Car Bomb is een van die bands die als het eeuwige voorprogramma omschreven kan worden. De New-Yorkers timmeren al sinds 2000 aan de weg, maar lijken nooit tot de groten van het ingewikkelde muziekgenre gerekend te gaan worden.
Ook het door Joe Duplantier (van, jawel, Gojira) geproduceerde laatste album Meta (2016) zal daar waarschijnlijk weinig verandering in brengen. Jammer, want de intelligente hardcore met ingewikkelde maatwisselingen zet de luisteraar wellicht op het verkeerde been, maar dat maakt het juist ook erg spannend. Michael Dafferner is er de ideale frontman voor, die zowel een brute strot als aan Chino Moreno van Deftones herinnerende cleane vocalen in huis heeft, die in de rustige stukken goed uit de verf komen. Een interessant stel doordouwers dat, ondanks de lauwe publieksreactie, enkel sympathie opwekt.
Code Orange deed recentelijk stof opwaaien met de nieuwe weg die op het nieuwe album Forever ingeslagen wordt. In 2008 gestart als hardcoreband onder de naam Code Orange Kids zit het vijftal sinds kort bij Roadrunner. Met die switch naar een metallabel lijkt de muziek ook ingewikkelder en meer metal te zijn geworden. Het materiaal biedt echter weinig houvast en is moeilijk te bevatten. Het ene moment is het chaotische mathcore, het andere moment lijkt Code Orange een hardcoreband die grungecovers speelt.
De wisselwerking tussen de vocalen van drummer Jami Morgen en gitarist/toetsenist Eric Balderose, alsook de vele elektronische intermezzos, dragen enkel bij aan de wirwar van indrukken. Of Code Orange inventiviteit of juist gebrek aan songwriting in pacht heeft, kan ik op basis van deze eerste kennismaking niet zeggen. Ik lijk daar niet de enige in te zijn. Herhaalde aankondigen dat het "time to fucking move" is, lijken aan dovemansoren besteed. Onconventioneel en voor de liefhebber ongetwijfeld geslaagd, maar die lijken vanavond niet aanwezig te zijn.
Tegen een achtergrondprojectie van stromend lava opent Gojira met Only Pain. Het is niet alleen tekenend voor de kwaliteit van Magma dat dit nieuwe nummer de voorste rijen gelijk in beweging brengt, maar ook voor alles wat Gojira in pacht heeft: muzikaal vernuft en catchy songwriting. Ze zijn zelden zo goed in elkaar verweven als bij de Fransozen. Na dit nieuwere nummer wordt het verpletterende Heaviest Matter Of The Universe van doorbraakalbum From Mars To Sirius (2005) ingezet. Een treffender titel zal vanavond niet passeren. Het geluid is goed en zwaar en er is zoals gewoonlijk geen speld tussen het spel in te krijgen. Ook de nieuwe krakers Silvera en Stranded, (laatstgenoemde is het meest toegankelijke nummer dat Gojira tot nog toe geschreven heeft) hebben zich al in het collectief geheugen genesteld en worden uit volle borst meegezongen.
Het gebrek aan enthousiasme vanuit het publiek tijdens de voorprogrammas wordt bij Gojira volledig gecompenseerd. Waar er eerder nog geen applausje vanaf kon, zijn de aanwezigen totaal uitzinnig en lijken ze in elk moment van het concert volledig op te gaan. De vloer van Ronda is tijdens de heftigere nummers n grote kluwen moshers, waar ook uw verslaggever zich tijdens Toxic Garbage Island in waagt. De muzikanten zijn er oprecht van onder de indruk: van de mooie zaal, de hoeveelheid mensen, de tentoongespreide toewijding en van het knappe Nederlandse volk, want zoals zanger/gitarist Joe Duplantier zegt: "I love your smiles, even the ugly people here are cute!
Aan de setlist valt op hoe de sound van Gojira zich ontwikkeld heeft. Waar de band eerder als progressieve death metal te omschrijven viel, is op het materiaal van Magma de death uit die omschrijving weg te halen. Er is nog meer dan voorheen aandacht besteed aan het schrijven van mooie, pakkende liedjes, zoals het eerder genoemde Stranded en The Shooting Star. Het verrijkt het pallet van emoties dat in de muziek uitgedragen wordt. Keerzijde is echter wel dat de zachtere nummers de vaart wat uit het concert halen. Dat is helemaal het geval bij de drumsolo van Mario Duplantier. Hoewel hij een absolute monsterdrummer is, komt hij het beste uit de verf wanneer hij in dienst van het liedje speelt. Zijn solo blinkt niet uit in spanning of inventiviteit. Tot slot missen er wat favorieten in de set, bijvoorbeeld Ocean Planet en The Art Of Dying en het is gewoonweg pesterig om enkel de breakdown van het geniale Remembrance te spelen, maar dat is debet aan een uitdijende discografie.
Na de onvermijdelijke toegift Vacuity zit het er dan toch op. Het viertal neemt uitgebreid de tijd om vol ongeloof hun lof aan het publiek te betuigen, plectrums en drumstokken het publiek in te gooien en handen te schudden, duidelijk verbluft door hetgeen zich net voltrokken heeft. Oetreg is easliy the best show of the tour wordt er gezegd en hoewel er vast bands zullen zijn die dit elke avond zeggen, neem ik het dit keer zonder meer voor waar aan. Conclusie: Gojira maakt zijn status als n van de beste livebands ter wereld en n van de definirende metalbands van dit moment waar.
Setlist Gojira:
1. Only Pain
2. The Heaviest Matter Of The Universe
3. Silvera
4. Stranded
5. Flying Whales
6. The Cell
7. Backbone/Remembrance
8. L'Enfant Sauvage
9. Drum Solo
10. The Shooting Star
11. Toxic Garbage Island
12. Pray
Toegift:
13. Oroborus
14. Vacuity
Meer foto's vind je op Wouters eigen site Basement Online.
