Opener Fony deed me weinig. Deze engelse hard/emo-core/nu-metal band, of wat het dan ook was, speelde niet slecht, maar het was me te eentonig. Bovendien heb ik er een hekel aan als de zanger constant over het podium loopt te ijsberen. Goed, ze weten hun instrumenten goed te bespelen, maar echt warmlopen deed het publiek niet. Gelukkig speelden ze niet te lang, een half uurtje was ruim genoeg voor een kennismaking met deze band.
Breed 77, uit Gibraltar, was beter, al was het geluid in het begin slecht. De zang was eerst amper te verstaan, maar gelukkig werd dat beter naarmate het optreden vorderde. Ze zetten een leuk optreden neer, waarbij door de zanger veelvuldig gebruik gemaakt werd van een trommel, en ook de acoustische gitaar werd redelijk vaak ter hand genomen. Met een acoustische gitaar denk je al gelijk dat het erg soft wordt, maar nee, niet bij Breed 77. Ze rockten er goed op los. Jammergenoeg kregen ze het publiek niet al te goed mee, want het was niet erg vol zo recht voor het podium. Iedereen stond wat op de achtergrond, te kijken hoe de band speelde. Jammer, want ze verdienden meer.
Dan Life Of Agony. Eigenlijk was ik in 1997 al van plan om ze te zien, maar zanger Keith Caputo gooide toen roet in het eten door de band te verlaten. Nu, zes jaar later, zijn ze weer bij elkaar, met waarschijnlijk een nieuw album in het vooruitzicht, en trapten ze hun renie tour in Antwerpen af. En hoe...
Intens, dat is hoe... Want intens was het. Van opener River Runs Red tot afsluiter Through And Through speelde de band het dak eraf. Keith Caputo klonk beter dan op het onlangs verschenen live album, en ook gitarist Joey Z en bassist Alen Robert waren erg op dreef. Het was goed te zien dat ze weer erg zin hadden om op te treden, want het straalde er vanaf dat ze genoten daar op het podium. En dat weerklonk ook in hun spel. Keith leek echter wel zo stoned als een kanarie, of er is gewoon echt iets mis met hem, want soms heeft hij wat spastische trekjes. Niet dat dat uitmaakt, want de kleine zanger zette het publiek naar z'n hand. De setlist was overigens bijna hetzelfde als op het live album, waarbij klassiekers als Methods Of Groove, I Regret, Weeds, Lost At 22 en This Time natuurlijk niet ontbraken. De nadruk lag echter wel op de River Runs Red en Ugly albums, want van Soul Searching Sun werd haast niets gespeeld.
Jammergenoeg was het optreden niet al te lang, slechts een kwartier of vijf. Iets langer had best gemogen, maar dat is dan ook mijn enige klacht. Het geluid was dik in orde, en de sfeer fantastisch. Over enkele weken staan ze nog in Utrecht en Tilburg, dus ook als er geen album en tour meer komen is er nog een kans om ze live te zien.
