David Maxim Micic is binnen 'de scene' een grootheid. De Servi�r die bekendheid verwierf met Destiny's Potato (what's in a name) en zijn drie Bilo-solo-albums bracht onlangs het prachtige album Who Bit The Moon? uit. Vanavond komen de meeste songs van dat album.

Hij trapt af met het derde nummer van de plaat, Living Room. De al goed gevulde zaal geniet van elke noot en is al vrij snel in trance. De gebalanceerde, technische metal tovert een glimlach op menig gezicht.

Gelegenheidsdrummer Mike Malyan (van Disperse) maakt een ietwat vermoeide indruk, maar gelegenheidsgitarist Jakub Żytecki (Disperse) speelt daarentegen de sterren van de hemel en overstemt daarmee soms de bandleider. De sympathieke Servi�r is soms wat schuchter. Hij en zijn kompanen worden ter goedkeuring ontvangen met licht knikkende hoofden, maar verder dan dat komt het niet. Het applaus tussen de nummers door is echter verrassend genoeg w�l laaiend enthousiast.

De toon is gezet, de sfeer zit er goed in. Tijd voor een biertje en een peukie, moeten de meeste gedacht hebben. Of natuurlijk het kopen van dat nieuwe album. Dat was geen slim idee want de pauze is slechts een tiental minuten. Het scheelt natuurlijk dat drummer en gitarist op hun plek kunnen blijven.

Disperse is echter niet zo goed in vorm vanavond. Althans, het geluid staat niet afgesteld op het niveau dat de band verdient. En dat is jammer. Van de podiumpresentatie moet de band het zoals bekend niet hebben. Zanger en bandleider Rafał Biernacki staat redelijk statisch achter zijn keyboard aan de zijkant alsof hij een begeleidend artiest is. En bij gebrek aan frontman komt het dan aan op drummer Mike Malyan.

Die is na zijn drumpotje bij David Maxim Micic in ieder geval wakker. Bij vlagen bestookt hij zijn pannenset als een bezetene. Maar af en toe is het ook wel een beetje op de automatische piloot. Ondanks dat hebben de bandleden veel lol met elkaar. En de solo's van Jakub Żytecki gieren de pan uit.

Natuurlijk komt het merendeel van het eerder dit jaar verschenen [foreword]. Het is echter pas bij afsluiter en klassieker van het vorige album Message From Atlantis (Living Mirrors, 2013) dat de band echt tot zijn recht komt. Al met al nog wel een goede show van een band die normaal gesproken echt beter kan.

Dat is ook aan de publieksreactie te merken, of komt men vanavond eigenlijk alleen maar voor de Australische notenkraker Plini. Ik denk het wel. En dat is ook wel terecht. Er is helemaal niks mis met de eerste twee bands, maar als die eerste noten van Electric Sunrise klinken, weten we ook gelijk waarom dit de headliner is. Plini doet er nog even een schepje bovenop.

De instrumentale, moderne metal gaat erin als Ketellapper. Ook al staat het grootste deel van het publiek welhaast als versteend stil, men geniet. Men geniet van elke noot. En dat wordt getoond middels enthousiast applaus en gejoel tussen de nummers door. Nummers die kurkdroog aaneengepraat worden door Mr. Plini himself.

En dat kan hij! Ik weet niet of hij in de leer is geweest bij meneer �kerfeldt, maar die heeft er een geduchte concurrent bij op de metalcomedyawards. Van bandleden belachelijk maken tot directe reacties op het publiek. Het gaat hem schijnbaar even eenvoudig af als het spelen van die onnavolgbare solo's. Het is een prachtig avondje, mooie, moderne metal.

Als het einde nadert grapt hij ook nog dat hij geen zin heeft om het podium te verlaten omdat iedereen toch wel weet dat hij dan nog terugkomt voor een toegift: "I rather just use that time to play music". Hij roept de andere muzikanten het podium op en er volgt een soort allstarjamsessie. Dit is vooral erg leuk voor de muzikanten zelf, vermoed ik. Ze hebben er veel plezier in. Maar het is een beetje een rommeltje en had niet echt gehoeven.

Gelukkig volgt daar nog traditionele afsluiter Paper Moon van de intussen alweer twee jaar oude ep The End Of Everything. De ruim acht minuten durende track neemt ons nog een keer mee naar hogere sferen. Maar dan is het af en mogen we allemaal de frisse lentelucht weer in. Het was weer een mooi Complexity Fest-avondje. Tot de volgende keer!