Het minifestival begint al om zes uur. Er zijn dan slechts veertig bezoekers in de zaal. Buiten in het zonnetje op een terras zitten in plaats van in een donkere concertzaal staan blijkt een aanlokkelijk alternatief. Binnen staat Dauthuz een lekker potje "oude school death metal" te spelen. Near Death en Dying Breed maken de meeste indruk. Bij laatstgenoemde treedt gastzangeres Marloes Voskuil van Izegrim naar voren. Bidi (van Drongelen red.), deze is voor jou roept ze nog alvorens ze enthousiast mee loopt te bulderen met zanger Manoloxx, die wat aan Mark Andrew Barney Greenway (Napalm Death, ex-Benediction) doet denken. De dichtgeplamuurde mix van Amerikaanse en Britse ninetiesdeathmetal weet ondanks verzoeken van de bandleden het publiek nog niet naar voren te krijgen, maar ligt dankzij het goede geluid wel prettig in het gehoor.
Ook bij The Heretic Order houden de bezoekers afstand. Toch is de rockende horrormetalgroep een vroeg hoogtepunt op de avond. De muzikanten die luisteren naar de namen Lord Ragnar Wagner, Count Marcel La Vey, Rotted Skull en Dr Pain spelen uitstekend en meerdere songs blijven direct hangen. Het Londense kwartet speelt een mix van King Diamond, Alice Cooper, Angel Witch, Mercyful Fate, Motrhead en nu we het toch over Mercyful Fate hebben: Black Funeral komt ook voorbij. Gaandeweg de show is er steeds meer bijval, al is de theatrale band niet aan iedereen besteed. Opener Ghost Tale, Death Ride Blues en afsluiter Burn Witch Burn zijn lichte uitschieters.
Bij De Profundis zit er aanvankelijk geen eenheid in de sound. Dat trekt gelukkig wel bij, maar er blijven technische problemen, zodat het optreden niet soepel verloopt. Zo kan een nieuw nummer niet gespeeld worden en komt daardoor Singularity aan bod. Craig Land geeft nog aan: We havent rehearsed this song for God knows how long so well see how it goes. Niet slecht, maar er zijn wel wat slordigheden hier en daar. Ook moet je de songs van Kingdom Of The Blind (Kult Of The Orthodox, Illumination, All Consuming en A Strange Awakening) uit 2015 vaker horen om er een goed oordeel over te kunnen vormen. Technisch is het complex. Wel fraai is het fretloze basspel en het gecompliceerde gitaarspel dat raakvlakken heeft met Death, Cynic en Obscura. De zang is wat aan de onopvallende kant.
De muziek van Helsott vliegt alle kanten op. De pagandeathmetalstrijders combiberen melodieze death, symfonische klanken, heavy metal en folk. De bijzondere mix klinkt wat rommelig en richtingloos, maar heeft wel zn momenten (Agamemnon en Taverns Tale). Overall is het te weinig ondanks de positieve inzet en actieve presentatie van de Amerikanen. Astralive en Axe, Shield And Battlefield zijn relatief onopvallend en voor de zang geldt hetzelfde.
Pas bij Necrophagia wordt het cht drukker in de Jupiler Zaal. De smerige, trage death metal met invloeden van Celtic Frost, Slaughter, Autopsy, Slayer, Impetigo, Motrhead en horrorfilms levert meer beweging in de zaal op dan bij de vorige acts. Blood Freak, White Worm Cathedral, The Dead Among Us en Cannibal Holocaust komen het sterkst door de boxen. Gitarist Serge Streltsov (net als bassist Jake Arnette vorig jaar toegetreden tot de line-up en tevens in Haxxan) wordt nog even in het zonnetje gezet door Killjoy: Hes not 16, hes 25!. De frontman verschijnt nog even met een been en een afgesneden hoofd en verricht er licht-erotische handelingen mee. Het is geen superoptreden, maar desondanks genietbaar. Slechts bij de laatste track vormt zich kortstondig een pit.
Veruit de meeste bezoekers zijn voor I Am Morbid gekomen. Tot hun verbazing zien ze slechts drie muzikanten op het podium. Gitarist Bill Hudson heeft verplichtingen op het podium bij Udo Dirkschneider en daarom staat Ira Black in zijn eentje gitaar te spelen. Het gemis van een tweede gitarist is wel hoorbaar. Niet alleen tijdens de solos, maar de riffs komen er vandaag niet optimaal uit. Slecht is het niet, maar er valt voor de fijnproever wel minder te genieten van klassiekers als Visions From The Dark Side en Dominate. Anderen laten zich er niet door weerhouden en staan te headbangen of zijn in de pit te vinden.
Tim Yeung is als altijd indrukwekkend aan het drummen. Voor David Vincent is het another day at the office. Hij maakt een ontspannen indruk, maar imponeert niet zoals hij dat deed op bijvoorbeeld Eindhoven Metal Meeting in 2014. Op zijn stem zit wat te veel galm en de effecten op de zang tijdens Where The Slime Live zijn niet ideaal (zijn stem klinkt daar wat aan de hoge kant). Daarentegen is de lage zang in God Of Emptiness weer indrukwekkend. Zo hangt het optreden samen van mindere en betere momenten. Rapture, Maze Of Torment en Sworn To The Black komen het beste uit de verf. Het blijft gaaf om klassiekers als Immortal Rites, Fall From Grace en Pain Divine live te horen, ook onder niet ideale omstandigheden. David zegt toe: Next time well be here with a new record or two.
Met God Of Emptiness komt een einde aan het optreden. Geen toegift en de bandleden vertrekken snel van het podium. De show levert gemengde reacties op. Sommigen hebben zich prima vermaakt en anderen zijn behoorlijk kritisch. De opzet met zes bands leidt tevens tot verschillende reacties. Aan de ene kant mooi dat je veel bands aan het werk kunt zien, maar heel veel liepen er toch niet voor warm en bleven buiten genieten van het mooie weer.
Met dank aan Armelle van Helden voor de foto's.
Setlist I Am Morbid:
1. Immortal Rites
2. Fall From Grace
3. Visions From The Dark Side
4. Blessed Are The Sick
5. Rapture
6. Pain Divine
7. Sworn To The Black
8. Eyes To See, Ears To Hear
9. Maze Of Torment
10. Dominate
11. Where The Slime Live
12. God Of Emptiness
