Vrijdag:
Fraktions uit Engeland heeft goed gekeken naar bands als Plini, Volumes, Circles en Heights. Zanger Joel Pinder vloeit met zijn sterke stem doorgaans clean over de heerlijke polyritmes, maar doet dat zo nu en dan ook al gruntend. Dat is helemaal niet nodig. Het leidt alleen maar af. Noemenswaardig is ook het gastoptreden van Kaan Tasan die we kennen van No Consequence. (Wouter)
De geluidstechnicus heeft enorme moeite om het geluid van James Norbert Ivanyi op orde te krijgen. En dat is toch bijzonder gezien er slechts drie muzikanten op het podium staan. Het blijkt een structureel probleem te zijn bij bands die geen eigen geluidsman meehebben. Gelukkig is de muziek van de meestergitarist sterk genoeg om toch door te dringen. De bescheiden Australir weet niet alleen veel te veel noten in een seconde te spelen, maar weet daar ook nog eens goede krachtige, en met regelmaat brute songs uit te persen. Het basgeluid is erg sterk. De drummer supertechnisch, maar functioneel. De eerste grote verrassing van UK Techfest. (Wouter)
Hieroglyph viel al eerder op UK Techfest te bewonderen en dit collectief is ten opzichte van het optreden in 2015 duidelijk gegroeid. Het optreden is professioneler; de groep is hechter. Een van de weinige bands met vrouwen in de gelederen valt mede daarom op. De bij vlagen heerlijke djent is soms wat gezocht. De balans in volume tussen de zanger en de zangeres is ver te zoeken, maar dat lag ongetwijfeld niet aan de band. (Wouter)
De Amerikaanse gitarist Drewsif Stalin kent men wellicht van de vele covers die op zijn YouTube-kanaal te bewonderen zijn. De muziek van zijn band, Drewsif Stalins Musical Endeavors, is echter een slagje zwaarder dan die poppy covers. Dit maakt het niet per se beter. In het verleden vond ik de shows van Drewsif te vaak leunen op een gimmick en zijn vele droge grappen. Met de komst van zanger Lee Mintz lijkt hier echter verandering in te zijn gekomen. De humor en gekke bekken zijn nog steeds overduidelijk aanwezig; Drewsif rent ook nog steeds als een maniak over het podium. Maar er is meer diepgang. De nieuwe single Ink is hier een goed voorbeeld van. Het serieuze onderwerp van dit nummer krijgt de ruimte en dit komt het optreden ten goede! (Constantijn)
Valis Ablaze kleurt keurig binnen de emo-oriented djentlijntjes. Niks mis mee, maar ook niks spannends. Ook hier is het geluid niet optimaal. De kick staat veel te hard. Prima band maar valt niet op tussen de concurrentie. (Wouter)
Ja, hier komen we voor. De instrumentale, djentoriented, atmosferische multistringers van Toska maken muzikantenmuziek pur sang. Laat dat nou net zijn waar het op UK Techfest om draait. Althans, als je het ons vraagt. Op zoek naar commentaar is het enige dat aan te merken is dat de bas en gitaar te veel in elkaars spectrum zitten. Maar damn, dit is smullen. (Wouter)
Ah, kijk! UK Techfest, zo ken ik je weer. Martyr Defiled brengt boze-mannen-metalschreeuwherrie-core. Maar dan wel met een flinke punch. Ook deze lokale helden uit Lincoln hebben we eerder gezien en ook hier is groei te zien. De zaal is helaas niet erg vol. Waarschijnlijk grotendeels te wijten aan de warmte. Wellicht is dat ook de reden dat de band een wat uitgebluste indruk maakt. Toch gaat het flink los. (Wouter)
Within Destruction heeft in ieder geval geen last van de warmte. Misschien dat de bassist zijn kater nog wat aan het verwerken is aan het begin van de set, maar het is lompheid troef. De Slovenen timmeren al sinds 2010 aan de weg en die ervaring betaalt zich uit. Met twee full-lengths op zak zetten deze deathcore-freaks een show neer waar je u tegen zegt. (Wouter)
Het Britse Rolo Tomassi staat bekend om zijn totaal chaotische muziek en zijn energieke live shows. Ondanks dat de zaal voor aanvang van het optreden al letterlijk het kookpunt heeft bereikt, lijkt dit de bandleden niet tegen te houden om compleet uit hun plaat te gaan. De chaotische riffs worden op het publiek afgevuurd terwijl zangeres Eva Spence als een stuiterbal over het podium raast. Het publiek lijkt meer last te hebben van de hitte, ook ik sta stil te bewonderen wat er voor me gebeurt. Als het optreden voorbij is, voel ik me alsof ik een marathon heb gelopen. Het is warm! (Constantijn)
Het zal geen geheim meer zijn dat ik doorgaans geen groot fan ben van middle-of-the-roaddeathcore. Het Zwitserse Virvum laat zien dat het ook anders kan. Heel veel tech, en veel noten in de hoge registers. Ook op het vocale vlak zijn de prestaties bovengemiddeld. Daar waar veel core-bands nog wel eens te lijden hebben van 'one-trick-pony'-grunts, smijt Bryan Berger allerlei blr-technieken de zaal in. Goede zaak dit. (Wouter)
Hacktivist: hate them or love them. Wat je ook van de rap-metallende crossovergroep vindt, ze weten bij menigeen een sterke emotie op te roepen. Mijn verwachtingen zijn echter zeer laag. Eerdere ervaringen met de band waren niet goed en de muziek is mij vaak te simpel. Velen denken hier echter anders over want vanaf de eerste noot staat de zaal, die voor het eerst echt goed vol staat, op zijn kop. Zelfs de o zo gehate cover van Jay-Z en Kanye Niggas In Paris weet deze keer een grijns op mijn gezicht te toveren. Aan het einde van het optreden ben ik echter alweer Hacktivist moe: hoe goed en gaaf dit ook was, het is allemaal wel heel erg simpel. (Constantijn)
Veel bands op UK Techfest denken echt hard te zijn. Vanavond bewijst het Belgische Aborted dat ze allemaal ongelijk hebben. Zo strak, zo snel, zo hard, er zijn maar weinig bands die dit weekend dit niveau halen. Je kan beargumenteren dat een band als Aborted niet thuishoort op een festival dat voornamelijk tech- en djent-achtige bands boekt. Ik denk echter dat de organisatie een geniale zet heeft gedaan met deze boeking en de zuiderburen zorgen voor een welkome afwisseling op dit festival: wat een show! (Constantijn)
Enigszins tegen de verwachting in moeten we concluderen dat de headliner van vandaag de zaal niet bomvol heeft gekregen. Dat zou je toch wel verwachten van The Black Dahlia Murder. Dat zal ongetwijfeld zijn omdat het simpelweg te warm is geweest. Misschien ook wel voor deze vijf brute mannen uit Michigan, USA. Op zanger Trevor Strnad (samen met gitarist Brian Eschbach het enige originele bandlid) na, maakt de band een vrij uitgebluste indruk. Gelukkig kunnen de heren leunen op hun krachtige sound en natuurlijk een discografie die teruggaat tot 2003. Er wordt geen headbang minder om gedaan. (Wouter)
