitz’ Ellsworth zich naar eigen zeggen weer 55 jaar voelt. De recente albums van Overkill zijn kwalitatief zo sterk, dat nieuwere nummers zoals Electric Rattlesnake en Ironbound het bijna net zo goed doen als ouder werk zoals Rotten To The Core en Hello From The Gutter. Bijna, want de klassiekers zijn nu eenmaal bekender en worden om die reden pas echt luidkeels meegezongen. Overkill doet vandaag niks verkeerd. Als klap op de vuurpijl gooit de band ook nog even de Golden Earring-klassieker Radar Love in de set, tot grote vreugde van het publiek.

Voor aanvang is het bij Arch Enemy zo druk, dat je bijna zou denken dat we al bij de headliner zijn aanbeland. De band rond gitarist Michael Amott maakt de hooggespannen verwachtingen waar met een uiterst professionele show. De machine is op zo’n manier geolied, dat er van spontaniteit op het podium geen sprake meer is. Het is vooral zangeres Alissa White-Gluz die haar moves en aankondigingen van te voren goed heeft ingestudeerd. Dat heeft effect, want het publiek eet uit haar hand. Er wordt direct geopend met het nieuwe The World Is Yours. Dat is de enige preview van het in september te verschijnen Will To Power. Verder valt op dat het recente War Eternal nog altijd flink vertegenwoordigd is met vijf songs. De grootste klappers blijken de ‘hits’ We Will Rise en het afsluitende Nemesis te zijn. Gezien de uitzinnige reacties had Arch Enemy makkelijk langer kunnen spelen dan een uur.

Er moet echter plaatsgemaakt worden voor de echte headliner. Het podium wordt ‘viking-proof’ gemaakt en dat betekent maar één ding: Amon Amarth is in aantocht. Into The Grave wordt het vierde optreden in Nederland sinds de Zweden vorig jaar Jomsviking hebben uitgebracht. Sprake van vikingmoeheid onder de Nederlandse fans is er echter nog niet. Dat komt uiteraard door de pakkende melodieuze death metal van de band zelf. Maar de show zelf is tegenwoordig ook een waar spektakel. We krijgen vlammen voorgeschoteld, bommen gaan af én de band heeft acteurs in dienst die vikings mogen spelen. Je vraagt je bijna af of je niet naar een show van Iron Maiden staat te kijken. Het tofst is toch wel het opblaasbare watermonster tijdens afsluiter Twilight Of The Gods, waar frontman Johan Hegg met een strijdhamer het gevecht mee aangaat.

Dit zijn precies de elementen die de hoofdact van een festival nodig heeft. Zo valt er ook genoeg te beleven voor de mensen die weinig met de band ophebben. De eerste headline-show van Amon Amarth op een Nederlands festival is dan ook een succes te noemen. De organisatie van Into The Grave heeft wat dat betreft een goede beslissing gemaakt. De editie van 2017 kan wederom als geslaagd de boeken ingaan. Volgend jaar vindt het festival opnieuw doorgang, maar er is nog geen datum bekendgemaakt. En in tegenstelling tot voorgaande jaren, is er dit keer nog geen band bevestigd voor 2018. Hopelijk betekent dit niet dat Into The Grave op losse schroeven staat. Dat lijkt me eerlijk gezegd onwaarschijnlijk, gezien het succesvolle verloop van dit jaar.

Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina!