Na eindelijk de munten in ons bezit te hebben nog even snel zoeken naar de garderobe. Deze vonden we uiteindelijk voor de ingang van het balkon, maar bleek echter al over vol te zijn. Je zou toch denken dat ze daarmee rekening zouden houden met de capaciteit van de zaal. Gelukkig kwamen we echter vrienden tegen, die er de voorkeur aan gaven de show van het balkon te bekijken en konden we daar onze jassen achter laten.
Konden we mooi nog een groot deel van Clawfinger zien. Na ons door de inmense zaal heen gewurmd te hebben en het podium redelijk genaderd te hebben hadden we perfect zicht op het optreden van de heren. Naar mijn persoonlijke mening is Clawfinger een redelijk fantasieloze band die mee lift op het succes van het genre zonder daar iets aan toe te voegen. Geen fantastisch voorprogramma en zeker niet voor een band als Rammstein.
Nadat men na een flinke tijd wachten eindelijk gereed was met de voorbereiddingen voor Rammstein kon de show beginnen. Zelf volg ik de band al sinds '95, maar ik had jammer genoeg nog nooit de kans gekregen ze live te zien spelen. Rammstein opende zoals te verwachten was met een flinke dosis nieuwe nummers die er bij het overheersend mainstream publiek prima in gingen. Halfverwege de show werd het roer vrij plotseling omgegooid en kwamen de wat meer klassieke nummers langs. Wat mij echter opviel was dat nummers als Asche zu Asche en Weisses Fleisch een heel ander geluid hadden. Zelf kreeg ik de indruk dat ze toegankelijker gemaakt waren voor de nieuwe publieksgroep, die Rammstein met het laatste album heeft aangetrokken.
Na, na Engel, afscheid genomen te hebben zoals de band dat al jaren doet volgde er nog een aantal toegiften. Waaronder de TMF hit Sonne. Waarbij het publiek dan ook uit volle borst meezong. Uiteindelijk eindigden de heren met, naar mijn mening, het meest verschrikkelijke nummer wat ooit door hun is voortgebracht: Stripped. Hoewel dit engelstalige nummer een grote bijdrage heeft geleverd aan Rammsteins doorbraak in de Verenigde Staten past het absoluut niet in hun repetoir en maakt het zware Duitse accent van zanger Lindeman het meer komisch dan indrukwekkend.
Na afloop leek het overgrote deel van het publiek zeer gelukkig en onder de indruk. Voor mij persoonlijk echter was het een grote teleurstelling. Ik vond Rammstein geroutineerd en voorspelbaar spelen. Als een ware machine werden de nummers afgewerkt. En er was van hun kant dan ook geen enkel spoor van enthousiasme te bespeuren. Daarbij trek ik het zeer in twijfel of alles wel live gespeeld werd.
Eindelijk denk ik te kunnen concluderen dat Rammstein zich uitstekend heeft aangepast aan het nieuwe publiek en daarmee de komende jaren gebakken zit. Alleen ben ik bang dat ik niet de enige oude fan ben die ze hierdoor teleur gesteld naar huis is gegaan.
