Ondanks een net geslaagde crowdfundingcampagne voor de Europese tour is POEM toch meegereisd met Persefone. Vorig jaar maakte het Griekse collectief al een positieve indruk in Tilburg en ook vandaag maken de Zuid-Europeanen vrienden, al is aanvankelijk de reactie vanuit de zaal nog niet uitbundig. Er is evenwel terecht waardering voor de prestaties van de muzikanten, die een mix brengen van jaren negentig rock en metal. Denk aan een mix van Alice In Chains, Papa Roach, Silverchair, Tool, Opeth en alternatieve metalbands.
De tweede helft van het optreden komende hoogtepunten voorbij. Desire, Weakness en Remission Of Breath hebben vandaag wat extra ten opzichte van de andere songs: een sterk refrein, een oosters tintje of een rustige passage die iedereen geboeid stil houdt. De band is gegroeid ten opzichte van vorig jaar. Dit blijkt vooral uit het tonen van meer zelfverzekerdheid in de presentatie en de woorden tussen de nummers door. Frontman George, die screams en cleane zang goed afwisselt, grapt dat je naast merch vandaag de gitarist kunt kopen voor vier biertjes. Hij toont meerdere keren zijn dankbaarheid voor de steun en zet in de afsluiter de gitaar weg om op zijn knien te zingen. POEM krijgt in toenemende mate de handen op elkaar.
De show van Persefone is in verschillende delen op te splitsen. Het eerste deel met onder andere drie nummers van Aathma valt wat tegen. Er zit geen eenheid in het geluid en daardoor lijkt bijvoorbeeld de zang los te staan van de instrumentatie en de cleane zang is nog niet overtuigend. Vanaf Kusanagi, afkomstig van Shin-Ken (2009) gaat het veel beter. Er is een veel grotere samenhang, de gitaar, bas- en toetsenloopjes komen goed uit de verf en de cleane zang is zuiverder. Het contrast tussen de bandleden qua presentatie is groot en voor sommigen aanvankelijk even wennen. De instrumentalisten concentreren zich op hun technisch zeer vaardige spel en frontman Marc Martins Pia loopt constant heen en weer om de boodschap over te brengen en contact met het publiek te maken.
Bij The Great Reality (van Spiritual Migration uit 2013) duikt hij zelfs even het publiek in om vrij vlot ook weer terug te keren op de planken. Hij zorgt voor veel leven in de brouwerij, speelt meermaals luchtgitaar, is overal en nergens te bekennen en haalt de nodige grappen uit met zijn bandmaten. Zo kust hij gitarist Carlos Lozano Quintanilla Rdiger tijdens een complexe solo in The Endless Path. Die kan er gelukkig wel om lachen. Het eraan voorafgaande The Water Book, met zeer fraaie sterrenhemel-lichtshow, leidt overigens een sterk en deels toegankelijker tweede deel van het optreden in. The Endless Path komt, ondanks dat niet alle details van het studiowerk goed te horen zijn, wel sterk en krachtig uit de verf. Wederom is het met name het geweldige gitaarwerk van Carlos dat voor ontzag zorgt.
Drummer Sergi Verdeguer en gitarist Filipe Baldaia (beiden in Nami) tonen zich een meer dan waardige opvolgers van Xavi Prez en Jordi Gorgues Mateu. Laatstgenoemde maakte vijftien jaar deel uit van de line-up. Het is onwaarschijnlijk knap hoe ze samen met de anderen de hectische metal van het studiowerk naar de live-situatie vertalen. De cleane zang van toetsenist Miguel Espinosa is niet het sterkste punt van het geheel, maar deze is toch verbeterd in de afgelopen jaren. Dit toont hij onder meer in The Great Reality en Purity.
Het prachtige The Winter Book, met Opethiaans jazzy gitaarspel, leidt deel drie van het optreden in. Het gaat er wat rustiger aan toe in deze sectie, dus ook in Purity, waarin Miguel in de spotlights staat. Filipe houdt zich over het algemeen op de achtergrond, maar heeft een glansrol met zijn sfeervolle effecten in het dromerige Cosmic Walkers. Net als The Winter Book verdient de mooie lichtshow bij deze track een compliment. Langzaam wordt naar de laatste sectie toegewerkt met Living Waves, n van de sterkste tracks van Aathma, ook live. Marc moedigt de bezoekers aan en hij krijgt gehoor. Hij wekt even de indruk dat Paul Masvidal op het podium komt, maar zijn vocoder-stem komt vanaf de backing-track.
Het laatste deel van het optreden gaat er heel stevig aan toe. Er is veel beweging in de zaal en er vormt zich zelfs een pit, waar ook de frontman even aan deelneemt. Waar eerder de screams niet optimaal geplaatst leken te zijn, vormen ze hier juist een toegevoegde waarde en versterken ze de energieke tracks. Hier komt Marc het beste tot zijn recht. Zowel Fall To Rise als Mind As Universe (met technische riff en razendsnelle solo) behoren tot de hoogtepunten van de show, die met laatstgenoemde ten einde komt. De laatste drie albums stonden centraal en wat opviel, is dat de nummers live anders klinken dan op het studiowerk. Persefone toonde vandaag zijn veelzijdigheid en technische kwaliteiten op een vermakelijke en indrukwekkende manier. Ook POEM liet zich van zijn goede kant zien en horen, al was de toegankelijkere muziek van de Grieken niet aan iedereen besteed. De avond als geheel gaat als geslaagd de boeken in.
Met dank aan Ton Dekkers van Interdependent Photo voor de foto's.
Setlist Persefone:
1. An Infinitesimal Spark
2. One Of Many...
3. Prison Skin
4. Kusanagi
5. The Great Reality
6. The Water Book
7. The Endless Path
8. Spiritual Migration
9. No Faced Mindless
10. The Wind Book
11. Purity
12. Cosmic Walkers
13. Living Waves
14. Fall To Rise
15. Flying Sea Dragons
16. Mind As Universe
Setlist POEM:
1. Passive Observer
2. Fragments
3. Giant
4. Desire
5. Bound Insanity
6. Weakness
7. Remission Of Breath
