Vrijdag 14 april:
Stick To Your Guns begint Paaspop 2017 met een knal. Letterlijk, want de Amerikanen zijn amper begonnen aan het openingsnummer Against Them All wanneer de stoppen springen en het geluid wegvalt. Na een kort oponthoud begint Stick To Your Guns weer van voren af aan, inclusief het ludieke intromuziekje. Soortgelijke technische problemen komen in de loop van het optreden nog vaker voor. Het enthousiasme van het vijftal wordt daar gelukkig niet minder door. Hun energie slaat over op de op dit vroege tijdstip al goed gevulde Jack Daniel's-tent en vertaalt zich in de nodige meezingfragmenten en de eerste crowdsurfers, stagedivers en circle pits van het festival. Al met al een prima begin van het paasweekeinde.
Een optreden van de Kyle Gass Band, is dat interessant voor Metalfan.nl? Nou, eigenlijk best wel, zo blijkt. De begeleidingsband van Jack Blacks stille partner uit Tenacious D rockt er live flink op los. De song Hell (Or High Water) wordt nota bene speciaal aan de aanwezige headbangers opgedragen. Kyle Gass zelf lijkt weliswaar zojuist weggelopen te zijn uit een Vader Abraham lookalike-wedstrijd, maar voegt net dat beetje extra toe met zijn leuke aankondigingen, degelijke zang, akoestische gitaar, humoristische teksten en blokfluitsolo's; soms zelfs op twee blokfluiten tegelijk! Daarbij geeft de bandleider zijn collega's voldoende ruimte om evenzeer te schitteren. Zo mag de drummer even naar voren komen voor een geslaagde imitatie van Michael Jackson en Will Smith, waarna er weer aangenaam verder gerockt wordt.
Komatsu doet een gooi naar de trofee voor de hardste band van het festival. Oordopjes zijn voor de voorste rijen in de Thunderbolt-kroeg geen overbodige luxe. Het naburige Eindhoven heeft als rockstad een reputatie hoog te houden en Komatsu draagt daar met dit optreden een steentje aan bij. De afwisselend logge danwel meer uptempo sludge metal van het bebaarde viertal beukt er effectief op los. Een punt voor verbetering is de zang. Die staat te zacht in de mix en de zanglijnen zouden wat pakkender mogen zijn. Toch is het bij Komatsu goed toeven en stroomt de Thunderbolt (inclusief het terras) zo goed als vol. Tussen de coverbandjes (van onder andere AC/DC, Guns N' Roses en Rage Against The Machine) die in de regel in dit caf aantreden, is het prettig om voor de verandering een regionale act te zien met prima zelfgeschreven materiaal.
Toen Navarone in 2009 als beginnend groepje dankzij het winnen van een bandwedstrijd in de eettent van Paaspop mocht aantreden, voorspelden wij een mooie toekomst voor dit gezelschap. Als de Nijmeegse formatie er in zou slagen om het tijdens dat concert getoonde enthousiasme op de (debuut)plaat vast te leggen, dan zou het jeugdige gezelschap een paar jaar later vast in de prestigieuze Masters Of Rock-tent mogen spelen. Het heeft acht jaar geduurd en die tent is in de tussentijd van naam veranderd, maar nu is het dan zover: Navarone staat in de ruime, zeer goed gevulde Phoenix. Die doorbraak naar een groter publiek is absoluut terecht. De invloeden zijn in acht jaar tijd weliswaar voor een belangrijk deel verschoven van Led Zeppelin en Aerosmith naar moderne acts als Foo Fighters en Nickelback (en dus nog wat minder metalverantwoord), doch Navarone zet een onderhoudende show neer met bovengemiddelde, aanstekelijke liedjes. Gefeliciteerd met het succes, mannen!
Enter Shikari zorgde voor een van de absolute hoogtepunten van Paaspop 2016, dus het wekt geen verbazing dat het soortgelijke Asking Alexandria een jaar later een prominente plek heeft gekregen in het programma. De Britse metalcore-formatie weet de verwachtingen helaas niet volledig waar te maken. De groep bevindt zich momenteel in een vreemde situatie. Na drie succesvolle albums werd vocalist Danny Worsnop vervangen door Denis Stoff. Amper een jaar en een langspeler verder, het in maart 2016 verschenen The Black, moest Stoff echter al weer het veld ruimen. Sindsdien is Worsnop terug op freelance-basis. De vocalist bekijkt per tournee (en album) of hij beschikbaar blijft. Dat gegeven klinkt niet alsof we met een bijzonder gemotiveerde muzikant te maken hebben, doch Worsnop voert zijn taken vanavond verdienstelijk uit. Desondanks slaat de vonk nauwelijks over en reageert het publiek in de halflege Phoenix lauw op de weliswaar afwisselende, maar onvoldoende uit de verf komende songs. Jammer is ook dat van het nochtans heel behoorlijke The Black niets gespeeld wordt. Zou deze tournee wellicht de laatste stuiptrekking zijn van Asking Alexandria voordat het gezelschap definitief uit elkaar valt?
Niet alles wat van ver komt, is beter. De Australische formatie Parkway Drive biedt een gelikte show: een flinke hoeveelheid vuureffecten en geluidsknallen, een fraaie lichtshow, een getrouwe cover van een populaire Rage Against The Machine-song, een standaard drumsolootje en de nodige momenten die uitnodigen tot meeschreeuwen en -klappen of om op en neer te springen. Het probleem is dat dit alles niet kan verhullen dat de composities van Parkway Drive nauwelijks boven de grijze metalcore-middelmaat uitstijgen. Toegegeven, het meest recente album Ire uit 2015 is een duidelijke stap vooruit. Het vijfde studio-album van de Australirs is toegankelijker en gevarieerder en bevat betere vocalen dan de voorafgaande cd's. De songs van Ire zijn goed vertegenwoordigd in de setlist en een concert van Parkway Drive is daarom momenteel al een stuk genietbaarder dan een jaar of vijf geleden. Dat deze groep tijdens een Europese tournee behoorlijk grote zalen vult, blijft desalniettemin verbazingwekkend. De fans op de voorste rijen (die speciaal voor Parkway Drive naar Schijndel gekomen zijn) reageren enthousiast, maar veel van de andere aanwezigen in de lang niet volle Phoenix-tent lijken vanavond amper onder de indruk.
Technisch hoogstaand is het allemaal niet, maar Anti-Flag biedt het publiek in de Jack Daniel's-tent precies wat het wil horen. In hoog tempo en met veel publieksinteractie vuren de Amerikaanse punkrockers hun bekendste nummers af, die luidkeels door de fans worden meegezongen. Het samenspel is rommelig en zingen kunnen de bandleden eigenlijk geen van allen, maar dat draagt bij aan het gevoel dat we naar een authentieke punkband zitten te kijken. Hoewel Anti-Flag in 1996 pas de eerste langspeler uitbracht, het semi-klassieke Die For The Government, kan het gezelschap zich alleszins meten met de groten (of in elk geval de subtoppers) uit de punkscene van de jaren zeventig en tachtig. Daarmee zorgen deze vier muzikanten, ondanks of misschien juist wel dankzij hun speltechnische en vocale beperkingen, voor een leuke afsluiting van het vrijdagprogramma.
